Την Τρίτη κλονίστηκε ολόκληρη η ανθρωπότητα με αυτό που συνέβηκε στην γειτονική μας χώρα το Λίβανο. Προσωπικά είχα πολλούς φοιτητές από τον Λίβανο, κάποιοι πλέον γιατροί στο επάγγελμα, έχω όμως και αρκετούς καλούς φίλους από τον Λίβανο. Η πρώτη μου έγνοια ήταν να εντοπίσω μέσω κοινωνικών δικτύων τους φοιτητές μου που για μένα ήταν σαν δικά μου παιδιά και να επικοινωνήσω τηλεφωνικώς (μέσω viber και whats up) με τους φίλους μου εκεί. Μαύρισε η ψυχή μου το βράδυ της Τρίτης, δεν έκλεισα μάτι, δεν ησύχαζα, έβαζα τον εαυτό μου στην θέση τους και την φρίκη που βιώνουν. Έτσι ξαφνικά και άδικα να χάνεις τα πάντα, τους ανθρώπους που αγαπάς και να γκρεμίζεται έτσι μέσα σε μια στιγμή, να χάνεται ότι είχες κτίσει. Μέσα σε μια στιγμή να τελειώνουν όλα…οι ζωές των ανθρώπων.
Τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν με ευχές από τον κόσμο, την Πέμπτη ξεκίνησαν να βγαίνουν μπροστά οργανώσεις όπως ο Ερυθρός Σταυρός του Λιβάνου και άλλοι αξιόπιστοι οργανισμοί να κάνουν έκκληση για ότι βοήθεια μπορεί ο καθένας από εμάς. Σας προτρέπω να δείξουμε έμπρακτα την στήριξη μας, ότι μπορεί ο καθένας μας και του επιτρέπουν φυσικά και οι συνθήκες γιατί γνωρίζω περνάμε και εμείς δύσκολα. Προτιμώ όμως τις πράξεις αντί τα λόγια για αυτό και θαυμάζω τους ανθρώπους που αυτό που λένε το κάνουν πράξη και δεν το λένε απλά για να το πουν.
Με ενοχλεί όμως αφάνταστα η υποκρισία συγκεκριμένων ανθρώπων οι οποίοι έγραφαν ότι οι σκέψεις τους και οι προσευχές τους είναι με τους Λιβάνιους. Αυτοί οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι οι ίδιοι που αν κληθεί η Κύπρος να φιλοξενήσει Λιβάνιους, θα μας πουν ατάκες παρόμοιες με αυτές του κύριου Πελεκάνου (Προέδρου Οργάνωσης Νέων Επιστημόνων ΔΗΣΥ) πριν 10 μέρες περίπου «Σήμερα η γειτονιά τους, αύριο η δική μας» για να εκφράσει την διαφωνία του στην φιλοξενία ασυνόδευτων μεταναστών στο Παλλάδιο στην Αγλαντζιά. Με ενοχλεί επίσης, ξεκάθαρα ότι και την εποχή που δεχτήκαμε Λιβάνιους στην Κύπρο τις δεκαετίες 80-90, τους «γαλέψαμε» όσο ποτέ άλλοτε. Υπολογίζω κιόλας ότι με την νοοτροπία που κουβαλούμε, είναι ευπρόσδεκτοι στο νησί μας μόνον οι επιχειρηματίες Λιβάνιοι αυτή την στιγμή.
Με ενοχλεί ακόμα περισσότερο που λάμβανα από διάφορους γνωστούς προσωπικά μηνύματα με βίντεο φρίκης και εικόνες φρίκης από τον Λίβανο. Το γνωρίζω ότι η εικόνα ταξιδεύει πιο γρήγορα από οτιδήποτε άλλο στον εγκέφαλο μας, γνωρίζω κιόλας ότι ο πρώτος μας εγκέφαλος ενεργοποιείται αμέσως στη θέα αρνητικών εικόνων, ειδήσεων, πληροφοριών, γεγονότων και σκέψεων (negatively wired). Σιχαίνομαι όμως να βλέπω εικόνες ταλαιπωρίας και φρίκης για αυτό και σταμάτησα να παρακολουθώ τηλεόραση και να ενημερώνομαι από δελτία ειδήσεων πάνω από μια δεκαετία. Δεν θέλω την αναπαραγωγή της φρίκης και από χθες ήμουν κοφτή με όλους όσους μου έστειλαν μηνύματα τέτοιου περιεχομένου. Πως αντέχει κάποιος να βλέπει την φρίκη γύρω του και να αναζητά να την παρακολουθεί από καθαρή περιέργεια; Μού φτάνει να ενημερώνομαι διαβάζοντας μια δυσάρεστη πληροφορία, δεν θέλω να την βλέπω κιόλας. Μόνο στις ευχάριστες πληροφορίες αναζητά ο εγκέφαλος μου εικόνες.
Συνεπώς, με ενοχλεί αφάνταστα που η ανθρωπιά μας μετριέται στη βάση συμφερόντων και όχι αλληλεγγύης. Όσα μεγαλύτερα τα συμφέροντα, τόσο μεγαλώνει το ενδιαφέρον μας για τους συνανθρώπους μας και δεν αναφέρομαι μόνο στους Λιβάνιους αλλά και εδώ στη χώρα μας, ανάμεσα μας. Δεν υπάρχει συμφέρον δεν υπάρχει ανθρωπιά!
Ο κύριος Πελεκάνος είπε «Σήμερα η γειτονία τους αύριο η δική μας». Σήμερα, λοιπόν ο Λίβανος, αύριο η Κύπρος, έτσι και αλλιώς το παρελθόν μας, καταδεικνύει ότι καταφέρνουμε τα και μόνοι μας να καταστρέψουμε το νησί μας…
