Πέρασε ένας χρόνος. Δεν θέλω να γράψω ούτε γραμμή για αυτό το τέρας, θέλω όμως να γράψω για ένα άλλο τέρας αυτό που συντηρούμε ως κράτος, ίσως και ο καθένας, άθελα μας, εδώ και χρόνια. Το τέρας που λέγεται «δεν με αφορά». Πριν ένα χρόνο ακριβώς γέμισε ο τόπος πτώματα γυναικών και παιδιών. Ένα χρόνος πέρασε και δεν έχουμε ένα πόρισμα που να αποδίδει ευθύνες στις αρχές και στους επαγγελματίες που εμπλέκονται σε αυτή την ιστορία. Ένα χρόνο τώρα δεν ξέρουμε επίσημα ποιοι δεν έκαναν την δουλειά τους σωστά, ποιοι δεν ασχολήθηκαν με την εξαφάνιση αυτών των γυναικών και των παιδιών τους. Από το 2017 ως Κύπρος, χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επικυρώσαμε την Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης που αφορά την βία κατά των γυναικών και την ενδο-οικογενειακή βία και από τα 81 ψηφίσματα που περιλαμβάνει περάσαμε από τη βουλή μόνον τρία (αν δεν κάνω λάθος), αυτά που είναι τα πιο ανέξοδα και δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι πολεμάμε την βία, όπως είναι για παράδειγμα, το σπίτι της γυναίκας μέσα στο οποίο υποτίθεται θα συνεργάζονται όλες οι αρχές ( Σύνδεσμος για την πρόληψη και καταπολέμηση της βίας στην οικογένεια, Αστυνομία, Γραφείο Ευημερίας κοκ) για την προστασία των θυμάτων έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας.
Επί της ουσίας, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και την κοινωνία, τίποτα δεν έγινε. Είδαν και άκουσαν ακόμα πιο πολλά τα μάτια μας και τα αυτιά μας από πέρισυ, όπως τον θάνατο του Στυλιανού, ενός παιδιού που έζησε άπειρη κακοποίηση από τον πατέρα του ο οποίος κακοποιούσε και τη μητέρα του και τα αδέρφια του. Είδαμε επίσης, τις περιπτώσεις των άλλων αρρωστημένων αντρών, ο ένας που πυροβόλησε τη γυναίκα του και τα παιδιά του, ο άλλος που πυροβόλησε την φιλενάδα του στο αυτοκίνητο και μετά αυτοκτόνησε, είδαμε την περίπτωση αυτού που έλουσε με οξύ τη γυναίκα του επειδή του ζήτησε να χωρίσουν. Αυτά μέσα σε ένα χρόνο συν τα 7 πτώματα σε λίμνες και βαλίτσες και όλα εις γνώση της αστυνομίας...
Το τέρας είναι ακόμα εδώ δυνατότερο όσο ποτέ προηγουμένως σε αυτή την περίοδο. Οι κλήσεις που φθάνουν στο τηλεφωνικό κέντρο στην υποστηρικτική γραμμή του Συνδέσμου για την πρόληψη και καταπολέμηση της βίας στην οικογένεια είναι τόσες πολλές που οι λειτουργοί αδυνατούν να ανταποκριθούν. Η δε αστυνομία, χαϊδεύει το τέρας που εκτρέφει, βρίσκοντας τώρα ως άλλοθι, την κατάσταση του κορωνοϊού, «καλούς καιρούς και δεν την αφορούσε η βία ενάντια στις γυναίκες, πόσο μάλλον τώρα».
Η καραντίνα και ο φόβος της μόλυνσης από τον ιό μάς έχει καταβάλει όλους σαν κοινωνία, την ώρα όμως που εμείς είμαστε κλεισμένοι στα καταφύγια μας, όπως τα αποκαλεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ως ο μόνος χώρος που μπορούμε να αισθανθούμε ασφαλείς από τον αόρατο εχθρό, υπάρχουν γυναίκες και παιδιά που μέσα σε αυτά τα καταφύγια ζουν μια ατέλειωτη κόλαση με διαταραγμένους αρρωστημένους συζύγους και πατεράδες που όχι μόνο τις κτυπούν, αλλά τις γονατούν μπροστά στα μάτια των παιδιών τους κρατώντας ένα μαχαίρι στο λαιμό τους απειλώντας ότι θα τις σφάξουν. Πόσο πιο βαθιά μπορεί να τραυματίσει ένας τέτοιος εγκλεισμός ένα παιδί και τη μάνα του, και όταν πουθενά δεν υπάρχει μια διέξοδος γιατί η αστυνομία δίνει συμβουλές του τύπου «καλόπιανε τον ώσπου να περάσει η καραντίνα».
Αυτό το τέρας πρέπει να πάψετε να το συντηρείτε τώρα κύριοι, γιατί με την καραντίνα δυστυχώς, δεν θα μετράμε μόνο νεκρούς από τον ιό αλλά και νεκρούς από αρρωστημένους εγκεφάλους τους οποίους αγνοείτε επιδεικτικά…
