Του Χάρη Γεωργιάδη
Η Τουρκία προετοιμάζει το έδαφος για τη μεγαλύτερη αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας. Μπροστά σε αυτό το σκηνικό, η οικονομική ισχυροποίηση του ελληνισμού αποκτά μια επιπρόσθετη και εξαιρετικά σημαντική διάσταση. Πέρα από την προφανή επιδίωξη της αναβάθμισης του βιοτικού επιπέδου, η ισχυρή οικονομία είναι αυτή που θα επιτρέψει την ενίσχυση των εθνικών δυνατοτήτων αποτροπής και θα διευρύνει, ταυτόχρονα, το πολιτικό και διπλωματικό εκτόπισμα της Ελλάδας και της Κύπρου.
Προφανώς, οι σχέσεις καλής γειτονίας και η συνύπαρξη με την Τουρκία είναι το ζητούμενο. Δεν διασφαλίζονται τα εθνικά συμφέροντα του ελληνισμού ούτε με τις εντάσεις, ούτε με τις εξάρσεις. Μια συμφωνημένη επίλυση του Κυπριακού θα αποτελούσε σημαντική κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση. Ούτε, όμως, το Κυπριακό μπορεί να επιλυθεί, ούτε και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις μπορούν να τεθούν σε μια βάση συνεννόησης και συνεργασίας, όσο η Τουρκία θεωρεί ότι έχει δικαιώματα που απορρέουν αποκλειστικά από το εκτόπισμα και τη στρατιωτική της ισχύ.
Η απροκάλυπτη προβολή στρατιωτικής ισχύος εκ μέρους της Τουρκίας στην ανατολική Μεσόγειο και η ωμή αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου, είναι επιλογές που δεν συνάδουν με τη σύγχρονη αντίληψη των διεθνών σχέσεων. Βρίσκονται, όμως, στο επίκεντρο της κυρίαρχης τουρκικής εθνικιστικής προσέγγισης την οποία με ρεαλισμό και με σύνεση πρέπει να αντιμετωπίσουμε.
Αυτό δεν θα γίνει ούτε με δημαγωγικές εξάρσεις, ούτε με πατριωτικές κορώνες αλλά ούτε με επικοινωνιακούς χειρισμούς.
Την τουρκική επιθετική πολιτική θα την αντιμετωπίσουμε μόνο με την αξιόπιστη παρουσία στην ευρωπαϊκή και περιφερειακή πολιτική σκηνή, αλλά και με τη μεθοδική ενίσχυση της αποτρεπτικής ικανότητας του ελληνισμού. Και αυτό με τη σειρά του προϋποθέτει ότι, τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος, θα διατηρούν οικονομίες ισχυρές, εύρωστες, με περιθώρια και με αναπτυξιακή δυναμική. Και όχι, ασφαλώς, οικονομίες εξαντλημένες και αποδυναμωμένες οι οποίες θα χρειάζονται ξένα δεκανίκια για να λειτουργήσουν. Με απλά λόγια, η βελτίωση του στρατιωτικού ισοζυγίου και η ενίσχυση της αποτρεπτικής δυνατότητας του ελληνισμού θα είναι το αποτέλεσμα της ενίσχυσης των οικονομικών μας δυνατοτήτων.
Χαρακτηριστική είναι η πορεία των αμυντικών δαπανών της Ελλάδας. Στην εξαιρετικά δύσκολη, για την ελληνική οικονομία, τελευταία δεκαετία οι αμυντικές δαπάνες σε πραγματικούς αριθμούς έχουν συρρικνωθεί περίπου στο μισό. Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις παραμένουν, ασφαλώς, ισχυρές αλλά η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας είναι η απαραίτητη προϋπόθεση που θα επιτρέψει την κάλυψη του εδάφους που έχει χαθεί, κυρίως στο ναυτικό.
Στην Κύπρο, ο κορμός των εξοπλισμών που η Εθνική Φρουρά διαθέτει αποκτήθηκε κατά τη διακυβέρνηση του Γλαύκου Κληρίδη, ο οποίος αντιλαμβανόταν πλήρως την ανάγκη της αποτρεπτικής δύναμης έναντι της Τουρκίας. Κατά τη διάρκεια, όμως, των επόμενων δύο διακυβερνήσεων υλοποιήθηκε ένα μόνο κύριο εξοπλιστικό πρόγραμμα, αυτό της δεύτερης επιλαρχίας αρμάτων Τ80, ενώ η κυπριακή οικονομία σταδιακά οδηγήθηκε στην κατάρρευση. Η ανάκαμψη της οικονομίας τα τελευταία χρόνια, είναι αυτή που επέτρεψε την καθοριστικά σημαντική μετατροπή της Εθνικής Φρουράς σε ημιεπαγγελματική δύναμη. Την ίδια ώρα, σύμφωνα με τα δημοσιευμένα στοιχεία, έχουν δαπανηθεί την τελευταία τριετία πάνω από 300 εκ. μόνο για νέους εξοπλισμούς, μέσω του τακτικού και των συμπληρωματικών προϋπολογισμών. Προφανώς πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα και γι’ αυτό η οικονομία πρέπει, πράγματι, να αντικρίζεται ως εθνική υπόθεση. Θα ήταν ευτύχημα εάν οι χώρες μας, η Κύπρος και η Ελλάδα, ένιωθαν κάποια στιγμή ότι δεν συντρέχουν λόγοι για πραγματοποίηση μεγάλων επενδύσεων στην αμυντική θωράκιση. Εάν η Τουρκία μετατρεπόταν σε μια ειρηνική, δημοκρατική και ευημερούσα γείτονα, με την οποία θα οικοδομούσαμε σχέσεις φιλίας και συνεργασίας. Η πραγματικότητα σήμερα είναι πολύ διαφορετική. Παραμένουμε, ασφαλώς, πανέτοιμοι να διαπραγματευτούμε με κάθε καλή θέληση. Πρέπει όμως να είμαστε και έτοιμοι να αμυνθούμε. Έτσι θα διαφυλάξουμε την ειρήνη. Αυτό σημαίνει αποτρεπτική ικανότητα. Γι’ αυτό και επιβάλλεται η ισχυροποίηση της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής μας θέσης.
