ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Τι έμαθα στο σχολείο

Του Γιώργου Κακούρη

Του Γιώργου Κακούρη

Τη Δευτέρα το απόγευμα, καθώς στη Γενεύη κατέφθαναν οι Ελληνοκυπριακές και οι Τουρκοκυπριακές αντιπροσωπείες για να καταθέσουν τις θέσεις τους, να δείξουν πως καταθέτουν τις θέσεις τους, και να διεκδικήσουν και οι δύο τις δάφνες της νίκης απέναντι στις θέσεις της άλλης πλευράς, ο ταπεινός σας αρθρογράφος προετοιμαζόταν για τη δική του διαπραγμάτευση.

Ο τελευταίος χρόνος, εκτός από την πανδημία και την πολιτική και δημοσιογραφική μου επιμόρφωση στην πρωτεύουσα της Ευρώπης, έφερε και στην επιστροφή μου στην πανεπιστημιακή μόρφωση.

Ένα από τα μαθήματα του πτυχίου αφορά τις πολιτικές της ΕΕ για θέματα κλιματικής αλλαγής. Μια από τις ασκήσεις είναι μια «προσομοίωση» (στο περίπου) μιας διαπραγμάτευσης για καθορισμό των στόχων της ΕΕ για το ποσοστό χρήσης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Στη διαπραγμάτευση ο κάθε φοιτητής εκπροσωπεί και ένα ενδιαφερόμενο μέρος. «Συμμετέχουν» μεγάλα κράτη μέλη, η προεδρία του Συμβουλίου, ευρωβουλευτές από όλες τις πολιτικές ομάδες, οι αρμόδιες γενικές διευθύνσεις της Κομισιόν και ομάδες επιχειρηματιών του τομέα της ενέργειας.

Τη Δευτέρα λοιπόν πριν την Γενεύη, ο κάθε φοιτητής (άλλοι από Βρυξέλλες και χίλια άλλα μέρη, εγώ από το ξενοδοχείο) παρουσίασε τις αρχικές του θέσεις, έτσι ώστε οι υπόλοιποι να αναζητήσουμε πιθανές συγκλίσεις, ενόψει της άσκησης διαπραγμάτευσης που έγινε την περασμένη Δευτέρα. Όλα βεβαίως μέσω Zoom, όπως άλλωστε και όλα τα μαθήματα φέτος.

Έφτασα στην Κύπρο μετά την πλέον απογοητευτική σύνοδο στην ιστορία του Κυπριακού την Παρασκευή τα χαράματα, και δύο μέρες μετά έπαιρνα μέρος στην τελική άσκηση.

Η φοιτητική διαπραγμάτευση online δεν είχε αποτέλεσμα. Αλλά πήγε κάπως καλύτερα από την πραγματική διαπραγμάτευση στη Γενεύη. Πέρα από κάποιες μικρές συγκλίσεις για προσθήκη επιπρόσθετων χρονοδιαγραμμάτων δεν κατέστη δυνατόν να υπάρξει κατάληξη σε κοινό κείμενο. Οι πλευρές συμφώνησαν χοντρικά στην ανάγκη διατήρησης των φιλόδοξων στόχων, αλλά όχι στο πώς θα τιμωρούνται οι χώρες που δεν τους τηρούν.

Πέρα από την ευκαιρία να υποδυθώ ευρωβουλευτή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (δηλαδή να επιδείξω έναν κυνικό επαμφοτερισμό μεταξύ της ανάγκης για δράση κατά της κλιματικής αλλαγής και της «ανάγκης» να μην αλλάξει τίποτα στις οικονομίες μας), είχα την ευκαιρία να νιώσω λίγο το πόσο δύσκολη είναι μια διαπραγμάτευση, ακόμα και όταν είναι παιχνίδι.

