Του Χρίστου Ζαβού
Βαδίζουμε σιγά, σιγά προς την επίσημη πια έναρξη της χειμερινής μεταγραφικής περιόδου και όλοι εμείς που εργαζόμαστε σε τούτο τον κλάδο προετοιμαζόμαστε ενόψει. Και όπως ισχύει πολλές φορές, τα προεόρτια μοιάζουν πολύ πιο ενδιαφέροντα απ’ ό,τι οι γιορτές, ανάλογα με τις συνήθειες του καθενός. Στο δικό μας πάντως το συνάφι, τα προεόρτια της μεταγραφικής περιόδου είναι μακράν πιο απολαυστικά απ’ ό,τι ο καθαυτό μήνας των μεταγραφών, καθότι σε τούτο το χρονικό σημείο επιτρέπεται ο καθένας, χαλαρά και απρόσκοπτα, να επιδοθεί στο αγαπημένο του χόμπι, ή αν προτιμάτε απωθημένο. Να κάνει ή να βγάλει τον προπονητή από μέσα του. Και μεταξύ ποδοσφαιρικής κουβέντας και πληκτρολογίου να υποδυθεί τον προπονητή ή υπεύθυνο προγραμματισμού της μιας ή της άλλης ομάδας. Ο Κετσπάγια καλό θα ήταν να πάρει χαφ, ο Μπεργκ θέλει σίγουρα επιθετικό, ο Σοφρώνης θα πάρει τρεις για να αναπτύξει τη φιλοσοφία του στην Λάρνακα, ο Πετράκης επείγει να πάρει αριστερό μπακ, ο Κερκέζ βρίσκεται σε δίλημμα μεταξύ εξτρέμ και επιθετικού, ο Μακάρθι βγάζει μάτια ότι χρειάζεται κεντρικό αμυντικό και πάει λέγοντας. Ωραία πράγματα, σχεδόν σαν σε παιγνίδι για τα μικρά παιδιά ή και τους ενήλικους. Από τις πιο ωραίες πτυχές του επαγγέλματός μας αφού το πληκτρολόγιο, το μικρόφωνο ή και οι κάμερες σε μεταμορφώνουν σ’ ένα παντογνώστη και έμπειρο προπονητή που συμβουλεύει τους πραγματικούς πρωταγωνιστές. Ψευδαίσθηση μεν, γεμάτη όμως φαντασία όπως ακριβώς τα μικρά παιδιά την ώρα που παίζουν. Και όμως, σε τούτο το πράγμα που λέμε κυπριακό ποδόσφαιρο, μας έχουν στερήσει και αυτό το «παιγνίδι».
Πέραν του ότι εδώ και χρόνια έχουν κλέψει τη χρυσόσκονη του ποδοσφαίρου, μεταμορφώνοντάς την σε συμβόλαια, παρασκήνια, χρήματα, εξουσία, εγκλήματα, πέραν του ότι έδιωξαν τον κόσμο από τα γήπεδα, στερώντας του το παιγνίδι της σύναξης, της κοινωνικοποίησης, της αντιπαλότητας, των τραγουδιών και των συνθημάτων, δεν αφήνουν ούτε και εμάς να χαλαρώσουμε απολαμβάνοντας μια έστω θετική πλευρά του επαγγέλματος. Και αντί για τα προεόρτια της μεταγραφικής περιόδου που έρχεται, θα πρέπει μια ακόμη φορά να ασχοληθούμε με τον οχετό. Παρασκήνια μεταξύ σωματείων και προέδρων, φανατισμό και χυδαιότητα ανάμεσα στις δύο μεγάλες ομάδες του νησιού, ανυπαρξία κανόνων και εκμετάλλευση των κενών που προκαλούν, συμμαχίες, αλλοίωση συμφωνιών, σύναψη καινούργιων, Επιτροπές Δεοντολογίας που μόνο τέτοιες δεν είναι και ένα σωρό τοξικά πράγματα που μας κάνουν την ψυχή και τη ζωή μαύρη.
Οτιδήποτε δηλαδή που δεν έχει να κάνει με το παιγνίδι. Αυτό που μας στέρησαν... Χριστούγεννα ημέρες.
