ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Eφτά χρόνια φαγούρα

Του Σταύρου Χριστοδούλου

Του Σταύρου Χριστοδούλου

stavros.christodoulou@gmail.com

Ας επιχειρήσουμε ένα ημερολογιακό κλικ προς τα πίσω. Την περασμένη Δευτέρα συγκεκριμένα, όταν έσκασε η βόμβα για τους πέντε δήμους. Μέχρι την Τρίτη το πρωί όλοι ψάχνονταν για να καταλάβουν από πού τους ήρθε. Οι της αντιπολίτευσης αιφνιδιάστηκαν είναι αλήθεια, περισσότερο όμως για τον αυτουργό παρά για την ενέργεια αυτή καθαυτή. Προκλήθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, ένα μικρό πολιτικό μπάχαλο με τη δήλωση του Άριστου Δαμιανού ότι κινδυνεύει να μετατραπεί η Επιτροπή Εσωτερικών σε πολιτικό καραγκιόζη να δίνει τον τόνο των αντιδράσεων. Ώσπου ξημέρωσε η Τετάρτη γνωρίζοντας, αν μη τι άλλο, ότι η φαεινή ιδέα για τους πέντε δήμους βγήκε από το συρτάρια του μακρινού 2014. Έπειτα από εφτά χρόνια φαγούρα να συζητάμε για τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης, κάποιο φωτεινό μυαλό αποφάσισε να τα τινάξει ξανά όλα στον αέρα. Κι όταν λέμε «όλα», εννοούμε τις ατέλειωτες ώρες συζητήσεων και τις δεκάδες χιλιάδες ευρώ που σβήστηκαν με μια μονοκοντυλιά από ένα αόρατο χέρι. Χωρίς φυσικά να ξεχνάμε και την ακύρωση των εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση οι οποίες θα γίνονταν υπό κανονικές συνθήκες τέτοιες μέρες. Τα κόμματα συμφώνησαν την ακύρωσή τους για να επιτύχουν, όπως είπαν, την πολυπόθητη μεταρρύθμιση. Ερώτημα για (όχι και τόσο) δυνατούς λύτες: Ποιανού ήταν το «αόρατο χέρι» που έριξε τη χειροβομβίδα κρότου λάμψης; Όποιοι σκέφτηκαν τον Νουρή μάλλον βιάστηκαν, καθώς σε κάτι τέτοιους τακτικισμούς πιο λογικό είναι να πάει το μυαλό μας στον master του είδους. Βράδυ Τετάρτης πια κι αφού προηγήθηκε ένας χαρτοπόλεμος ανακοινώσεων ανάμεσα στον πρόεδρο του ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ, το εμπεδώσαμε ότι το «αόρατο χέρι» είχε ονοματεπώνυμο και λεγόταν Αβέρωφ Νεοφύτου.

Δεν έχει κανένα νόημα να σχολιάσουμε τα παπαγαλάκια και τις «αναλύσεις» τους για την ευφυή ιδέα των πέντε δήμων που οδήγησε εντέλει στο «κλείδωμα» της κυβερνητικής πρότασης για 17. Δεν θα το κάνω γιατί αρχή μου είναι να σέβομαι τη νοημοσύνη των αναγνωστών. Ας μείνουμε καλύτερα στα γεγονότα: η φήμη για τους πέντε δήμους δημιούργησε προπέτασμα καπνού, ώστε να ξεμυτίσει ο Αβέρωφ προτάσσοντας την κόκκινη γραμμή των 17. Το πολιτικό ερώτημα είναι, γιατί να το κάνει αυτό; Από την πρεμούρα του να υπερασπιστεί μια πιο ριζοσπαστική μεταρρύθμιση ή γιατί πολύ απλά αυτό εξυπηρετεί την κομματική του ατζέντα;

Η δεινή θέση, σε επίπεδο εικόνας, στην οποία βρίσκεται ο Δημοκρατικός Συναγερμός και ο Αβέρωφ Νεοφύτου προσωπικά, συνηγορεί στη δεύτερη εκδοχή. Η πίεση που δημιουργεί η πιθανότητα της υποψηφιότητας Χριστοδουλίδη σε συνδυασμό με τα κυβερνητικά βαρίδια που ο Αβέρωφ καλείται να κουβαλήσει σε αυτόν τον πρόωρο προεκλογικό που εκείνος ξεκίνησε, δημιουργούν την επιτακτική ανάγκη για μια νίκη. Μια επικοινωνιακή νίκη αντίστοιχη του θριάμβου που ο Αβέρωφ βίωσε με την εκλογή προέδρου της Βουλής. Εν όψει αυτής της ανάγκης έκανε λοιπόν εκείνο που γνωρίζει καλύτερα: τακτικισμό. Μια προσπάθεια δηλαδή να προκαλέσει ρήγμα στη σχέση ΔΗΚΟ – ΑΚΕΛ, στέλνοντας το μήνυμα στην κοινωνία ότι το μέτωπο της μείζονος αντιπολίτευσης είναι αποδυναμωμένο. Εάν το επιτύχει θα είναι γιατί τα μη κυβερνητικά κόμματα, γι’ ακόμη μία φορά, θα αποτύχουν να δημιουργήσουν κοινό αφήγημα. Το βάρος της ευθύνης λοιπόν ανήκει σε αυτά, αφού ο Αβέρωφ κάνει απλώς τη δουλειά του.

Την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά τα μαγειρέματα το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς οι πολίτες. Ό,τι κάναμε μάλλον και τα εφτά χρόνια φαγούρας που προηγήθηκαν: Ενημερωνόμαστε, καταγράφουμε και θυμόμαστε, για να μην καταλήξουμε απαθείς δέκτες με μνήμη χρυσόψαρου. Ο τακτικισμός έχει κοντά ποδάρια. Μπορεί να εξασφαλίζει νίκες χάριν των εντυπώσεων, αλλά μακροπρόθεσμα οδηγεί σε απαξίωση της πολιτικής. Και των επαγγελματιών του είδους ιδιαίτερα, οι οποίοι ναρκισσεύονται με χαρακτηρισμούς του τύπου «master of the game» αδιαφορώντας επιδεικτικά για έννοιες όπως η πολιτική συνέπεια. Πώς το είπε ο Αβραάμ Λίνκολν; «Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου». Ας το θυμόμαστε αυτό στους ύποπτους καιρούς που ζούμε.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Σταύρου Χριστοδούλου

Σταύρος Χριστοδούλου: Τελευταία Ενημέρωση

X