Του Χρίστου Ζαβού
Όποιος δεν έχει την ομώνυμη ταινία απλά η σχέση του με το σινεμά είναι ό,τι και του υποφαινόμενου η γνώση για το πώς παράγονται τα ποντίκια στα υπόγεια του Παρισιού. Από τα σπουδαιότερα των θρίλερ και με τους Άντονι Χόπκινς και Τζόντι Φόστερ να παραδίδουν μαθήματα υποκριτικής. Θρίλερ, τρόμος δηλαδή. Στην δική μας την περίπτωση δεν ισχύει όμως κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, οι δικοί μας πρωταγωνιστές θα μπορούσαν να λάβουν μέρος σε ταινίες οικογενειακές απ’ αυτές που βλέπουμε τα Χριστούγεννα για να ξεχάσουμε τη μιζέρια μας. Οι δικοί μας πρωταγωνιστές, οι πρόεδροι δηλαδή των μεγάλων ομάδων του νησιού, εμφανίζονται κάθε φορά που αδικείται η ομάδα τους, καταγγέλλουν, οδύρονται, ξελαρυγγιάζονται, πουλούν και λίγο οπαδισμό άμα λάχει και μετά παν για ύπνο.
Η ευθύνη όμως των μεγάλων σωματείων του νησιού αλλά και των μικρότερων για την κατάντια του αθλήματος είναι τόση όσο και της ηγεσίας της ΚΟΠ. Μπορεί δηλαδή όλοι να φωνάζουμε κατά της Ομοσπονδίας και του προέδρου της, αλλά το ίδιο μερίδιο ευθύνης αναλογεί
και στα σωματεία. Τα οποία σωματεία συμμετέχουν σ’ όλο αυτό το σκηνικό. Είτε σιωπώντας, είτε συνδράμοντας. Έγινε, τι έγινε τις προηγούμενες ημέρες με τους κόκκινους φακέλους και με τις βόμβες στο χώρο του ποδοσφαίρου και κανείς, μα κανείς δεν πήρε θέση. Ωσάν και τα παρατράγουδα εξελίσσονταν σ’ ένα χώρο εντελώς διαφορετικό απ’ αυτόν του ποδοσφαίρου. Στη γωνία παρακολουθούσαν, χωρίς κανένας να παρέμβει έστω και να ζητήσει συγγνώμη στους οπαδούς της ομάδας του ή της Κύπρου γενικότερα για το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο βρίσκεται στο βούρκο. Η πολύ χρησιμοποιημένη φράση « η ΚΟΠ είναι τα σωματεία» δεν είναι εξωπραγματική ούτε και λανθασμένη. Αντιθέτως, αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα πλήρως. Και οι ευθύνες των σωματείων είναι μεγάλες και όλοι αυτοί οι παράγοντες είναι συμμέτοχοι στην κακοποίηση του αθλήματος. Την επόμενη φορά που θα τους ακούτε να οδύρονται, μη πολύ δώσετε σημασία. Ή μας κοροϊδεύουν ή δεν ξέρουν τι τους γίνεται ή υποκρίνονται… καμία όμως σχέση με τον μεγάλο Άντονι Χόπκινς.
