Του Χρίστου Ζαβού
«Και εκεί που η σκέψη σου αρμενίζει στα ήρεμα και γαλήνια νερά που πλέει το άθλημα στη φύση του, ευθύς αμέσως οδηγείσαι στις φουρτούνες, στους βάλτους και τα έλη που κόλλησε εδώ και χρόνια το κυπριακό πρωτάθλημα», γράφαμε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα στην στήλη της «Κ», περιμένοντας την έναρξη του φετινού πρωταθλήματος.
Ούτε αξιώνουμε μαντικές ικανότητες, πολύ περισσότερο δεν υποφέρουμε από ξερολισμό. Ούτε φυσικά μας διακατέχει αίσθημα ικανοποίησης για τυχόν επιβεβαίωση της σκέψης και των επιχειρημάτων μας. Αντιθέτως, είναι από τις σπάνιες φορές που κάθεσαι να γράψεις και η σχέση σου με το πληκτρολόγιο μοιάζει απομακρυσμένη. Απλά δεν επιθυμείς να προσθέσεις το οτιδήποτε, το κουράγιο έχει εξαντληθεί πλήρως, η ελπίδα μήπως και δεν επιβεβαιωθείς έχει σβήσει παντελώς… και τίθεσαι πια ενώπιον μιας κατάστασης που δεν μπορείς να διαχειριστείς. «Επί τούτου, μετά σιγουριάς θεωρώ ότι το τραγελαφικό στοιχείο θα εισβάλει για τα καλά στη ζωή μας» διατυπώναμε μόλις πριν από μια εβδομάδα και λίγες μέρες μετά η κυπριακή ποδοσφαιρική κοινωνία και όχι μόνο, βρίσκεται ενώπιον μιας κατάστασης που προκαλεί θλίψη, απέχθεια και οργή.
Η οργή, η απαισιοδοξία, η απαξίωση και κάθε λογής παρόμοιο συναίσθημα γιγαντώνεται μέσα σου, ακούγοντας τους αρμόδιους να επιχειρηματολογούν, να υπερασπίζονται τη θέση τους και να προσπαθούν να αποποιηθούν τις ευθύνες. Ακόμη χειρότερα, σκεπτόμενοι αυτούς που κρύβονται στις κρίσιμες στιγμές, στρουθοκαμηλίζοντας, περιμένοντας να καταλαγιάσει η οργή για να επανεμφανιστούν ως σωτήρες, ηγέτες ή ως σούπερ ικανοί. Πέντε μήνες μακριά από την αγωνιστική δράση, με τ’ άδεια γήπεδα, όλοι αυτοί οι ανεύθυνοι 48 ώρες πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα, διαπίστωσαν ότι τα περισσότερα εκ των γηπέδων είναι ακατάλληλα για να φιλοξενήσουν αγώνες! Μια ακόμη φορά δια του ποδοσφαίρου ζεις στο πετσί, την κατάντια αυτής της χώρας, με νοοτροπίες αναξιοκρατικές, με άτομα που ορίζονται απλά και μόνο επειδή τους το επιτρέπει η κομματική ταυτότητα τους, με ανίκανους και άσχετους στο αντικείμενο ανθρώπους να λαμβάνουν αποφάσεις, να διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα, κινούμενοι στην κορυφή της πυραμίδας μιας κοινωνίας, που σε πληγώνει και συνάμα σου προκαλεί οργή… Στέρεψαν οι λέξεις, χάθηκε η έμπνευση μα κυρίως, κυρίως διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα για κάτι καλύτερο.
