ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Παγκοσμιοποίηση της Ορθοδοξίας

Του Παναγιώτη Καπαρή

Του Παναγιώτη Καπαρή

«Παγκοσμιοποίηση θα γίνει… η παγκοσμιοποίηση της Ορθοδόξου Πίστεως...» τόνισε με βεβαιότητα ο προφητολόγος, όχι προφήτης, σύμφωνα με τα λόγια του, μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, ο οποίος αποτελεί πρόσωπο αμφιλεγόμενο, στην κοινωνία και στον χώρο της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, τόσο στην Κύπρο, όσο και στην Ελλάδα. Τα λόγια του έρχονται ως συνέχεια της ρήσης του κορυφαίου βυζαντινολόγου, καθηγητή στο Κέιμπριτζ, του αείμνηστου Σερ Στήβεν Ράνσιμαν, ο οποίος έλεγε πριν από μερικές δεκαετίες ότι «η Ορθοδοξία, ως η μόνη αληθινή έκφραση της πίστης του Χριστού, θα είναι η μόνη θρησκεία η οποία θα μπορέσει να επιβιώσει τον 21ο αιώνα…». Σε ένα άλλο επίπεδο, ο Άγιος Παΐσιος ξεκινά την περίφημη καθημερινή προσευχή του, την παρακαταθήκη στους πιστούς, με τη φράση «Κύριε ημών Ιησού Χριστέ. Μην εγκαταλείπεις τους δούλους Σου που ζουν μακριά από την Εκκλησία, η αγάπη Σου να ενεργήσει και να τους φέρει όλους κοντά Σου». Και οι τρεις ρήσεις, ενός επισκόπου, ενός καθηγητή και ενός αγίου, συγκλίνουν στο κοινό συμπέρασμα, ότι η αγάπη του Θεού θα οδηγήσει τα βήματα όλων των ανθρώπων στην Ορθοδοξία, στη «δυσκολότερη θρησκεία», στην πίστη χωρίς κανόνες, όπου τα πάντα κινούνται στη σφαίρα της αγάπης και του θαύματος.

Αν αντικρύσει κανείς τα λεγόμενα και τα γραφόμενα αυτών των τριών ξεχωριστών ανθρώπων, με «κοσμικό φρόνιμα», με τις νόρμες της καθημερινότητας, τότε τα δεδομένα αλλάζουν και δύσκολα μπορούν να κατανοηθούν από τους ανθρώπους. Τα περί παγκοσμιοποίησης, έστω και της Ορθοδοξίας, ακούγονται σαν μια άλλη ιδεολογία και τοποθετούνται στην σειρά των «ισμών», δηλαδή του καπιταλισμού, στου σοσιαλισμού, του κομμουνισμού, του νεοφιλελευθερισμού, του χριστιανοδημοκρατισμού, του εθνικισμού, του νεοταξισμού και ένα σωρό άλλων συστημάτων και ιδεολογημάτων, τα οποία στοχεύουν στην παγκοσμιοποίηση των δικών τους πιστεύω.

Όλοι οι «ισμοί» τάσσουν «φούρνους παξιμάδια» και μιλούν για κοινωνική ισότητα, ευημερία και δικαιοσύνη, απλά και μόνο για να κυριαρχήσουν επί των άλλων ανθρώπων. Αλλά όταν έλθει η δύσκολη ώρα της υλοποίησης των εξαγγελιών, τότε οι αδικίες υπερπερισσεύουν και φθάνουν σε φαινόμενα άγριας ζούγκλας και ακραίας εκμετάλλευσης των ανθρώπων, από άλλους ανθρώπους. Και το χειρότερο, είναι κάθε φορά που το «ράσο» και η στρατιωτική στολή, αναλαμβάνουν κοσμικές εξουσίες, τα αποτελέσματα καθίστανται τραγικά και ο ελληνισμός έχει πολλά παραδείγματα διηγώντας τα να κλαις». Η παγκόσμια ιστορία καταδεικνύει και επιβεβαιώνει ότι στο τέλος της ημέρας, όλες οι ιδεολογίες καταρρέουν υπό το βάρος της δικής τους αποτυχίας, της δικής τους διάψευσης.

Αν κατεβεί κάποιος στα «χαμηλά», στα προβλήματα της καθημερινότητας και αν αγγίξει τον «σταυρό» του κάθε ανθρώπου, θα διαπιστώσει ότι τα περί «παγκοσμιοποίησης της Ορθοδοξίας» αποτελούν «κούφια λόγια». Ειδικότερα γι’ αυτούς οι οποίοι βρίσκονται στο κρεβάτι του πόνου, γι’ αυτούς οποίοι δεν έχουν να φάνε, γι’ αυτούς οι οποίοι βιώνουν την αδικία στο πετσί τους και σε όλους αυτούς οι οποίοι ζουν μέσα στην απόγνωση. Οι ταπεινοί άνθρωποι, οι οποίοι σηκώνουν αγόγγυστα τον φανερό ή μυστικό «σταυρό» τους απλά λένε, ότι όλα είναι στο σχέδιο του Θεού και αφήνουν τα δύσκολα στον πανάγαθο και πολυέλεο Θεάνθρωπο, ο οποίος αγαπά «άπειρα» τον άνθρωπο, το δικό του δημιούργημα.

Ακόμη δεν είναι δυνατόν ο Θεός της αγάπης να ξεχνά τους ανθρώπους άλλων δογμάτων και άλλων θρησκειών ή απλά ανθρώπων, οι οποίοι δηλώνουν άθεοι ή είναι αδιάφοροι και χωρίς μεταφυσικές αναζητήσεις. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι θαύματα γίνονται σε όλους τους ανθρώπους και κάθε άνθρωπος μπορεί στο μέτρο του δικού του αγώνα, μπορεί να αναχθεί σε άλλες σφαίρες και σε άλλες διαστάσεις της δημιουργίας.

Οι ορθόδοξοι μπορεί να έχουν τον πιο «ξεκάθαρο» δρόμο, για να φθάσουν στον παράδεισο, αλλά την ίδια ώρα, έχουν και την πιο «δύσκολη» θρησκεία, η οποία κινείται χωρίς κανόνες, μεταξύ πλήρους ελευθερίας και θαύματος. Το καλύτερο παράδειγμα αποτελεί η ιστορία του Μεγάλου Βασιλείου με τον ταπεινό και αγράμματο παπά, ο οποίος προσευχόταν μια ζωή λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ, μη με ελεήσεις».

Ο άγιος υπέδειξε στον παπά να λέει σωστά την προσευχή, αλλά όταν έφυγε ο Μέγας Βασίλειος, ο παπάς ξέχασε τη σωστή εκφορά της ευχής. Έτρεξε, λέει η παράδοση, να προλάβει τον άγιο, ο οποίος έφευγε σε βάρκα. Ο ταπεινός παπάς δεν έτρεχε μόνο στη στεριά, αλλά έτρεχε και πάνω στα κύματα και φώναζε στον άγιο να του θυμίσει την σωστή εκφορά της ευχής. Ο Μέγας Βασίλειος του είπε, απλώς συνέχισε να προσεύχεσαι όπως ξέρεις και δεν χρειάζεσαι να μάθεις νέες προσευχές. Ο Θεός ξέρει καλύτερα και σίγουρα γελά όταν ο άνθρωπος σχεδιάζει να αλλάξει τον κόσμο. 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Παναγιώτη Καπαρή

Παναγιώτης Καπαρής: Τελευταία Ενημέρωση

X