Του Παναγιώτη Καπαρή
Το παράπονο και η οργή ξεχείλισαν σε ήρωα του πολέμου του 1974, ακούγοντας τον υπουργό Άμυνας Χαράλαμπο Πετρίδη να μιλά για την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου να αναστείλει τη στράτευση των παιδιών, οι οποίοι θα σπουδάσουν στη Βρετανία. Ο ταπεινός βιοπαλαιστής στον καφενέ άνοιξε ίσως για πρώτη φορά το στόμα του και μίλησε για την προσωπική του περιπέτεια, η οποία τον συνοδεύει τα βράδια μέχρι και σήμερα. Φαντάρος τότε, τραυματίστηκε σε φυλάκιο της πράσινης γραμμής της Λευκωσίας, λίγες μέρες μετά την πρώτη εισβολή. Για καλή του τύχη, είχε δίπλα του καλούς συμπολεμιστές, οι οποίοι με αυτοθυσία τον μετέφεραν στο Νοσοκομείο Λευκωσίας. Ο «Πλάστης» του του έδωσε χρόνια, όπως συνηθίζει να λέει και σε μερικές βδομάδες κατάφερε να βγει από το Νοσοκομείο. Δεν πήγε όμως σπίτι του, αλλά πίσω στο στρατόπεδο για να συνεχίσει τη θητεία του και συνολικά να υπηρετήσει τρία χρόνια. Τις ίδιες μέρες, τα παιδιά του τάδε και του τάδε επώνυμου, οι οποίοι ούτε που αντίκρυσαν Τούρκο στρατιώτη, έλεγε με βουρκωμένα τα μάτια, γέμισαν τις βαλίτσες τους με λίρες και πήραν το πλοίο για τον Πειραιά και από εκεί στα πέρατα της γης, τάχα για να σπουδάσουν. Όπως έγραψε και ο Αντρέας Παράσχος, «επωνύμου πατρός ουδείς» καταγράφοντας την τραγωδία των αγνοουμένων, οι οποίοι προδόθηκαν και από τους υπερπατριώτες.
Οι μέρες είναι πονηρές και θυμίζουν την ανακατωσούρα πριν από την εισβολή του 1974, έλεγε στον καφενέ, άλλος βετεράνος του πολέμου. Και τότε εμείς φοβόμαστε για την εισβολή της Τουρκίας, αφού συνεχώς κάναμε ασκήσεις στον Πενταδάκτυλο, με σενάρια αντιμετώπισης μιας εισβολής. Στην Ελλάδα, ο στρατός βρίσκεται εδώ και μήνες σε κατάσταση εγρήγορσης, ενώ η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στα κυπριακά στρατόπεδα, δεν διαφέρει και πολύ. Ο φόβος των αξιωματικών, ο οποίος μεταδίδεται εμμέσως και στους φαντάρους, δεν είναι αμελητέος, έστω και αν καμουφλάρεται πίσω από τελετές και πανηγύρια. Ελπίζουμε να μην φθάσουμε σε καταστάσεις, όπως τις πρώτες μέρες του κορωναϊού, όπου το ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό του Νοσοκομείου Αναφοράς στο Παραλίμνι, χρειάστηκε ψυχολόγους και άλλους ειδικούς,για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Η κουβέντα συνεχίστηκε επί διαφόρων τραγικών περιστατικών του πολέμου, για να καταλήξουν οι «παντογνώστες» του καφενέ, ότι οι επώνυμοι βρήκαν πάλι τον τρόπο να διώξουν τα «κοπελλούδκια» τους, όπως έκαναν και το 1974.
Η ιστορία με την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου είναι από μόνη της τραγελαφική, αφού αποκάλυψε για ακόμη μία φορά, ότι άλλα λεν οι ταγοί και άλλα κάνουν. Εδώ και μήνες επέμεναν υπουργοί, ότι δεν πρόκειται να δοθεί αναστολή για τους φοιτητές της Βρετανίας και ξαφνικά αποκαλύφθηκε ότι κάποιοι ήξεραν κάτι παραπάνω από τους Υπουργούς και προχώρησαν σε αιτήσεις στα Πανεπιστήμια. Μετά την ξαφνική κυβερνητική απόφαση, αποκαλύφθηκαν τα άλλα κόλπα των ατζέντηδων, οι οποίοι προτείνουν εγγραφή των παιδιών σε δευτεροκλασάτα και αμφιβόλου αξίας Πανεπιστήμια της Βρετανίας –υπάρχουν και αυτά- για να γλιτώσουν τα παιδιά την θητεία στην Εθνική Φρουρά. Το χειρότερο από όλα, ήταν η προσπάθεια μετακύλησης της ευθύνης από τον υπουργό Άμυνας στους βουλευτές, για δήθεν θυματοποίηση των παιδιών, αφού θα κληθούν οι γονείς να βάλουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη. Οι φοιτητές οι οποίοι επιλέγουν τη Βρετανία είναι κατά κανόνα παιδιά πανάκριβων ξενόγλωσσων ιδιωτικών σχολείων, οι γονείς των οποίων είναι «ματσωμένοι».
Περίεργο είναι και το γεγονός ότι εδώ και χρόνια οι γονείς των παιδιών σε ξενόγλωσσα σχολεία, πάλευαν για να μπορούν να σπουδάζουν τα παιδιά τους σε ξενόγλωσσους κλάδους, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, αφού δεν γνώριζαν καλά ελληνικά. Και το πέτυχαν. Εδώ και μήνες πολλοί φοιτητές από τη Βρετανία ζητούσαν να μεταγραφούν σε κυπριακά Πανεπιστήμια, λόγω κορωνοϊού. Και το πέτυχαν. Τώρα, γιατί άραγε κόπτονται για τα ακριβά δίδακτρα, όταν πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, προσφέρουν υψηλότερου επιπέδου πανεπιστημιακή μόρφωση και με ελάχιστα, έως και μηδενικά δίδακτρα. Το κυπριακά ιδιωτικά πανεπιστήμια διαφημίζουν ότι είναι στα καλύτερα του κόσμου και ότι διαθέτουν παραρτήματα ξακουστών πανεπιστημίων στου Λονδίνου. Γιατί άραγε δεν αποτελούν την πρώτη επιλογή των νέων φοιτητών, όταν μάλιστα είναι πολύ πιο φθηνά τα δίδακτρα. Σε επίπεδο πρώτου πτυχίου τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Τώρα αν σε μεταπτυχιακό επίπεδο χρειάζεται ένας νέος να μεταβεί σε μεγάλα πανεπιστήμια, τότε τα δεδομένα είναι πολύ διαφορετικά. Και γιατί όχι το κράτος να στηρίζει οικονομικά τα «δυνατά μυαλά», τα οποία σπανίζουν διεθνώς και αποφέρουν τεράστια «κέρδη» σε κράτη και λαούς. Πέρα από όλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι «άνθρωπος, ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού, ωσεί άνθος του αγρού, ούτος έξανθησει…» όπως έγραψε στους περίφημους ψαλμούς του ο βασιλιάς Δαυίδ. Δηλαδή αστραπή η ζωή του ανθρώπου, όπως είπε και ο Νίκος Καζαντζάκης. Και η θεία δίκη δεν ξεχωρίζει επώνυμους και ανώνυμους και φέρνει την πραγματική ισότητα μεταξύ όλων των ανθρώπων
