Ποιος θυμάται τον Αϊλάν;

Τα κοινωνικά δίκτυα λατρεύουν να μισούν τις ανθρώπινες τραγωδίες. Ιδιαίτερα όταν θύματα είναι παιδιά, διεγείρονται οι συνειδήσεις και συχνά καταλήγουμε στους συνήθεις ολοφυρμούς. Αυτό είχε γίνει και με τον τρίχρονο που η θάλασσα ξέβρασε στην ακτή του Μπόντρουμ. Φθινόπωρο ήταν και πάλι, αρχές του Σεπτέμβρη, έξι χρόνια πριν. Η φωτογραφία του έκανε τον γύρο του κόσμου και το άψυχο κορμί του απόκτησε όνομα. Αϊλάν, τον έλεγαν. Και είχε μια μάνα, τη Ρεχάνα, και έναν αδελφό, τον Γκαλίπ. Τους κατάπιε κι αυτούς η θάλασσα του Αιγαίου μαζί με εννέα ακόμη πρόσφυγες. Ποιος θυμάται σήμερα τον Αϊλάν; Ή για να το θέσουμε πιο σωστά: ποιον κόφτει η μοίρα παιδιών όπως τον Αϊλάν; Στο ρεπορτάζ της Κατερίνας Ηλιάδη, στην εφημερίδα «Πολίτης», δεν καταγράφηκαν ονόματα. Η δημοσιογράφος τα αναφέρει ως «παιδιά της βάρκας», «ανώνυμοι» Αϊλάν δηλαδή που το έγκλημά τους είναι ότι δεν πέθαναν για να τα προσέξουμε.

Οι περιγραφές της Ηλιάδη είναι συγκλονιστικές. Μωρά που κλαίνε, εκτεθειμένα στο λιοπύρι και το αγιάζι. Απελπισία, βρώμα και δυσωδία. Με το κράτος μας να τα κρατάει σε αυτή τη βασανιστική εξαθλίωση επί μέρες μεσοπέλαγα, για 2, 3, 4 και 5 ημέρες, περιμένοντας το σινιάλο του υπουργού. Δεν του άρεσε του Νουρή το ρεπορτάζ και κούνησε το δάκτυλο στην εφημερίδα για τη δεοντολογία. Λες και δεν ξέρει ότι στις εμπλεκόμενες υπηρεσίες τα στόματα παραμένουν κλειστά για λόγους ευνόητους. Στόματα που, όταν ανοίξουν, θέλουν να διασφαλίσουν την ανωνυμία τους ώστε να μην τους «πάρει ο δαίμονας». Το πιο χυδαίο όμως είναι ότι ο Νουρής δεν περιορίστηκε στα μαθήματα δημοσιογραφίας. Προχώρησε ένα βήμα πάρα πέρα παραδίδοντας μαθήματα φτηνού πατριωτισμού: «Γι’ αυτό το τέρας της κατοχής που ευθύνεται, μεταξύ άλλων, και για το υπέρμετρο μεταναστευτικό άχθος που η Δημοκρατία σηκώνει σήμερα, με τεράστια οικονομική επιβάρυνση του ίδιου του κύπριου φορολογούμενου, αδιαφορεί η δημοσιογράφος. Ούτε αυτό μας εκπλήττει. Και δεν μας εκπλήττει γιατί είναι εκ των πρώτων που αντέδρασε στα μέτρα φύλαξης της πράσινης γραμμής» ανέφερε η ανακοίνωση του υπουργείου Εσωτερικών.

Ο γνωστός παλιός, κακός, Νουρής. Ο οποίος πρόσφατα εξήγγειλε την πρόθεσή του για επέκταση του συρματοπλέγματος στις περιοχές Αστρομερίτη – Κοκκινοτριμιθιάς και στον Πύργο Τηλλυρίας. Πόσο διαφέρει αυτό το μέτρο από τις ορέξεις του ακροδεξιού Όρμπαν να περιφράξει τα ουγγρικά σύνορα ή από το τείχος του ξενόφοβου Τραμπ στα σύνορα με το Μεξικό; Ας μείνει το ερώτημα να αιωρείται... Για να επιστρέψουμε στη θάλασσα όπου καμιά τροφή δεν μπορεί να χορτάσει τα στομάχια και καμιά ελπίδα τις ψυχές των μεταναστών που βολοδέρνουν αβοήθητοι. Αν εν τω μεταξύ δεν ναυαγήσουν, όπως πρόσφατα το σαπιοκάραβο ανοικτά της Χίου όπου πνίγηκαν τρεις άνθρωποι.

Το μεταναστευτικό είναι ένα τεράστιο και βαθύ θέμα που αγγίζει όλη την Ευρώπη. Φυσικά και δεν θα αντιμετωπιστεί με συναισθηματικές προσεγγίσεις κι ούτε θα επιλυθεί χωρίς έλεγχο των συνόρων. Επειδή όμως αφορά ανθρώπινες ζωές, ας συμφωνήσουμε τουλάχιστο σε αυτό: κάθε ευνομούμενο κράτος οφείλει να σεβαστεί τις διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όταν πρόκειται δε για ένα κράτος προσφύγων, όπως το δικό μας, έχει υποχρέωση να συμπεριφερθεί με στοιχειώδη ανθρωπιά. Το να κρατάει ο Νίκος Νουρής τις βάρκες στη θάλασσα για κάποιες μέρες, εκτός από αναποτελεσματικό είναι και απάνθρωπο. Για αυτό ελέγχεται ο υπουργός, σύμφωνα με τα μέτρα και τα σταθμά ενός ευρωπαϊκού κράτους που υπόκειται στις σχετικές οδηγίες της Ε.Ε.

Το πιο στενάχωρο βεβαίως σε αυτή την άθλια ιστορία είναι η μεγάλη εικόνα η οποία εμπεριέχει τον Νουρή. Γιατί αν ο υπουργός αισθανόταν ότι έχει απέναντί του ένα απαιτητικό, αυστηρό, ακροατήριο είμαι βέβαιος ότι θα ήταν πιο προσεκτικός. Εκείνος όμως γνωρίζει καλά ότι το μεταναστευτικό είναι ένα μη δημοφιλές θέμα. Το καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, το αποκαλύπτει και η καθημερινή επαφή μεταξύ μας. Τα συντηρητικά αντανακλαστικά των Κυπρίων ψηφοφόρων είναι η ασπίδα προστασίας του Νουρή. Ας ρίξουμε μια ματιά γύρω μας κι έπειτα ας απαντήσουμε με όση ειλικρίνεια διαθέτουμε: ποιος θυμάται τον Αϊλάν αλήθεια;