Του Χρίστου Ζαβού
Στην Κύπρο έχουμε έναν διαφορετικό τρόπο να αντιλαμβανόμαστε τις παράνομες ενέργειες. Ακόμη και τώρα, υπάρχει ένας κώδικας αξιών για μερικούς που το «έγκλημα τιμής» δεν είναι καταδικαστέο. Ή αν θες κάποιοι θεωρούν μαγκιά τις επιθέσεις, είτε με εμπρησμό, είτε ακόμη και τις τοποθετήσεις εκρηκτικών μηχανισμών σε ξένες περιουσίες.
Και για τις βόμβες ακόμη. Τις κανονικές βόμβες. Αυτές που προκαλούν κρότο και υλικές ζημιές και άμα λάχει και ανθρώπινες απώλειες. Ανάλογα με την καρδούλα του επιτιθεμένου και τι μήνυμα θέλει να στείλει στα θύματά του. Αυτές που στη Λεμεσό ακούγαμε κάθε βράδυ πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια λες και ζούσαμε στη Δυτική όχθη της Γάζας.
Τη Λεμεσιανή συνήθεια και που πλέον, δυστυχώς, λατρεύτηκε απ’ όλες τις πόλεις ανά την Κύπρο. Που ο καθένας ανά πάσα στιγμή, κυρίως όμως τις πρώτες πρωινές ώρες, μπορεί να τοποθετήσει εκρηκτικό μηχανισμό στην περιουσία του άλλου προκειμένου έτσι να πλήξει τον αντίπαλό του. Και το πιο παράδοξο, το αποκλειστικά κυπριακό αν θες, είναι ότι όντως τον πλήττει όχι στέλνοντας του απλά ένα ηχηρό απειλητικό μήνυμα για να σωφρονιστεί τάχατες, αλλά τον πλήττει και κοινωνικά. Γιατί στην Κύπρο του 2020, που εξακολουθεί συνειδησιακά να πατά στο Μεσαίωνα, το θύμα της επίθεσης είναι συνάμα και ένοχος.
Στο μυαλό του μέσου Κύπριου, αυτός που δέχεται την επίθεση, είναι και υπεύθυνος, αφού τα αρρωστημένα μυαλά κάνουν διάφορους συσχετισμούς που μόνο τιμητικοί δεν είναι προς αυτόν. Με λίγα λόγια… και θύμα και ύποπτος και στιγματισμένος. Άμα δηλαδή με λίγα λόγια, δεχθείς τέτοιου είδους επίθεση, είτε μέλος του υπόκοσμου είσαι ή ακόμη και ο βλάκας της υπόθεσης αφού ο άλλος ο ισχυρότερος σε έβαλε στον τόπο σου. Κωμικοτραγικό μεν, αλλά καθόλου δεν απέχει από την αλήθεια.
Όπως κωμικοτραγική και η αποτελεσματικότητα των διωκτικών αρχών να πατάξουν τέτοιου είδους ενέργειες. Ο καθένας μπορεί να αλωνίζει να εκφοβίζει ιδιώτες, οικογένειες, εταιρείες μέχρι και δημοσιογραφικούς ομίλους, γνωρίζοντας κατά βάθος ότι κανείς δεν μπορεί να του ενοχλήσει την ηρεμία. Και ζήσαν αυτοί καλά… και εμείς όσο αντέξουμε.
