Πλήρης ταύτιση απόψεων Αθηνών - Λευκωσίας. Σύμπνοια και συναντίληψη, όσον αφορά τα εθνικά θέματα. Πραγματικά μεγάλα λόγια που προκαλούν συγκίνηση και σε κάνουν να νοιώθεις εθνική ανάταση, αν βέβαια είσαι αρκούντως αφελής και πιστεύεις όλες αυτές τις ασυναρτησίες. Δυστυχώς, για ασυναρτησίες πρόκειται. «Ο κόσμος το 'χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι». Παρά τις εκατέρωθεν δηλώσεις περί ταύτισης απόψεων Αθηνών – Λευκωσίας και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες για να παρουσιαστεί συναντίληψη στον χειρισμό των ελληνοτουρκικών ζητημάτων, οι διαφορές μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδος και Κύπρου είναι τόσο εμφανείς που το όλο σκηνικό φαντάζει κλασσικό παράδειγμα στρουθοκαμηλισμού.
Μάλιστα, η σύμπνοια και η συμπόρευση έχει φτάσει σε τέτοιο «ζηλευτό» σημείο που ο ΥΠΕΞ δήλωνε τις προάλλες: «Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ανεξάρτητο κράτος και κανείς δεν συζητά εκ μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας», αναφερόμενος στις συνομιλίες στο Βερολίνο μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων διπλωματών, υπό την αιγίδα της Γερμανίας, χωρίς την ενημέρωση της Λευκωσίας. Μια δήλωση «άδειασμα» και ίσως η πιο «αυστηρή» που έγινε από κύπριο αξιωματούχο τα τελευταία χρόνια. Τώρα αν αυτό ήταν θάρρος ή θράσος, από μέρους του ΥΠΕΞ, και αν διαθέτει το ανάλογο πολιτικό ανάστημα για να επωμισθεί κάτι τέτοιο, να είστε σίγουροι ότι θα φανεί στην πορεία. Παρομοίου πνεύματος, με αυτό του Νίκου Χριστοδουλίδη, ήσαν και οι δηλώσεις του απορριπτικού μετώπου. Όλοι επέκριναν τον Έλληνα πρωθυπουργό για το εθνικό του «ατόπημα». Άκουσον άκουσον. Να δεχθεί να παρακαθίσει η Ελλάδα σε συνομιλίες την στιγμή που τα τουρκικά γεωτρύπανα και τα ερευνητικά σκάφη αλωνίζουν την κυπριακή ΑΟΖ; Και το χειρότερο, χωρίς την ενημέρωση και την έγκριση του «εθνικού κέντρου»; Βέβαια το ότι εμείς συνομιλούμε με τον εισβολέα για σχεδόν μισό αιώνα την στιγμή που 40.000 πάνοπλοι Τούρκοι στρατιώτες αλωνίζουν την πατρώα γη, δεν είναι το ίδιο. Άλλο η κατεχόμενη γη και άλλο η πολλά υποσχόμενη ΑΟΖ. Πολλοί μάλιστα δήλωναν δικαιωμένοι για το γεγονός ότι από την πρώτη στιγμή ήσαν επιφυλακτικοί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Από την μια οι οικογενειακές του καταβολές, υιός Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και αδελφός Ντόρας Μπακογιάννη, και από την άλλη οι πρωτοβουλίες που ανέλαβε, μέσω των Αμερικανών, για αποκλιμάκωση της έντασης στα ελληνοτουρκικά, ήσαν δείγματα γραφής για την πολιτική κατευνασμού της Άγκυρας που θα ακολουθούσε. Και ενώ το πατριωτικό μέτωπο σκιαγραφούσε το προφίλ του Έλληνα πρωθυπουργού και τον είχε ήδη κατατάξει στην κατηγορία των Ελλήνων πολιτικών μειωμένων εθνικών αντιστάσεων, πλάι στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, στον Κώστα Σημίτη και σίγουρα στον πατέρα Μητσοτάκη, ήρθε η μεγάλη ανατροπή. «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Ό Κυριάκος επιστρέφει στον ορθό δρόμο.
