Ένα μεσημέρι αρχές περασμένου φθινοπώρου γύρισε και μου είπε : «Είμαι εγώ, η γυναίκα που βιάστηκε στην άκρη του αυτοκινητόδρομου, ήμουν εγώ πριν από 20 χρόνια… δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, δεν το κατάγγειλα ποτέ, δεν ήμουν έτοιμη, δεν είχα στήριξη, δεν μπορούσα να τα βάλω μαζί του, όταν του μίλησα μου είπε ότι θα με έβγαζε τρελή, ήταν ισχυρός, ήταν παντρεμένος… δεν θα με πίστευε κανένας». Έναν μήνα αργότερα, πριν από ένα ραντεβού μία κυρία ζήτησε να μου μιλήσει ιδιαιτέρως για μερικά λεπτά : «Βοηθήστε με, παρενόχλησε το μωρό μου, 22 χρονών κοπέλα… ξύπνησε από το αναισθητικό και τον βρήκε από πάνω της… το καταγγείλαμε… εκείνος είναι ακόμη στη θέση του κι εξετάζει ασθενείς, στην κλινική το γνωρίζουν είχε και στο παρελθόν καταγγελία εναντίον του, αλλά είναι πολύ ισχυρός για να του κάνουν οτιδήποτε… όταν κλήθηκε από την αστυνομία να δώσει εξηγήσεις ισχυρίσθηκε ότι η κόρη μου ήταν ναρκωμένη και εκείνη τον φίλησε από ανακούφιση μόλις ξύπνησε, είπε πως τον αγκάλιασε και τον φίλησε, τι να κάνω;».
Έπρεπε να μιλήσει η Σοφία Μπεκατώρου και να προκληθεί πανελλαδικός σάλος για να θυμηθούμε τι είπε η Άντρη Ελευθερίου, παρόλο που ακόμη και σήμερα δεν είμαι βέβαιη αν την ακούσαμε όντως. Αν νιώσαμε συγκλονισμό, φρίκη και δυσβάσταχτη οδύνη για το σοβαρό ενδεχόμενο οι κόρες μας, οι αδερφές μας, οι φίλες μας, κάποια στιγμή στη ζωή τους να βιώσουν σεξουαλική παρενόχληση ή/και κακοποίηση. Πόσες και πόσες γυναίκες δεν σκεφτήκαμε να φορέσουμε κάτι άλλο από αυτό που είχαμε στο μυαλό, να φύγουμε νωρίτερα από κάπου, να πούμε ψέματα για να μη βρεθούμε μόνες μας μαζί του, να ζητήσουμε από φίλη να μας περιμένει έξω ή να μείνει μαζί μας. Αλλά και πόσες παρενοχλήθηκαν και σιώπησαν παρόλο που ποτέ δεν ξέχασαν.
Γιατί ένιωσαν αδυναμία και πόσες επιχείρησαν να μιλήσουν, αλλά αντί για στήριξη συνάντησαν ένα τείχος από καθωσπρεπισμό, από σιωπή, από διαβεβαιώσεις ότι δεν θα ξανασυμβεί. Το χιλιοειπωμένο, μη πεις καλύτερα τίποτα, για το καλό σου!Να μην εκτεθείς, να μη σε κρίνουν και κουτσομπολέψουν. Ποιον θα πιστέψουν; Eσένα ή τον καθηγητή; Eσένα ή τον βουλευτή; Eσένα ή τον γιατρό; Eσένα ή τον προπονητή; Έχουμε δυστυχώς ένα σύστημα και μία κοινωνία στην οποία ο θύτης πλεονεκτεί, ο θύτης προστατεύεται, μένει στην αφάνειακαι διατηρεί την ασφάλεια της εργασίας του. Στηρίζεταιστη σιωπή, στον κατακερματισμό των νόμων και στα γρανάζια της χρονίζουσας δικαστικής διαδικασίας.
Το θύμα από την άλλη είναι υπόλογο να απαντήσει αν έφταιξε, αν το προκάλεσε, αν το κάνει για λόγους εκδίκησης. Θα κριθεί και θα κατακριθεί για τις παραλείψεις της, που δεν μίλησε νωρίτερα, που δεν αναζήτησε βοήθεια, που δεν έβαλε τις φωνές. Θα είναι πάντα η ιστορία του θύτη έναντι στην ιστορία του θύματος. Ο λόγος του έναντι στονλόγο του θύματος. Το σύστημα σχεδόν σύσσωμο υποστηρίζει το θύτη. Κανένας κλινικάρχης, κανένας γυμνασιάρχης, καμιά ομοσπονδία, κανένα οργανωμένο σύνολο δεν θέλει να ρεζιλευτεί, προτιμά να το κουκουλώσει, να το αγνοήσει ή να το αφήσει να ξεχαστεί. Να βρει άλλες λύσεις, να δώσει πρόωρη αφυπηρέτηση, να κάνει συστάσεις, να μετακινήσει τον θύτη σε άλλη υπηρεσία, σε άλλο σχολείο, σε άλλο υπουργείο.
Η κοινωνία μας, οι θεσμοί, τα ΜΜΕ και η απονομή δικαιοσύνης θα γίνουν καλύτερα, όταν καταφέρουν να μετατοπίσουν την προσοχή από το θύμα στον θύτη. Όταν ο θύτης θα εκτίθεται και θα καλείται να πληρώσει το προσωπικό, κοινωνικό, οικονομικό και οικογενειακό κόστος. Η φωνή των θυμάτων θα ακουστεί πιο δυνατά όταν το σύστημα θα δίνει προτεραιότητα στο να προστατεύσει το θύμα, τότε και μόνο τότε ίσως και οι καταγγελίες μαζικοποιηθούν και επιβαρύνουν την υπεράσπιση. Η καταγγελία μιας γυναίκας, είναι χρήσιμη, αν οι θεσμοί είναι έτοιμοι όχι μόνο για να την ακούσουν, αλλά κυρίως, για να τη συνειδητοποιήσουνκαι να δράσουν άμεσα και αποφασιστικά. Η Άντρη, όπως και η κάθε Άντρη, δεν χρειάζεται απλώς τα μπράβο μας. Χρειάζεται εξιλέωση, χρειάζεται δικαίωση. Η κα Ξένια Κωνσταντίνου είναι βουλευτής ΔΗΣΥ Λευκωσίας.
