Του Χρίστου Ζαβού
Ο καθένας έχει το δικαίωμα στην ευχή. Είναι, βλέπεις τέτοιες οι μέρες, που λίγο - πολύ, όλοι επιθυμούμε την αλλαγή. Ή ακόμη και το ανέφικτο.
Κάτι ρε παιδί μου, που είσαι σίγουρος ότι τίποτα και καμία δύναμη δεν θα το αλλάξει, παρά μόνο μια ευχή. Όπως τα κορίτσια που περιμένουν την νεράιδα και το ραβδί της ή τ’ αγόρια που προσδοκούν στις δυνάμεις του μάγου με την πλούσια γενειάδα του.
Δυστυχώς, εμείς οι μεγαλύτεροι πάψαμε προ πολλού να πιστεύουμε σε παραμύθια με δράκους και σούπερ ήρωες. Έχουμε όμως ακόμη την «πολυτέλεια» να ευχόμαστε, να ελπίζουμε, να προσδοκούμε στο καλύτερο.
Θέλοντας όμως και μη, ο ρεαλισμός παραμένει το επίκεντρο της επιθυμίας μας. Εξ ου και οι περισσότεροι ευχόμαστε πρωτίστως να έχουμε υγεία. Δεν είναι, όταν ήμασταν νεαροί και σκεφτόμασταν ή επιθυμούσαμε κανά εξωτικό ταξίδι, καινούργια αμάξια ή το νέο προϊόν της όποιας τεχνολογίας.
Όσο μεγαλώνεις το πρώτο πράγμα που εύχεσαι είναι να είσαι καλά. Να έχεις την υγεία σου. Τα υπόλοιπα ακολουθούν. Τούτη ακριβώς η ευχή είναι ένα κράμα ρεαλισμού και επιθυμίας. Και αφορά κυρίως το προσωπικό επίπεδο.
Προσεγγίζοντας όμως λίγο πιο συλλογικά την πραγματικότητα, δύσκολα μπορεί κανείς ν’ αγνοήσει την κατάσταση ή το περιβάλλον που ζούμε. Και μιλώντας για την Κύπρο, εύκολα διαπιστώνεις ότι το νησί είναι πλέον βασισμένο στο μίσος.
Ο καθένας από μας έχει κάτι για να μισεί. Τον όποιο μοιάζει διαφορετικός από τον εαυτό μας, το άτομο που διαφωνεί με τη γνώμη μας, όποιον τέλος πάντων μας αναγκάζει να ξεφύγουμε από το βόλεμά μας. Ολοένα και τούτη η κουλτούρα μεγεθύνεται. Σε τέτοιο βαθμό που αγγίζει πλέον τα παιδιά μας. Που αντί να ξοδεύουν ενέργεια στο να δημιουργούν και να προβληματίζονται, γίνονται δέκτες ή φορείς του μίσους.
Δεν έχω τίποτα άλλο παρά να ευχηθώ, τούτη η χρονιά να μας αλλάξει. Να φέρει λίγη περισσότερη αγάπη και να μειώσει το μίσος μέσα στον καθένα μας. Δεν γνωρίζω αν είναι εφικτό ή απλά εμπίπτει σ’ αυτό που λέμε επιθυμία... λίγο... λιγότερο μίσος να μας φέρει τούτη η χρονιά και να έχουμε την υγειά μας.