Υπογράφει συμφωνία με την Αίγυπτο για τις θαλάσσιες ζώνες, τμηματική βέβαια αφού αφήνει εκτός το Καστελλόριζο, αλλά μια εξέλιξη που ήταν αρκετή για να διακοπούν οι οποιεσδήποτε συνομιλίες Ελλάδος - Τουρκίας. Όλο αυτό χαιρετίστηκε με «εθνική υπερηφάνεια» από όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα. Όχι πως όλοι αυτοί κόπτονται για την οριοθέτηση της ΑΟΖ Ελλάδας – Αιγύπτου, αλλά το ζητούμενο ήταν να συντηρηθεί η ένταση και να διακοπεί κάθε είδος συνεννόησης. Δυστυχώς, εδώ καταντήσαμε. Είμαστε τόσο παθιασμένοι για λύση που όταν αρχίζουν συνομιλίες Ελλάδος - Τουρκίας για τα ελληνοτουρκικά, που σίγουρα μπορούν να βοηθήσουν καταλυτικά την επίλυση του Κυπριακού, είτε διαμαρτυρόμαστε είτε, στην καλύτερη περίπτωση, τηρούμε σιγήν ιχθύος και όταν διακόπτεται κάθε συνεννόηση τότε κτυπούμε χαρμόσυνα τις καμπάνες. Μετά βέβαια τις πρώτες αντιδράσεις για την κίνηση της Ελλάδος σε σχέση με την συμφωνία με την Αίγυπτο, έγινε μια πιο αντικειμενική και ψύχραιμη αξιολόγηση. Μετά από δεύτερη ανάγνωση και κατόπιν ωρίμου σκέψεως, οι πολιτικοί μας αναλυτές και γενικά οι διάφοροι πολιτικοί φωστήρες, που πάντα εν μέσω κρίσεων ευδοκιμούν στον τόπο μας, αποφάνθηκαν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης τελικά έκανε «μισές δουλειές». Η συμφωνία χαρακτηρίζεται βιαστική (αφού οι διαπραγματεύσεις διήρκεσαν μόνο 15 χρόνια), τσαπατσουλιά και κατά συνέπεια ετεροβαρής για την Ελλάδα. Δεν αναγνωρίζεται πλήρης επήρεια στην Κρήτη, δεν συμπεριλαμβάνεται ολόκληρη η Ρόδος, δεν εμπεριέχει καθόλου το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου και το κυριότερο, δεν αφήνει προοπτικές για οριοθέτηση ΑΟΖ Κύπρου - Ελλάδος. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα «εκτρώματα» της συμφωνίας. Σίγουρα η Ελληνική Κυβέρνηση ευθύνεται, όπως και η προηγούμενη, για την σημερινή κατάσταση. Οι ευθύνες αυτές μάλιστα θα γίνουν ασήκωτες σε περίπτωση σύρραξης Ελλάδος–Τουρκίας, που ανεξάρτητα από την έκβασή της, οι επιπτώσεις θα είναι καταστροφικές για τον ελληνισμό. Όμως η συμφωνία Ελλάδος - Αιγύπτου δεν μπορεί να θεωρηθεί η πηγή της έντασης. Αντίθετα, η συμφωνία αυτή, όπως και αυτή με την Ιταλία, αποτελούν μια ρεαλιστική προσέγγιση, μακριά από λαϊκισμούς και μαξιμαλισμούς, που θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να επιλύσει τις ελληνοτουρκικές διαφορές. Η ευθύνη του Έλληνα Πρωθυπουργού έγκειται στην ανοχή που επέδειξε, και που δυστυχώς φαίνεται να συνεχίζει να επιδεικνύει, με τις συμπεριφορές των δικών μας πολιτικών. Δυστυχώς, δεν ήταν αρκούντως σαφής από την αρχή όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία. Ακολούθησε και αυτός το καταστροφικό δόγμα : «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται», αφήνοντας έτσι τον κάθε πολιτικάντη, μικρό ή μεγάλο, να πολιτεύεται με περισσή έπαρση, εντός αλλά κυρίως εκτός, να περιφέρεται στα πολιτικά σαλόνια των Βρυξελλών, να δείχνει κόκκινες κάρτες δεξιά και αριστερά και να κουνάει το δάκτυλο σε όλους μη εξαιρουμένου του εθνικού κέντρου. Γενικά ευθύνεται γιατί ανέχθηκε ακροβατισμούς σε τεντωμένο σχοινί που θέτουν σε κίνδυνο τον ευρύτερο ελληνισμό.
