Του Χρίστου Ζαβού
Ανάμεσα στις πολλές παθήσεις που μαστίζουν τον ευρύτερο χώρο του ποδοσφαίρου μας, είναι και η απαξίωση που ζει ο δημοσιογραφικός κόσμος από διάφορους εμπλεκόμενους. Συχνά, πυκνά ο δημοσιογράφος γίνεται δέκτης είτε απειλών, είτε και επιθέσεων, λεκτικών, ευτυχώς σπανίως σωματικών, κάθε φορά που αμφισβητεί την εξουσία της όποιας ομάδας ή παράγοντα. Αποτελεί με λίγα λόγια τον εύκολο στόχο και πλέον κάποιοι δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να μειώσουν ή να ειρωνευτούν το λειτούργημα καμιά φορά και την προσωπικότητα του επαγγελματία.
Παραδείγματα υπάρχουν δεκάδες και σ’ αυτά εμπλέκονται πρωταγωνιστές απ’ όλες τις ομάδες. Παράγοντες, προπονητές, δυστυχώς ή ευτυχώς όχι παίκτες αφού εδώ και χρόνια τους στέρησαν το δικαίωμα να τοποθετούνται επί των εξελίξεων.
Η εν λόγω διαπίστωση δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα, όπως επίσης και το γεγονός ότι σ’ άλλες χώρες της Ευρώπης η απαξίωση του δημοσιογράφου αποτελεί σήμα πολέμου… με νικητές σχεδόν πάντοτε το δημοσιογραφικό κόσμο. Ενδεχομένως γιατί σε χώρες πολιτισμικά πιο προηγμένες από την δική μας, ο δημοσιογραφικός κόσμος κατάφερε να επιβάλει την ισχύ του, σ’ αντίθεση με τον δικό μας όπου ακόμη ο επαγγελματίας μοιάζει με κλοτσοσκούφι του καθενός που θεωρεί ότι έχει την εξουσία να τα βάζει με όλους και όλα. Αναλύοντας όμως την όλη κατάσταση, δυστυχώς για τον χώρο μας ο μοναδικός και κύριος υπεύθυνος για την απαξίωση που ζούμε είναι όσοι συμμετέχουμε σ’ αυτό που λέμε δημοσιογραφικό συνάφι.
Είναι γιατί συμμετέχουμε ως συνεργάτες στα επικοινωνιακά σχέδια των ομάδων και σχεδόν ποτέ δεν τοποθετούμαστε στη φυσική μας θέση που είναι απέναντι. Γιατί ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να βρίσκεται μήτε εκεί που βρίσκεται η εξουσία, μήτε με την μεριά του κόσμου. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η φυσική του θέση είναι ανάμεσα στους δύο βασικούς πόλους της κοινωνίας και στην Κύπρο δεν είναι δυστυχώς αυτονόητο ή κατανοητό.
Και όσο οι περισσότεροι επιλέγουν να πατούν σε ανορθόδοξα μέρη και πεδία, όσο ταυτίζονται πλήρως με την διοίκηση, τον προπονητή ή τον παράγοντα… τότε και προσβολές θα δεχόμαστε και απαξίωση και θα συμμετέχουμε σ’ ένα θέατρο που καθένας στήνει για να κρύψει λάθη ή να προωθήσει συμφέροντα.
Με λίγα λόγια αν είναι να βρούμε μια λύση στο όλο θέμα, η μοναδική χρήσιμη θα ήταν να κοιταχτούμε επιτέλους σ’ έναν καθρέφτη… που μας χρειάζεται επειγόντως.
