Του Χάρη Γεωργιάδη
Το πολιτικό μας σύστημα το τελευταίο διάστημα κλυδωνίζεται. Ακούγονται έντονα αναφορές του τύπου «είναι όλοι διεφθαρμένοι», «είναι διαπλεκόμενοι», «δεν πείθει κανένας». Πρόκειται για τις ίδιες αναφορές που ακούγονταν με ακόμη μεγαλύτερη ένταση στην Ελλάδα στις αρχές της περασμένης δεκαετίας.
Η Ελλάδα αντιμετώπιζε τότε σοβαρές οικονομικές δυσκολίες για τις οποίες τα κόμματα που κυβέρνησαν στη διάρκεια της μεταπολίτευσης έφεραν, πράγματι, μεγάλες ευθύνες. Πρωταγωνιστές του πολιτικού συστήματος φάνηκε πως ήταν και πρωταγωνιστές σε κυκλώματα διαφθοράς και διαπλοκής. Η οργή των πολιτών ήταν απολύτως δικαιολογημένη. Όμως, η απαρέσκεια και η αντίδραση της κοινωνίας δεν έσπρωξε τα πράγματα προς το καλύτερο. Δεν ξεχώρισαν οι καθαροί και έντιμοι άνθρωποι που είχαν ειλικρινές ενδιαφέρον και έγνοια για τα κοινά. Δεν δόθηκε δύναμη και χρόνος σε πολιτικούς που είχαν συγκροτημένη πολιτική πρόταση. Δεν ακολούθησε η Ελλάδα τον δρόμο της Ιρλανδίας, που επίσης είχε βρεθεί αντιμέτωπη με σοβαρές δυσκολίες, αλλά κατάφερε σύντομα να τις ξεπεράσει.
Η ταλαιπωρημένη και απογοητευμένη κοινωνία ήταν ιδιαίτερα ευάλωτη στα κελεύσματα των λαϊκιστών, κάθε μορφής και κάθε απόχρωσης. Το πολιτικό σύστημα κατέρρευσε. Ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα του 3% έγινε πρώτη πολιτική δύναμη και σχημάτισε τελικά κυβέρνηση. Συνεργάτης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το ακροδεξιό κόμμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, το οποίο επίσης αναδείχθηκε μέσα από την αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος. Η εγκληματική Χρυσή Αυγή έγινε τρίτο κόμμα στη Βουλή των Ελλήνων. Και άλλα εφήμερα σχήματα έκαναν την εμφάνιση τους στο πολιτικό σκηνικό. Η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος οδήγησε δυστυχώς στην πλήρη κατάρρευση της οικονομίας. Όχι μόνο δεν διορθώθηκαν τα κακώς έχοντα, αλλά η κοινωνία οδηγήθηκε στην εξαθλίωση. Η Ελλάδα έχασε μια ολόκληρη δεκαετία.
Χρειάστηκε να φτάσουμε μέχρι το καλοκαίρι του 2019, για να αναλάβει ξανά τα ηνία της χώρας η Νέα Δημοκρατία υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο σημερινός πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν εμφανίστηκε από το πουθενά. Είχε πίσω του παραστάσεις από τον ιδιωτικό τομέα και μια αξιοσημείωτη πολιτική διαδρομή. Δεν παρουσιάζεται ως «απολίτικος», δεν ισχυρίζεται ότι είναι ο μόνος που είναι καθαρός και δεν εδράζει την πολιτική του παρουσία σε κενά συνθήματα και εύηχες υποσχέσεις. Είναι όμως μελετημένος και μεθοδικός. Κινείται με άνεση στην Ευρώπη και στη διεθνή πολιτική σκηνή. Αντιμετώπισε στις αρχές του έτους την προσπάθεια αποσταθεροποίησης στον Έβρο, που επιχείρησε η Τουρκία μέσω της εργαλειοποίησης των μεταναστών. Διαχειρίζεται σήμερα την υγειονομική κρίση, αντιμετωπίζει ψύχραιμα και με αυτοπεποίθηση τις επιθετικές κινήσεις του Ερντογάν και έφερε ένα νέο αέρα σε σχέση με τις οικονομικές προοπτικές της χώρας.
Στην Κύπρο, χωρίς αμφιβολία, δόθηκαν το τελευταίο διάστημα αφορμές και η απογοήτευση των πολιτών είναι δικαιολογημένη. Όμως, από το 2013 και μετά, με την παράταξη του Δημοκρατικού Συναγερμού να αποτελεί το βασικό πυλώνα στήριξης του προέδρου Αναστασιάδη και της κυβέρνησής του, η Κύπρος έχει καταφέρει άλματα προόδου. Μια οικονομία που το 2013 βρισκόταν στο χείλος της καταστροφής, διαθέτει σήμερα τις αντοχές που επιτρέπουν στη χώρα μας να παραμένει όρθια εν μέσω της μεγαλύτερης υγειονομικής κρίσης της σύγχρονης εποχής. Προωθήθηκαν σημαντικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Σε μια εποχή που περισσεύει ο μηδενισμός και η ισοπέδωση και ενώ κάποιοι καραδοκούν για να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους σερβίροντας εύηχα συνθήματα, ο Δημοκρατικός Συναγερμός παραμένει η παράταξη που δοκιμάστηκε και πέτυχε στα δύσκολα.
Προφανώς σε αυτή τη πορεία έχουν γίνει και λάθη. Οφείλουμε να τα αναγνωρίσουμε και να τα διορθώσουμε. Όμως με κανένα τρόπο δεν πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και να αφήσουμε το πεδίο ελεύθερο στους λαϊκιστές και στους δημαγωγούς. Η Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη κινείται σήμερα στον δρόμο που και η Κύπρος βαδίζει μετά το 2013. Δημιουργεί μια νέα προοπτική για τη χώρα. Πρέπει και εμείς να παραμείνουμε δυνατοί και να μη χάσουμε τον βηματισμό μας σε αυτή την κρίσιμη στιγμή.
