ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Μάγκες και κορόιδα

Το τελευταίο διάστημα η ανησυχία για την οικονομία του τόπου είναι πολύ έντονη. Όπου καθίσεις, όπου σταθείς οι συζητήσεις περιστρέφονται κυρίως γύρω από την οικονομία του τόπου μας και στη μείωση του κύκλου εργασιών όλων σχεδόν των εταιριών, επιχειρήσεων, γραφείων. Τόσο μεγάλη και δικαιολογημένα, είναι η αγωνία για την επιβίωση μας, που ακόμα και οι πρόσφατες ενέργειες της Τουρκίας δεν την επισκιάζουν. Εκεί, λοιπόν, που ως τον Απρίλη, όταν διανύαμε την περίοδο της καραντίνας μπορούσε κανείς ακόμη, να διακρίνει μια αχτίδα φωτός και την ελπίδα ότι η οικονομία δεν θα βουλιάξει, σήμερα στο βλέμμα των ανθρώπων συλλαμβάνει κανείς μια τεράστια αγωνία που εκφράζεται με λέξεις απόγνωσης για όλη αυτή την αβεβαιότητα που έφερε στις ζωές μας ο κορωνοϊος. Αυτή η κατάσταση, ξυπνά, άθελα μας και κακές αναμνήσεις που βιώσαμε οι πλείστοι από εμάς το 2013. Μάλιστα, ο κόσμος που από το 2018 άρχισε να στέκει ξανά στα πόδια του μετά την κρίση του 2013, πνίγεται μέσα στην αδικία και την ίδια στιγμή τρομοκρατείται με αυτό το «φτου και από την αρχή».

Ανησυχώ πολύ για αυτά που θα έρθουν, αν και από τη φύση μου είμαι άνθρωπος που βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, όμως, κατανοώ πλήρως τον κόσμο που αυτή τη στιγμή αισθάνεται ότι βουλιάζει και που δεν βρίσκει σανίδα σωτηρίας να πιαστεί αισθανόμενος το κορόιδο μέσα σε αυτό το κράτος. Γιατί στην Κύπρο των κρίσεων επιβιώνουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων και το έχουμε μάθει καλά αυτό. Η πρώτη κατηγορία είναι τα Πολιτικά Εκτεθειμένα Πρόσωπα (ΠΕΠ), σας υπενθυμίζω την περίφημη λίστα που ακόμα θα δει το φως της δημοσιότητας με τα Μη Εξυπηρετούμε Δάνεια (ΜΕΔ). Το γεγονός ότι έτυχαν εύνοιας από τις τράπεζες την ίδια ώρα που ο απλός ο κόσμος από το 2013 έπεφτε σε κατάθλιψη είτε γιατί έχανε τη δουλειά του, είτε γιατί μειωνόταν κατακόρυφα ο μισθός του και παράλληλα διαπραγματευόταν μέρα νύχτα για μεγάλο χρονικό διάστημα με την τράπεζα για αναδιάρθρωση των δανείων του. Οπόταν όταν ο απλός ο κόσμος υπέφερε και ξυπνούσε καθημερινά με το άγχος την ίδια ώρα κάποια πολιτικά πρόσωπα έπαιζαν τους μάγκες χωρίς να πληρώνουν ή ακόμα χειρότερα, τους διαγράφονταν τα δάνεια τους!

Η δεύτερη κατηγορία ανθρώπων που επιβιώνουν γενικώς σαν παράσιτα και όχι μόνο σε περιόδους οικονομικής κρίσης, είναι συγκεκριμένοι επιφανείς επιχειρηματίες-απατεώνες (γνωστοί σε όλους μας στο παζάρι), οι οποίοι βέβαια εκμεταλλεύονται στο έπακρο τις προβληματικές νομοθεσίες του κράτους μας και ζουν ζωή και κότα με χρήματα που δεν τους ανήκουν! Προσέξτε τώρα τι γίνεται με αυτούς τους συγκεκριμένους. Οι πλείστοι έχουν εταιρίες που φαλίρισαν, δηλαδή, επίσημα έχουν κηρύξει πτώχευση (πριν από την κρίση, μέσα στην κρίση δεν έχει και τόση σημασία), η τράπεζα ότι βρήκε αν βρήκε το πήρε, αλλά οι ίδιοι συνεχίζουν να κάνουν ζωή μεγαλόεπιχειρηματία με χρήματα που δεν τους ανήκουν ή με χρήματα που πρόλαβαν και μετέφεραν σε άλλες χώρες ή σε έμπιστα συγγενικά τους πρόσωπα χρησιμοποιώντας ονομασίες άλλων εταιριών. Τα κενά στις νομοθεσίες δεν επιτρέπουν το πάγωμα των περιουσιακών στοιχείων όλων των συγγενών τους όπως συμβαίνει αν δεν κάνω λάθος σε άλλες χώρες του κόσμου. Δεν είμαι νομικός, για να γνωρίζω ακριβώς τι ισχύει νομοθετικά και πολύ θα ήθελα να βγει ένας νομικός να μας εξηγήσει γιατί αυτοί οι επιχειρηματίες είναι έξω και μέσα στη φυλακή είναι μεροκαματιάρηδες που χρωστούν 100 ευρώ και όχι 100 εκατομμύρια. Επίσης, δεν μπορώ να εξηγήσω πώς αυτά τα άτομα που έχουν κηρύξει πτώχευση και χρωστούν «τα μαλλοτζιέφαλα τους», έχουν οδηγό, δυο τρεις οικιακές βοηθούς, σπίτια των εκατομμυρίων, εξοχικά και λειτουργούν μέσα στην κοινωνία λες και τους χρωστάμε και από πάνω!

Η τρίτη κατηγορία ανθρώπων είναι πολιτικοί και αξιωματούχοι που αναρριχήθηκαν στην εξουσία κυρίως για να εξυπηρετήσουν προσωπικά συμφέροντα, τσέπες και αυλικούς αλλά όχι τη χώρα. Το χειρότερο με αυτούς είναι ότι θεωρούν τους εαυτούς τους σπουδαίους, πιστεύοντας μάλιστα ότι κάνουν λειτούργημα και ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα της χώρας στο έπακρο λαϊκίζοντας! Ο κόσμος γνωρίζει ποιοι είναι αυτοί και λυπάμαι που στους καφενέδες σηκώνονται ακόμα και σήμερα να τους χαιρετίσουν αντί να τους φτύσουν!
Ο μόνος τρόπος να τους περιορίσουμε είναι η εφαρμογή της ισονομίας, τα τρένα μας έλειψαν!*

(«*Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια» στίχοι Ρασούλη)

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X