ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ανυπόφορος παράδεισος

Είναι ή δεν είναι η Κύπρος μας μια πανέμορφη χώρα; Εγώ λέω ότι είναι! Έχουμε απίστευτα όμορφη φύση, όμορφα χωριά, δάση, παραλίες με χρυσές αμμουδιές. Είναι ένας επίγειος παράδεισος, στον οποίο μπορεί κανείς να απολαύσει μοναδικές στιγμές που άλλοι λαοί χρειάζονται να πάρουν αεροπλάνα, πλοία, να διανύσουν, με λίγα λόγια, πολλά χιλιόμετρα για να μπορούν να βιώσουν κάτι παρόμοιο. Την αγαπάω αυτή την χώρα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, εύχομαι και εσείς το ίδιο! Δεν είναι τυχαίο το σλόγκαν που επικράτησε «Σαν την Κύπρο μας δεν εσhει!». Αυτόν λοιπόν τον επίγειο παράδεισο, κάντε τον κόπο τώρα που διαβάζετε αυτό το άρθρο και κοιτάξτε γύρω σας. Κάντε τον κόπο και σκεφτείτε πώς ήταν η εβδομάδα σας. Τι σας ταλαιπώρησε; Τι βιώσατε που δεν σας άρεσε; Τι βιώσατε που σας άρεσε; Πως φαντάζεστε αυτό τον παράδεισο σε 5 χρόνια από σήμερα, σε δέκα χρόνια από σήμερα;

Αισθάνομαι ότι πάρα πολύ λίγες από τις ανθρώπινες παρεμβάσεις σε αυτό τον παράδεισο, έχουν τύχει σοβαρής μελέτης! Στις πλείστες των περιπτώσεων η κοινωνία λειτουργεί χωρίς όραμα και χωρίς να σκέφτεται πως θέλουμε να είναι αυτή η χώρα σε πέντε, σε δέκα, σε τριάντα χρόνια από τώρα. Συνεπώς, αυτό που θέλω να εκφράσω είναι ότι αυτό τον παράδεισο εμείς οι ίδιοι τον μετατρέψαμε σε ανυπόφορο είτε με την ανοχή και την αδράνεια πολλών από εμάς, είτε γιατί άλλοι κοιτάζουν, μονάχα, τα συμφέροντα και τις τσέπες τους που είναι, βεβαίως, πολύ πιο σημαντικές από το μέλλον της ίδιας της χώρας. Μου θυμίζει αυτό το ανέκδοτο με το αεροπλάνο που έπεφτε, δεν ξέρω αν το γνωρίζετε, αλλά εν συντομία, έπεφτε λοιπόν το αεροπλάνο και γυρίζει ένας επιβάτης στον κύριο που καθόταν δίπλα του και του λέει με τον τρόμο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του: «πέφτει το αεροπλάνο» και ο διπλανός του, τού απαντάει με μια αναισθησία: «τι με νοιάζει εμένα εν δικό μου τίποτε!!!». Αυτή είναι η πραγματικότητα της Κύπρου μας δυστυχώς! Από την κίνηση στους δρόμους, τις κακοτεχνίες σε κάθε λεωφόρο, σε κάθε γειτονιά, από τα χωράφια δίπλα από τα σπίτια μας που πετάμε τα παλιοπράγματα μας για να μην τα βλέπουμε μέσα στην αυλή μας, από τις βίλες πάνω από τις θαλασσινές σπηλιές, τα χρυσά διαβατήρια, τους πύργους, τις άσχημες και ακαλαίσθητες αρχιτεκτονικές στα γραφικά χωριά μας και αλλού, ως το ξεπούλημα τελικά της μισής μας πατρίδας μετατρέψαμε την Κύπρο μας σε ένα ανυπόφορο παράδεισο.

Εμείς οι ίδιοι που ζούμε, αναπνέουμε και λειτουργούμε μέσα σε αυτή τη χώρα και με τα μυαλά που κουβαλούμε μετατρέψαμε αυτή τη χώρα σ’ έναν ανυπόφορο παράδεισο. Δεν έχουμε όραμα οι περισσότεροι για ετούτη εδώ τη γη μας, ζαλιζόμαστε από το πρόσκαιρο, τρελαινόμαστε με τις αρπαχτές στη βάση του παραλογισμού και της ψυχολογίας «αφού τρώνε και οι άλλοι τι και αν φάω και εγώ». Και ενώ για κάποιο περίεργο λόγο, εκεί που πριν γεννηθεί το παιδί μας φτιάχνουμε ακόμη και το πλάνο σε ποιό Πανεπιστήμιο θα το στείλουμε, την ίδια ώρα, συμπεριφερόμαστε λες και αύριο αυτή η χώρα δεν θα υπάρχει. Δεν σκεφτήκαμε ποτέ, ότι αυτό το παιδί που θα γεννηθεί, θα μεγαλώσει μέσα σε αυτή τη χώρα και ότι θα θέλαμε να μεγαλουργήσει σε αυτό τον τόπο! Όλα στη βάση ενός εφήμερου, λες και είμαστε έντομα ή φυτά που ζούμε για μια νύχτα! Υπερφίαλοι διανύουμε τις ζωές μας σε αυτό τον παράδεισο μουδιασμένοι χωρίς καμία αίσθηση της καταστροφής που προκαλούμε στον τόπο μας είτε με τα συμφέροντα μας είτε με την αδράνεια μας.

Τόσο όμορφη γη, ένας ανυπόφορος παράδεισος εξαιτίας μας!

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X