Του Χρίστου Ζαβού
Είναι να τραβάς τα μαλλιά σου, να κτυπιέσαι, να μοιρολογείς, να κλαις σπαρακτικά. Τι θα γίνει η ζωή μας χωρίς το σήριαλ Ουζόχο; Από ψυχολόγους, συμβούλους, μέχρι σε μάγισσες και χαρτορίχτρες φτάσαμε έως ότου ξεπεράσουμε το τέλος της κουβέντας για την «κάρτα οπαδού». Εκείνη ντε, την εποικοδομητική κουβέντα που κάναμε δημόσια για κανά εξάμηνο μήπως και εξελιχθούμε ως άτομα και ως κοινωνία γενικότερα.
Έγινε η καρδιά μας πέτρα, αντέξαμε και τώρα μας λένε ότι η υπόθεση Ουζόχο κλείνει και θα πρέπει να το ξεχάσουμε. Και εμείς τι απογίνουμε; Πώς θα μάθουμε, ποια τελικά είναι η λεβεντογέννα πόλη; Η Αμμόχωστος ή η Λεμεσός; Πώς θα συμπεράνουμε για το ποιοι οπαδοί είναι πιο εθνικόφρονες; Οι Απολλωνίστες ή οι Ανορθωσιάτες; Να ήταν μόνο αυτό; Το τι εστί ηθικό και το τι ανήθικο μέσα σε τούτη την κοινωνία πότε θα το οριστικοποιήσουμε; Πώς θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας χωρίς την υπόθεση Ουζόχο και όλους αυτούς τους ηθικολόγους που εξέφρασαν την άποψή τους επί τούτου; Για το τι εστί νόμιμο, παράνομο, νομοτυπικό ή όχι, πώς θα διαπαιδαγωγηθούμε ως πολίτες τούτου του δύσμοιρου τόπου; Όλοι αυτοί οι νομικοί, δημοσιογράφοι, γιατροί, ψυχολόγοι και σημαίνουσες προσωπικότητες του χώρου τι θα απογίνουν; Κατάρα μας βρήκε, αγαπητέ αναγνώστη και δεν το εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου.
Η ελπίδα όμως παραμένει ζωντανή. Είμαι σίγουρος ότι κάτι θα σκαρφιστούμε για να ασχολούμαστε, εμείς και όλοι οι πιο πάνω. Δεν μπορεί ο φανατισμός, ο ξερόλας, η ημιμάθεια και οι opinion makers του νησιού θα κρατήσουν ψηλά την παντιέρα της ηλιθιότητας. Και είμαι πολύ πιο σίγουρος πως ό,τι και να γίνει, εμείς θα συνεχίσουμε να απέχουμε από την ουσία των πραγμάτων. Τη βία, τη διαφθορά, τον εκσυγχρονισμό των διαδικασιών, την υγεία των αθλητών… και πάει λέγοντας.
