Του Χρίστου Ζαβού
Αρχικά, μεταξύ του περασμένου Απρίλη και Μάη, εσώκλειστοι στα σπίτια βιώνοντας το πρώτο lock down, μάθαμε ότι ήταν μια «άτυπη συμφωνία». Στη συνέχεια ότι πρόκειται για μια «διαδικτυακή συμφωνία» και στην οποία συμμετείχαν πέραν των έξι προέδρων των μεγάλων ομάδων και ο ηγέτης της Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου. Κάποιοι την χαρακτήρισαν ως «ιστορική συμφωνία» αφού για πρώτη φορά οι έξι μεγάλες ομάδες του νησιού, συνεννοήθηκαν από κοινού για το καλό του ποδοσφαίρου, βγάζοντας μια ομοψυχία απέναντι στις προκλήσεις και δυσκολίες που μας έφερε η πανδημία. Στην πορεία ανακαλύφτηκε ότι πρόκειται για δύο συμφωνίες. Την «πρώτη συμφωνία» που είναι χωρισμένη σε τρία μέρη και προνοούσε ούτως ώστε οι έξι μεγάλες ομάδες του νησιού δεν θα συναινούσαν στη μείωση των ομάδων της Α’ κατηγορίας, δεν θα ενοχλούσαν η μια την άλλη στο μεταγραφικό παζάρι και τρίτο μα όχι έσχατο να τηρήσουν μια κοινή στάση στις διαπραγματεύσεις που θα γινόντουσαν με τον ΠΑΣΠ σχετικά με τις πληρωμές των ποδοσφαιριστών.
Στην συνέχεια προέκυψε και μια «δεύτερη συμφωνία» που προνοούσε την αποζημίωση των ΑΕΛ και ΑΕΚ σε περίπτωση διακοπής πρωταθλήματος, με το σκεπτικό ότι τους στερείται το δικαίωμα να διεκδικήσουν το εισιτήριο της Ευρώπης.
Από τη «δεύτερη συμφωνία» ευθύς εξ αρχής αποχώρησε η Ανόρθωση και προκειμένου οι συζητήσεις να μην καταρρεύσουν, ο κ. Κούμας, ξεκαθάρισε ότι το μέρος που της αναλογεί θα το καταβάλει η ίδια η Ομοσπονδία. Και με τη συμβολή του γκράντε παράγοντα διασώθηκε η «συμφωνία» την οποία οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι ονομάτισαν με το όχι και τόσο εμπνευσμένο «συμφωνία κυρίων». Δεν πέρασε αρκετός καιρός, ούτε καν δύο εβδομάδες, και η «συμφωνία κυρίων» μετατράπηκε σε πανηγύρι ή γαϊτανάκι αλληλοκατηγοριών για το ποιος αθετεί, ποιος τηρεί, τι εννοεί και πώς ερμηνεύει τη «συμφωνία».
Δια των ρεπορτάζ των ομάδων τους ή και σε επίσημη μορφή διαρρέουν τις θέσεις και τις ερμηνείες τους σχετικά με την «συμφωνία κυρίων», η οποία εκ των γεγονότων αποδείχθηκε ότι μόνο «κυρίων» δεν πρόκειται, αλλά μάλλον μικρών παιδιών που προσπαθούν να αποφύγουν την ευθύνη, μεταφέροντας την στα υπόλοιπα παιδιά μήπως και γλυτώσουν τις συνέπειες.
Το χειρότερο δε, προσπαθούν να παρουσιαστούν στο κοινό ως οι πλέον έντιμοι και ηθικοί ανεξαρτήτως αν η συμφωνία στην οποία συμμετείχαν αποδείχθηκε τελικά για τα πανηγύρια.
Και όλα αυτά για μια συμφωνία, η νομιμότητα της οποίας τίθεται εν αμφιβόλω, νοουμένου ότι κανένα «σύνταγμα», ποδοσφαιρικό ή μη, παρέχει τη δυνατότητα για τέτοιου είδους συμφωνίες. Και απ’ όλα αυτά που ακούμε και διαβάζουμε περί της «συμφωνίας» των προέδρων που έχουν στα χέρια τους τις τύχες του κυπριακού ποδοσφαίρου, χίλιες φορές επιλέγω «καραντινιασμένος» ως κάτοικος της αποκλεισμένης Λεμεσού… ν’ ακούω την 5η συμφωνία του Μπετόβεν που είναι αριστουργηματική και τόσο ξεκάθαρη όσο ο ήχος της βροχής και το πάφλασμα των κυμάτων.
