Καμένη γη

Το κλισέ περί «καμένης γης» στην περίπτωση του Κινήματος Οικολόγων την περασμένη Κυριακή δικαιώθηκε περίτρανα. Γιατί αυτό παρέδωσε ο Περδίκης στον Θεοπέμπτου: ένα «πράσινο» Κίνημα που κατέληξε να είναι ένα προσωποπαγές κόμμα με ημερομηνία λήξης.

Η ισχυρή προσωπικότητα του Γιώργου Περδίκη παρέσυρε πολλούς να πιστέψουν ότι δημιουργούσε για το Κίνημα πολιτικό κεφάλαιο. Στην πραγματικότητα όμως το μόνο που εξυπηρετούσε ήταν την προσωπική του ατζέντα. Με το Κυπριακό στην κορυφή των προτεραιοτήτων και με μια λαϊκίστικη ρητορική που εξυπηρετούσε την πολιτική μακροημέρευση του αρχηγού σε αντίθεση με την ενίσχυση της εκλογικής βάσης του Κινήματος. Ώσπου ήρθε η ώρα της διαδοχής και οι ελπίδες ανάμεσα στους Οικολόγους άνθισαν ότι έφτασε επιτέλους η ώρα της πολιτικής ενηλικίωσής τους.

Ο Χαράλαμπος Θεοπέμπτου φαινόνταν ως η ιδανική λύση για τη μετάβαση σε ένα πιο πράσινο Κίνημα με δυναμική να διεισδύσει στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς. Ο νέος ηγέτης δεν κατατρύχεται από εμμονές για το Κυπριακό, διαθέτει έργο και γνώσεις στον τομέα της Οικολογίας, είναι συμπαθής και μιλάει τη γλώσσα του λαού χωρίς να λαϊκίζει. Αυτά τα χαρακτηριστικά δημιούργησαν υψηλές προσδοκίες οι οποίες γιγαντώθηκαν κατά την προεκλογική περίοδο. Ώσπου ξεκίνησαν οι πρώτες γκρίνιες… Για την έλλειψη διοικητικών ικανοτήτων και για πολιτικά ανοίγματα που μπορούσαν να παρασύρουν το Κίνημα σε περιπέτειες. Το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν ένα ηχηρό χαστούκι που έδωσε το σύνθημα για να ξεκινήσει η εσωκομματική γκρίνια.

Μιλώντας με πρόσωπα που γνωρίζουν καλά το Κίνημα παραδέχτηκαν ότι το Συνέδριο δεν ήταν παρά η κορυφή του παγόβουνου. Υπήρχαν δύο φατρίες, μου είπαν χαρακτηριστικά, αλλά δεν έβγαινε ο διχασμός προς τα έξω λόγω της στιβαρότητας του Περδίκη. Όταν ανέλαβε ο άβουλος Θεοπέμπτου, όμως, τα προβλήματα δεν μπορούσαν να κρυφτούν πια κάτω από το χαλί. Το Κίνημα σύντομα κατέληξε να είναι απρόσωπο, με μπερδεμένη ταυτότητα και μια εξαιρετικά εύθραυστη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Οι φήμες θέλουν τον Σταύρο Παπαδούρη να είναι με το ένα πόδι εκτός. Όσο για την Αλεξάνδρα Ατταλίδου, δεν χρειάστηκε πολύς καιρός για να αποδείξει ότι είναι αυτόφωτη και με ισχυρή προσωπικότητα που δύσκολα ελέγχεται. «Οι Οικολόγοι πια είναι μια ταμπέλα χωρίς περιεχόμενο», μου είπε ένα στέλεχος της παλιάς φρουράς, χρεώνοντας στον Θεοπέμπτου τη σημερινή εικόνα διάλυσης. Εκ του αποτελέσματος και σύμφωνα με όσα συνέβησαν στο περιπετειώδες συνέδριο της περασμένης Κυριακής, μάλλον δικαιώνεται. Ο Σωτήρης Χρίστου δεν ήταν μια βόμβα που έσκασε στα θεμέλια του Κινήματος αλλά η κατάληξη μιας φθίνουσας πορείας πολλών χρόνων.

Για την ιστορία και για να γνωρίζουν όσοι ενδεχομένως δεν πήραν χαμπάρι τον τραγέλαφο, ο κύριος αυτός ενέγραψε αρκετά νέα μέλη, τόσα ώστε να διαταράξουν τις ισορροπίες στις εκλογικές διαδικασίες. Με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι να κατεβάσουν πανικόβλητοι τα ρολά χωρίς να είναι σε θέση να εξηγήσουν πώς ένα Κίνημα με 25 χρόνια ιστορίας αδυνατεί να συγκεντρώσει τον απαιτούμενο αριθμό ώστε να γίνει το Συνέδριο.

Μπορεί ένας άνθρωπος, που μέχρι χθες αγνοούσαμε την ύπαρξή του, να διαλύσει ένα κόμμα; Εάν το κόμμα είναι ήδη διαλυμένο, τότε ναι, μπορεί. Το ερώτημα είναι αν ένα τέτοιο κόμμα έχει ελπίδες να σταθεί στα πόδια του ή μοιραία θα οδηγηθεί σε συρρίκνωση. Στο σημείο που βρίσκονται σήμερα τα πράγματα οι γνωστοί «παίχτες» φαίνεται να έχουν χάσει το παιχνίδι. Ο Περδίκης έχει τόσο απαξιωθεί που θεωρείται ήδη ιστορία για το Κίνημα. Ο Θεοπέμπτου έχει απογοητεύσει τόσο πολύ και τόσους πολλούς που η Προεδρία θα πρέπει πλέον να θεωρείται το χρονικό μιας προαναγγελθείσας αποτυχίας. Όσο για τον Κυριάκο Τσιμίλλη, όσο σεβαστός και αν είναι για την πορεία του, η ηλικία του είναι τροχοπέδη για να εμπνεύσει.

«Τόπο στα νιάτα» μου είπε κάποιος συνομιλητής μου, με εμπειρίες στο συγκεκριμένο χώρο, αλλά αναρωτιέμαι αν εδώ βρίσκεται η λύση ή αν πρόκειται για ένα ακόμα στερεότυπο. Το πρόσφατο παράδειγμα της ανάδειξης του νεαρού Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ και η νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ, συνηγορεί στη ριζοσπαστική λύση της ανανέωσης. Αρκεί να συνοδεύεται βεβαίως και από πολιτικό περιεχόμενο.