Του Σταύρου Χριστοδούλου
Μια κυπριακή λέξη που μ’ αρέσει πολύ, το «άππωμαν», δεν υπάρχει στην κοινή ελληνική. Ο Γιαγκουλλής στο πολύτιμο λεξικό του την αποδίδει με τις λέξεις «έπαρση, αλαζονεία, κόρδωμα» όμως αισθάνομαι πως κάτι λείπει. Το θράσος ενδεχομένως, το οποίο ταιριάζει γάντι στην υπουργό Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης. Η οποία, μετά από μια μακρά περίοδο σιωπής, συνομιλώντας με την Ελένη Βρεττού, παρουσίασε μια δακρύβρεχτη εκδοχή της ιστορίας για το parody account. «Εσείς εάν βλέπατε φωτογραφία του πατέρα σας με χλευαστικά σχόλια θα σας άρεσε;» ρώτησε. Όχι δεν θα μας άρεσε. Αλλά εάν ήμασταν δημόσιο πρόσωπο θα έπρεπε να το ανεχτούμε, όπως τόσοι και τόσοι πολιτικοί άλλωστε με πιο βαρύ ίσκιο από εσάς, κυρία υπουργέ.
Ομολογώ πως δεν είχα πρόθεση ν’ ασχοληθώ με αυτό το ζήτημα, παρά το ότι αύριο η υπουργός θα εμφανιστεί στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βουλής. Μετά τις πρόσφατες συνεντεύξεις της, όμως, βεβαιώθηκα πως πρέπει να μιλάμε για τα αυτονόητα ως ύστατη πράξη αντίστασης έναντι όσων προκλητικά υποτιμούν τη νοημοσύνη μας. Κατ’ αρχάς είναι σημαντικό να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας για ποιο πολιτικό πρόσωπο μιλάμε. Η κυρία αυτή, στο παρελθόν είχε απασχολήσει την κοινή γνώμη για οτιδήποτε άλλο εκτός από την πολιτική. Φίλη των θυγατέρων του προέδρου της Δημοκρατίας, με έντονη κοσμική ζωή και εξωστρεφή παρουσία στα social media. Αυτή την Έμιλυ Γιολίτη γνωρίζαμε. Από τις φωτογραφίσεις στα περιοδικά και τις προσωπικές αναρτήσεις στο Instagram όπου διαφήμιζε τη χλιδάτη ζωή της. Είμαι ο τελευταίος που θα την κρίνει γι’ αυτό, δαιμονοποιώντας το lifestyle. Όσο και αν δεν είναι του γούστου μου αυτή η επίδειξη πλούτου, περί γούστου και ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Να, όμως, που η κυρία Γιολίτη ανέλαβε εντέλει το πολύ σημαντικό χαρτοφυλάκιο της Δικαιοσύνης. Δεν επρόκειτο πια για ακόμη μία κοσμική περσόνα, αλλά για μία γυναίκα που ορκίστηκε να υπηρετεί τα συμφέροντα των πολιτών, οι οποίοι την πληρώνουν με τους φόρους τους. Έπρεπε, λοιπόν, να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια, ως νεοφώτιστη στην πολιτική, για να πείσει. Το γεγονός ότι άλλαξε στιλιστικό ύφος σημειώθηκε από τα καθ’ ύλην αρμόδια περιοδικά, πλην όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το πολιτικό ύφος, πάλι, είναι ακριβώς το θέμα μας. Και εννοώ τη σεμνότητα με την οποία οφείλει να πολιτεύεται κανείς στις μέρες μας, όταν ο θυμός εκεί έξω κοχλάζει και η χώρα διασύρεται διεθνώς. Αναφέρομαι στο πιο ελλειμματικό κεφάλαιο της διακυβέρνησης Αναστασιάδη, το εμπόριο των χρυσών διαβατηρίων, με υπουργούς της κυβέρνησης, ανάμεσά τους και η Έμιλυ Γιολίτη, να ελέγχονται για σύγκρουση συμφερόντων.
Τίποτα από όλα αυτά πάντως δεν στάθηκε ικανό για να τιθασεύσει τον κοσμοπολίτικο αέρα της κυρίας υπουργού. Εξ ου και όταν ολοκλήρωσε τους έξι πρώτους μήνες της θητείας της έκανε απολογισμό πεπραγμένων, προκαλώντας μειδιάματα στις παλιές καραβάνες της Πινδάρου. Αν έμενε βεβαίως ώς εκεί, ουδείς θα ασχολείτο μαζί της. Πρώτον, γιατί έχουμε πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούμε και δεύτερον, γιατί έχουμε πιο σοβαρά προβλήματα να επιλύσουμε. Ο πληθυντικός αφορά στην πλειονότητα των πολιτών, οι οποίοι παλεύουν να σταθούν όρθιοι μέσα στη δίνη της πανδημίας.
Η κυρία Γιολίτη προφανώς δεν υποψιαζόταν τίποτε από τα πιο πάνω. Βολεύτηκε, λοιπόν, στην καρέκλα της εξουσίας και έπαθε αυτό που παθαίνουν οι πρωτάρηδες της πολιτικής: αππώθηκε. Και αποθρασύνθηκε τόσο πολύ, ώστε να κινηθεί εναντίον ενός σατιρικού λογαριασμού. Η αστυνομία, από υπερβάλλοντα ζήλο μάλλον, αφού η καταγγελία έγινε από την επικεφαλής της Δημόσιας Τάξης, μπούκαρε στο σπίτι μιας ανυποψίαστης γυναίκας. «Δυσανάλογη» ενέργεια σύμφωνα με την υπουργό κι ας προσπάθησε εκ των υστέρων να το μαζέψει.
Έχω την άποψη πως δεν έχει νόημα ν’ αναλωθούμε στις λεπτομέρειες της αστυνομικής επιχείρησης. Η υπόθεση αυτή είναι αμιγώς πολιτική, καθώς αφορά στο ύφος και το ήθος της εξουσίας. Τα περί ήθους τα αναλύσαμε εξαντλητικά με αφορμή τις πολιτογραφήσεις. Τα περί ύφους, όμως, οφείλουμε να τα υπενθυμίζουμε διαρκώς, ιδιαιτέρως σε όσους πολιτικούς ακκίζονται πεπεισμένοι ότι είναι μεγαλύτεροι από τη σκιά τους.
