Του Χρίστου Ζαβού
Πάντα προβληματιζόμουν περί της εξιδανίκευσης του παρελθόντος. Ίσως γιατί οι προηγούμενες γενιές είτε των παππούδων, είτε των μανάδων μας, χρησιμοποιούσαν σε μεγάλο βαθμό το πως ζούσαν για να περάσουν τα όποια μηνύματά τους σ’ εμάς τους νεαρότερους.
Ιδιαίτερα στην Κύπρο δεν μεγάλωσε παιδί, δίχως να ακούσει το κλασσικό « εγώ… τον τζιαιρό σου…» και μπλα, μπλα, μπλα, δημιουργώντας μια πλασματική εικόνα, που καθιστά τον παλιό πολύ πιο τυχερό ή αν θες ανώτερο σε σχέση με το νεαρότερο, ακριβώς γιατί έζησε σε πολύ καλύτερες εποχές.
Μεγαλώνοντας πλέον είμαι σχεδόν πεπεισμένος ότι ακριβώς το να εξιδανικεύεις το παρελθόν ή τα βιώματά σου είναι απλά μια τακτική άμυνας, που πολύ απέχει από την αλήθεια και τον ρεαλισμό.
Και μάλλον υιοθετείται από τους πολλούς πιθανόν γιατί δεν κοιτάνε κατάματα, είτε το παρόν είτε και το μέλλον. Επαναπαύονται δηλαδή στη μια διάσταση του χρόνου, υποτιμώντας ή αγνοώντας τις άλλες δύο. Η κουβέντα είναι πολύ μεγάλη και σημαντική και η όποια επιφανειακή προσέγγιση δεν βοηθά σε τίποτα για να εντοπίσουμε την πραγματικότητα.
Η κάθε γενιά και εποχή συνοδεύεται από σωρεία αρνητικών ή θετικών δεδομένων και εναπόκειται στον καθένα με ποιο κριτήριο μπορεί να χρησιμοποιήσει για ν’ αντιπαραθέσει τα επιχειρήματά του.
Εάν όμως λάβουμε υπόψη ότι το σημαντικότερο απ’ όλα είναι η ανθρώπινη υπόσταση ή αν θες οι ανθρώπινες σχέσεις, έτσι όπως δημιουργούνται μέσα από την ανθρώπινη επαφή και αμεσότητα, η εποχή που τώρα ζούμε, άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί ως προβληματική.
Ιδιαίτερα δε, επί καιρό του κωρονοϊού, ο άνθρωπος έχει σχεδόν απομονωθεί από το είδος του, οι ανθρώπινες σχέσεις βασίζονται αποκλειστικά στην τεχνολογία ενώ μια νέα γενιά, αυτή δηλαδή των παιδιών μας, κατά κάποιο τρόπο εκπαιδεύεται σ’ έναν τρόπο ζωής βγαλμένο μέσα από την βιβλιογραφία περί φουτουρισμού. Άνετα κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι απλά κάτι παροδικό ή εφήμερο, αφού μόλις ο ιός αποχωρήσει τότε όλα θα επανέλθουν σε νορμάλ κατάσταση.
Μόνο που και το «νορμάλ», δεν πολύ διαφέρει απ’ αυτό που ζούμε τώρα αν αναλογιστεί κανείς ότι τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν κανένα πρόβλημα στο να κλειστούν σπίτι, εκδηλώνοντας τον τρόπο ζωής τους μέσα από τα όποια προϊόντα τεχνολογίας διαθέτουν. Με λίγα λόγια ο περιορισμός ή η απομόνωση του ανθρώπου στο χώρο του, είναι πλέον πολύ πιο εφικτή ή ανεκτή σε σχέση με το παρελθόν.
Και πολύ φοβάμαι, ότι ακριβώς η « εκπαίδευση» μέσα από την οποία περνάνε ελέω κορωνοϊού, δείχνει ξεκάθαρα ότι τα παιδιά δεν αντιμετωπίζουν και πολύ μεγάλο θέμα ως προς τον περιορισμό τους.
Και άμα εσύ τους πεις «τον τζιαιρό μου» και τα χωράφια, οι αλάνες, οι παρέες, θα γυρίσουν μάλλον να σε δουν μ’ ένα ύφος του τύπου « μην με πρήζεις» και ακολούθως θα πατήσουν enter για να συνεχίσουν την συζήτηση ή το παιγνίδι μ’ ένα φίλο.
