Του Χρίστου Ζαβού
Ανακούφιση να το πω, λύτρωση, απόδραση … ό,τι και να είναι, η απόφαση να διακοπεί το πρωτάθλημα καραμελωμένη με την αύξηση από 12 σε 14 ομάδες, είναι μεν άδικη και κατά του ποδοσφαίρου, αλλά εμείς ξαποστάσαμε.
Και ξαποστάσαμε ακριβώς γιατί τον τελευταίο ενάμιση μήνα όπου και διακυβευόταν η τύχη του πρωταθλήματος, αποφασίσαμε, μάλλον βλακωδώς, να φορέσουμε τη δημοσιογραφική στολή και να κινηθούμε ανάλογα. Τι το θέλαμε, αφού δεν είναι οι συνθήκες τέτοιες που να ευνοούν το επάγγελμα.
Ποια αντικειμενικότητα και ποιος επαγγελματισμός; Σ’ ένα χώρο που άπαντες κινούνται με βάση το προσωπικό, επιχειρηματικό ή οπαδικό συμφέρον τους, το να επιλέξεις να παραμείνεις αποστασιοποιημένος διατηρώντας τις γραμμές που σου επιτρέπει το επάγγελμα, είναι ό,τι πιο αποκαρδιωτικό μπορεί να σου συμβεί. Και εξηγούμαι.
Να γράψεις ή ν’ αναφέρεις ότι ο Χ παράγοντας αποδείχθηκε ανεπαρκής κατά τη διάρκεια της κρίσης, θα σε πλακώσουν στα τηλέφωνα, ζητώντας τάχατες εξηγήσεις για το αυτονόητο.
Να εκθειάσεις τον Ψ παράγοντα γιατί όντως κινήθηκε με ειλικρίνεια και αποφασιστικότητα, ξανά μανά τα τηλέφωνα για να ζητήσουν εξηγήσεις μήπως τα παίρνεις απ’ αυτόν.
Να τοποθετηθείς ευθαρσώς για τη στάση που διατήρησε η Α ομάδα ή η Β, θα ακούσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Να δώσεις μάχη για το επάγγελμά σου και για την επιβίωση όλων μας στο χώρο, η αλληλεγγύη είναι τόση, όσο ο ήλιος στον Βόρειο Πόλο.
Να σταθείς απέναντι στην εξουσία και να την κατακρίνεις, θα πάρεις απαντήσεις από άλλο «συναδελφικό» μέσο, εξαρτημένο από τον έρωτά του μ’ αυτήν, κινούμενο απόλυτα στις γραμμές που του επιβάλλει.
Να επισημάνεις και ν’ αναδείξεις τα κακώς έχοντα και ποια πορεία πρέπει να ακολουθήσουμε για να γίνει το ποδόσφαιρο πιο ελκυστικό, αφού οι ίδιοι που το ελέγχουν δεν τους καίγεται καρφί παρά μόνο πώς θα επιβιώσουν και πάει λέγοντας.
Και αν σ’ όλα ανατρέξεις να βρεις δύναμη από τον κόσμο, τον απλό οπαδό, αναγνώστη θα κτυπήσεις τα μούτρα σου πάνω στον κομματικό - οπαδικό φανατισμό που χαρακτηρίζει τους περισσοτέρους.
Είναι και άλλα πολλά. Αυτό που πλέον έχει σημασία είναι ότι επιτέλους τελείωσε. Μέχρι την επόμενη φορά…
