H στρατηγική μας, όσον αφορά το Κυπριακό, στην μετά πανδημία εποχή φαίνεται να επικεντρώνεται πλέον σε δύο άξονες : πρώτον, στις κυρώσεις της ΕΕ κατά της Τουρκίας με το κόστος που θα επιφέρουν και δεύτερον στην αναβάθμιση της αποτρεπτικής ισχύος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αν και η πατρότητα της πολιτικής επιβολής κόστους στην Τουρκία σίγουρα ανήκει στο λεγόμενο ενδιάμεσο ή πατριωτικό χώρο, τώρα υιοθετείται πλήρως από την επίσημή μας πλευρά με αρχιτέκτονα μάλιστα τον ΥΠΕΞ, ο οποίος τις προάλλες μίλησε για τομεακά μέτρα τα οποία θα έχουν άμεσο κόστος στην οικονομία, στον τουρισμό και στον τραπεζικό τομέα. «Κάλλιο αργά παρά ποτέ», θα μπορούσαν, δικαιολογημένα γιατί νοιώθουν δικαιωμένοι, να ισχυριστούν οι του πατριωτικού μετώπου γιατί κάποτε η πολιτική επιβολής κόστους είχε χλευαστεί με τον πιο επίσημο τρόπο. «Ό τρόπος για να υποχρεωθεί η Τουρκία να μεταβάλει τη στάση της στο Κυπριακό είναι η ενεργοποίηση δυνάμεων που έχουν την δυνατότητα να επηρεάσουν την Τουρκία, όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η ΕΕ και τα ισλαμικά κράτη. Μόνο έτσι μπορεί να αλλάξει η τουρκική στάση και όχι, τάχα όπως ακούω, να προκαλέσουμε οικονομικό και πολιτικό κόστος στην Τουρκία. Αυτά είναι ωραία λόγια για εσωτερική κατανάλωση. Μια ανάλυση του διεθνούς περιβάλλοντος δείχνει πως μόνο για αστείο μπορεί να λέγεται κάτι ανάλογο», δήλωνε ο ΠτΔ στις 15 Οκτωβρίου 2017 σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή».
Στον άλλο άξονα της νέας μας στρατηγικής τα πράγματα ακόμα πιο περίπλοκα. Από την μια ο ΠτΔ, με μια ορθότατη δήλωση ή οποία επικρίθηκε από το απορριπτικό μέτωπο, («εάν θεωρήσουμε ότι μπορούμε να δώσουμε λύση μέσα από την στρατιωτικοποίηση, θα οδηγούμασταν στο τέλος του κυπριακού ελληνισμού»), τάχθηκε κάθετα εναντίον της στρατιωτικοποίησης του Κυπριακού και από την άλλη ο ΥΠΕΞ ο οποίος, 46 χρόνια μετά την εισβολή, συνειδητοποίησε την έλλειψη αποτρεπτικής ισχύος και μας καλεί να προβληματιστούμε. «Μια διαχρονική αδυναμία της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι η μη ύπαρξη αποτρεπτικής ισχύος. Ένας από τους βασικούς λόγους που βλέπουμε τη μεσολάβηση είτε από πλευράς ΕΕ, Γερμανίας ή ΗΠΑ (στην περίπτωση της Ελλάδας) είναι ακριβώς αυτός ο κίνδυνος να υπάρξει ένα θερμό επεισόδιο το οποίο αν υπάρξει κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια πώς θα εξελιχθεί.
Δυστυχώς δεν υπάρχει στη δική μας περίπτωση αυτή η αποτρεπτική ισχύς, θεωρώ ότι είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει όλους», δήλωσε ο ΥΠΕΞ ανοίγοντας έτσι με τον πιο επίσημο τρόπο την συζήτηση για αναβάθμιση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με βάση τα πιο πάνω, η σημερινή μας στρατηγική θα μπορούσε να συνοψιστεί ως ακολούθως. Πρώτον, επιβολή κόστους προς της Τουρκία με τομεακά μέτρα, κάτι που όμως «μόνο για αστείο μπορεί να λέγεται» και δεύτερον η αναβάθμιση της αποτρεπτικής μας ισχύος, όχι μέσω στρατιωτικοποίησης γιατί κάτι τέτοιο «θα οδηγούσε στο τέλος του κυπριακού ελληνισμού», αλλά μέσω κάτι άλλου το οποίο, τουλάχιστον στο παρόν στάδιο, δεν μπορεί να δημοσιοποιηθεί. Αν και στα πιο πάνω τα ακαταλαβίστικα διακρίνεται μια σαφέστατη ασυναρτησία, η οποιαδήποτε προσπάθεια για περαιτέρω διευκρινίσεις είναι χάσιμο χρόνου.
