Του Σταύρου Χριστοδούλου
Τα άρθρα της ημέρας των εκλογών είναι συνήθως τα πιο χλιαρά. Όχι λόγω πολιτικής ορθότητας –να μην κάνουμε κριτική τώρα που ο λόγος ανήκει στους ψηφοφόρους– αλλά γιατί έχουν λεχθεί πλέον τα πάντα. Ακόμα και τα φαιδρά, που έδωσαν τον τόνο στην τελική ευθεία. Ο Μάκης ήταν μια τέτοια, ανέλπιστα απολαυστική, περίπτωση. Το άστρο του οποίου έδυσε φυσικά μία εβδομάδα αργότερα. Για να πάρει τη θέση του ο αλχημιστής Γιαννάκης, αφού μονάχα αυτός κατάφερε να μετατρέψει το ανυπόληπτο 13 της Χημείας σε 19. Γελάμε, ενώ κανονικά θα έπρεπε να κλαίμε. Για τα χάλια αυτού του κράτους που επιτρέπει να επιπλέουν οι φελλοί. Αλλά και πάλι, αυτή δεν είναι μια συζήτηση για τη σημερινή ημέρα. Τώρα είναι η στιγμή να ζυγιάσει ο καθένας μας τη δική του προσωπική ευθύνη.
Έχει καταντήσει βαρετό να επαναλαμβάνουμε πως το εύκολο είναι να κάνουμε εκ του ασφαλούς κριτική ή να δίνουμε μάχες με το πληκτρολόγιο. Απ’ την άλλη, περί αυτού ακριβώς πρόκειται και δεν βρίσκω πιο ευφάνταστο τρόπο να το θέσω: αν θες να έχεις λόγο, πήγαινε στην κάλπη. Κι αν αισθάνεσαι ότι δεν ανήκεις σε κάποιο κόμμα ή δεν θες να μπεις κάτω από κομματικές ομπρέλες, τότε επίλεξε ένα τουλάχιστον πρόσωπο που σου εμπνέει εμπιστοσύνη και σεβασμό. Δεν προσπερνώ καθόλου το γεγονός ότι όλες οι ψήφοι εντέλει καταλήγουν στο κομματικό καλάθι. Όπως δεν προσπερνώ και τον κίνδυνο να μπουν στη Βουλή πρόσωπα χαμηλού πολιτικού και πνευματικού επιπέδου. Το μοναδικό ανάχωμα για να μη συμβεί αυτό είναι η ψήφος του καθενός από εμάς.
Πρέπει, λοιπόν, σήμερα να ψηφίσουμε. Πρέπει να επιλέξουμε τους καλύτερους, ανεξαρτήτως σε ποιο κομματικό χώρο ανήκουν, αρκεί να εντάσσονται στο δημοκρατικό τόξο. Αυτή είναι η ευδιάκριτη κόκκινη γραμμή: από τη μία τα κόμματα που καλύπτουν το φάσμα από τα αριστερά ώς τα δεξιά και απέναντί τους η σκοταδιστική ακροδεξιά. Δεν χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομέρειες, τα έχουμε πει και τα έχουμε αναλύσει εξάλλου πολλές φορές. Όσοι δυσκολεύονται πάντως να το καταλάβουν, έστω και την υστάτη, ένα πράγμα πρέπει να θυμούνται: τις πολιτικές συγγένειες με την εγκληματική οργάνωση που κατέληξε στις ελληνικές φυλακές. Στο τέλος της ημέρας, υπάρχει αυτό που ονομάζουμε ατομική πολιτική ευθύνη. Ιδού η Ρόδος, λοιπόν, ιδού και το πήδημα για να αναχαιτιστεί η ξενοφοβία, η ομοφοβία, ο ρατσισμός και ο ακραίος εθνικισμός.
Στο παρελθόν είχα την ευκαιρία να εκφράσω τις διαφωνίες μου για την οριζόντια ψηφοφορία. Συνοπτικά θα αναφέρω δύο λόγους: ο ένας είναι πολιτικός και αφορά στο ότι εντός του Κοινοβουλίου οι βουλευτές εκφράζουν εντέλει την πολιτική του κόμματος. Ο δεύτερος λόγος είναι «παρασκηνιακός», ας μου επιτραπεί ο όρος, και έχει να κάνει με το πώς οι μηχανισμοί των μεγάλων κομμάτων μπορούν να κατευθύνουν τις ψήφους επηρεάζοντας τους συσχετισμούς δυνάμεων. Εν όψει αυτών των θέσεων, ενδεχομένως να ακούγεται αντιφατικό, όταν προκρίνω την επιλογή συγκεκριμένων προσώπων. Δεν είναι όμως. Γιατί ένα από τα μεγάλα θέματα που θα συζητάμε από την 31η Μαΐου είναι ποιοι θα νομοθετούν για το μέλλον μας. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ονοματεπώνυμα και διακριτά στοιχεία ταυτότητας. Δεν αρκεί, λοιπόν, να είναι απλώς συμπαθείς ή να είναι δημοφιλείς, πρέπει να κάνουν και για τη δουλειά που καλούνται να διαχειριστούν.
Τους τελευταίους μήνες σχολιάσαμε και μάθαμε πολλούς, αλλά για τους λάθος λόγους. Βοήθησε και το γεγονός ότι ελέω social media οι υποψήφιοι άφησαν τη φαντασία τους ελεύθερη με αδιανόητα αποτελέσματα. Πού ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί οι σωτήρες με το εκρηκτικό ταπεραμέντο αλήθεια; Εκεί προφανώς που θα καταλήξουν από αύριο: στην ησυχία του σπιτιού τους και στον θορυβώδη κόσμο του προσωπικού τους timeline. Μέσα σε όλη αυτή τη βαβούρα –658 άνθρωποι να συνωστίζονται στα ψηφοδέλτια–υπήρξαν όμως και πρόσωπα σοβαρά. Αξιόλογες προσωπικότητες με μυαλό, ικανότητες και άποψη για τα κοινά. Εδώ θα πρέπει να εστιάσουμε, για να μην ψελλίζουμε μετά το γνωστό «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα».
