Του Χρίστου Ζαβού
Είναι περίεργο, παράδοξο, σουρεαλιστικό, μάλλον κυπριακό, οι ίδιοι οι διοργανωτές να μην πολύ- ενδιαφέρονται για το αντικείμενο το οποίο διαχειρίζονται.
Και δεν μιλάμε για καμιά βιοτεχνία ρυζόγαλου, ούτε για εισαγωγείς οδοντόβουρτσας σκύλων, αλλά για το κυπριακό πρωτάθλημα. Μια ολόκληρη βιομηχανία, ένα προϊόν το οποίο απασχολεί άμεσα χιλιάδες κόσμο, την οποία όμως κάθε λίγο και λιγάκι αποδεικνύουν ότι δεν πολύ σέβονται.
Η ίδια η ΚΟΠ, ως διοργανώτρια, έχει πολλές φορές αποδείξει την ανικανότητά της ως προς το πώς να βελτιώσει το προϊόν που διαχειρίζεται.
Η σκανδαλώδης εύνοια που έχουν οι Ευρωπαίοι από τους κανονισμούς της Ομοσπονδίας, φθείρουν σε μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον στο πρωτάθλημα και ταυτόχρονα τίθεται υπό αμφισβήτηση το fair play ή αν θες η ισοτιμία ανάμεσα στις 12 ομάδες.
Την ίδια ώρα οι αναβολές επί των αναβολών, προκαλούν μια γενική δυσφορία η οποία τις πλείστες φορές μεταμορφώνεται ως πλήρης αδιαφορία εκ μέρους των οπαδών- πελατών.
Βεβαίως και σίγουρα υπάρχουν τρόποι, οι ομάδες που εκπροσωπούν το κυπριακό πρωτάθλημα να βοηθούνται αφού τυχόν επιτυχίες τους ευνοούν συνολικά τόσο το πρωτάθλημα όσο και τις ομάδες ξεχωριστά. Επί τούτου καμία ένσταση.
Από κει και πέρα, όμως, είναι πλέον πασιφανές ότι ο τρόπος που χειρίζονται το όλο θέμα, λειτουργεί «επιθετικά» στο πρωτάθλημα και κυρίως στο όποιο ενδιαφέρον έχουν οι οπαδοί.
Δεν είναι μόνο ότι η πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος που θα έπρεπε να ήταν γιορτή και περνάει σχεδόν αδιάφορα, δεν είναι ότι ο βαθμολογικός πίνακας παίρνει την τελική του μορφή στα τέλη Ιανουαρίου, ούτε και ότι μια αγωνιστική σπάζεται σε τέσσερα κομμάτια ελέω τηλεοπτικών μεταδόσεων, ο υφιστάμενος σχεδιασμός μηδενίζει και το στοιχείο της έκπληξης καθώς οι μικρές ομάδες δεν έχουν την ευκαιρία να βρουν τον μεγάλο αντίπαλό τους κουρασμένο, μήπως και τον πλήξουν.
Εάν σε όλα αυτά, προσθέσεις και τις διαχρονικές παθογένειες του ποδοσφαίρου μας, διαιτησίες, κακοί αγωνιστικοί χώροι και πλέον τα άδεια γήπεδα…. όλα συνιστούν ότι πλέον το πρωτάθλημά μας είναι της πλάκας.