Κάθε πρόταση και εισήγηση, κάθε σχόλιο και ανταπάντηση φέρνει ένα ολόκληρο ντόμινο αλλαγών τις οποίες πρέπει να έχεις έμπειρο μάτι και εις βάθος και συνολική γνώση ολόκληρου του αντικειμένου για να αντιληφθείς. Ο μόνος λόγος που απέφυγα μια τεράστια διαπραγματευτική γκάφα προς το τέλος της άσκησης, ήταν η υπόδειξη του καθηγητή για το πώς η αποδοχή μιας παραγράφου στην ουρά του κειμένου θα ακύρωνε μια σημαντική πρόνεια στην αρχή του.

Και μιλάμε για ένα κείμενο των τριών σελίδων σε μια άσκηση για φοιτητές, και όχι για πολύπλοκο νομικό κείμενο εκατοντάδων σελίδων.

Δεν σας λέω κάτι νέο: κάθε διαδικασία διαπραγμάτευσης είναι εξαιρετικά δύσκολη και πολύπλοκη, και χρειάζεται γνώστες των θεμάτων με ευρύτητα σκέψης και ικανότητα να επεξεργάζονται σαράντα διαφορετικά σενάρια ταυτόχρονα.

Η άσκηση όμως με έβαλε σε σκέψεις. Μου θύμισε πως ο στρατός των ανθρώπων που ασχολούνται επαγγελματικά με το Κυπριακό αποτελείται σε σημαντικό ποσοστό από ανθρώπους των οποίων η ευφυΐα είναι αρκετά άνω του μετρίου.

Μιλώ βέβαια για τους ειδικούς, τους διαπραγματευτές, τους τεχνοκράτες και τους πανεπιστημιακούς που αναλύουν λέξη προς λέξη και σημείο στίξης προς σημείο στίξης την παραμικρή αλλαγή στο κεκτημένο των συνομιλιών. Δεν μιλάω τόσο για εμάς τους δημοσιογράφους, και σίγουρα όχι για τους πλείστους πολιτικούς αρχηγούς.

Είναι τεράστιο το διανοητικό κεφάλαιο που αυτή η χώρα επενδύει στο Κυπριακό, και είναι λυπηρό το ότι η πολιτική τάξη δεν σκοπεύει να αναλάβει πράξεις για να αξιοποιήσει τη δουλειά τους σε πρακτικό επίπεδο. Και είναι λυπηρό που οι περισσότεροι από εμάς, όπως κι εγώ, δεν μπορούμε να επεξεργαστούμε παρά ένα μικρό μέρος της όλης εικόνας.

Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε πλήρη εικόνα για το Κυπριακό, όχι γιατί είμαστε χαζοί, αλλά επειδή δεν έχουμε μυαλό εξειδικευμένο για αυτά τα πράγματα, και ως πολίτες δεν έχουμε τον χρόνο να εντρυφήσουμε σε αυτά. Οι ζωές μας συνεχίζονται, με ή χωρίς το Κυπριακό, που έρχεται στο προσκήνιο μόνο όταν (τα ΜΜΕ ενημερώσουμε ότι) υπάρχουν εξελίξεις.

Τι έμαθα στο σχολείο; Πως ως πολίτης θα ήθελα όλοι αυτοί οι ικανοί και εντυπωσιακοί άνθρωποι να απελευθερώνονταν για να δουν τα προβλήματα της καθημερινότητας μας, να εφαρμόσουν τα όσα συζητούσαμε και ακόμα περισσότερα. Τότε ναι, ίσως να αρχίζαμε να μιλάμε για κανονική χώρα.

Υ.Γ.: Οι άρρωστοι με το Κυπριακό θα το έχετε δει ήδη. Αναζητήστε τον κατατοπιστικότατο και αναλυτικό οδηγό για την ιστορία των διαπραγματεύσεων στην ιστοσελίδα https://libguides.cydialogue.org/political του Κυπριακού Φόρουμ Διαλόγου.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Γιώργου Κακούρη

Γιώργος Κακούρης: Τελευταία Ενημέρωση

X