Μετά το Κρανς Μοντάνα οι απαντήσεις στους διαφωνούντες με τις επίσημές μας θέσεις στο Κυπριακό, είναι οι ίδιες. «Παρερμηνεία δηλώσεων» και «προσπάθεια αποσπασματικής ερμηνείας». Αν ακόμα έχεις το κουράγιο και είσαι αρκούντως «μαζοχιστής» και επιμένεις, τότε σου ρίχνουν κανένα «της όποιας λύσης» και κανένα «εξυπηρετείς τα τουρκικά συμφέροντα» και τέλειωσες. Τι να πει κανείς. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Δυστυχώς, συνεχίζουμε την εξωτερική πολιτική για εσωτερική κατανάλωση. Εκμεταλλευόμαστε τον εθισμό του πολίτη σε ψευδαισθήσεις και την απογοήτευσή του για το ότι δεν διαφαίνεται έστω και η παραμικρή ελπίδα για λύση και τον βομβαρδίζουμε καθημερινά με μεγάλα λόγια και κούφια συνθήματα χωρίς τον στοιχειώδη σεβασμό στην κοινή λογική που δυστυχώς εδώ και καιρό στην χώρα μας έπαυσε να είναι κοινή.
«Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε», έλεγε ο μεγάλος Ουίνστον Τσώρτσιλ. Ως προς το πρώτο σκέλος, δηλαδή το τι θα γίνει αύριο, είμαστε λαλίστατοι. Μεγάλα πράγματα θα γίνουν αύριο, τον άλλο μήνα, τον άλλο χρόνο, σε βάθος χρόνου. Σπουδαίες εξελίξεις που δεν μπορούν να δημοσιοποιηθούν. Όμως ως προς το δεύτερο σκέλος της ρήσης του «Πατέρα της νίκης», ούτε λόγος να γίνεται. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Οι εξηγήσεις στερεότυπες. Αυτό που θα γινόταν αύριο δεν έγινε γιατί κάποιοι συνωμοσιολόγοι μας χάλασαν τα σχέδια και γιατί έχουν προκύψει νέες συγκυρίες, νέες συμμαχίες και νέες συνεργασίες που σε βάθος χρόνου σίγουρα θα αποδώσουν καρπούς αλλά και πάλι δεν μπορούν να δημοσιοποιηθούν. Δυστυχώς τρία χρόνια μετά το ναυάγιο στο Κρανς Μοντανά ο πολιτικός λόγος, όσον αφορά το εθνικό θέμα, δεν αντικατοπτρίζει την δεινή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Κανένα ίχνος ρεαλισμού και ορθολογιστικής αξιολόγησης της κατάστασης.
Αντίθετα, ο λόγος των Κολοκοτρωναίων και των Μπουμπουλίνων έχει φουντώσει και φαίνεται να υιοθετείται πλέον ως η επίσημη μας θέση. Το δραματικότερο δε είναι η έλλειψη συγκροτημένης αντίθετης άποψης. Μετά την διάλυση της άτυπης συμμαχίας των δυνάμεων της λύσης, του ΔΗΣΑΚΕΛ, πλην του ΑΚΕΛ το οποίο δυστυχώς δεν μπορεί να ηγηθεί της ρεαλιστικής σχολής σκέψης, δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός αντίλογος. Στην μεγάλη παράταξη της λύσης το Κυπριακό είναι πλέον ένα μη θέμα. Εάν και εφόσον αναγκαστούν να κάνουν αναφορές οι θέσεις τους είναι μισόλογα και ήξεις αφήξεις τοποθετήσεις. Καθαρές υπεκφυγές με απώτερο στόχο να μην πάρουν θέση μήπως και δεν φανούν συνεπείς με την ιδιότητα τους ως κυβερνών κόμμα. Στην ουσία μιλούν χωρίς να λένε το παραμικρό κατατάσσοντας έτσι την παράταξη του Γλαύκου Κληρίδη στην κατηγορία των διαχρονικά φαφλατάδων που δεν έχουν προσφέρει το παραμικρό στην εθνική μας υπόθεση.
