ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Πέρα από βολικές αφηγήσεις

Της ΑΝΔΡΟΜΑΧΗΣ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ

Ο Τούρκος πρόεδρος ανακοινώνει άνοιγμα μέρους του Βαρωσιού και βάζει τα δύο κράτη στο τραπέζι, ενώ εμείς παρακολουθούμε αμήχανοι. Όλοι ανησυχούν, καταδικάζουν. Βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος που στήριξαν την κυβέρνηση Αναστασιάδη στην πορεία προς τη διχοτόμηση γράφουν δακρύβρεχτες ανακοινώσεις, αλλά κανείς δεν αναλαμβάνει μερίδιο της ευθύνης.Με τις τελευταίες ανακοινώσεις, ο Ερντογάν έχει αποδείξει ότι δεν υπάρχει «στάτους κβο». Όσοι θεωρούσαν ότι η απουσία συμφωνημένης λύσης και το «εμείς ποδά, τζείνοι ποτζιεί» θα ήταν βιώσιμη συνθήκη, έρχονται σήμερα αντιμέτωποι με την αλήθεια. Χωρίς δραστική αλλαγή πορείας, η χώρα θα είναι έρμαιο σε κρίσεις μικρού ή μεγάλου μεγέθους και το μόνο δεδομένο θα είναι η ανασφάλεια.

Η κυβέρνηση, όμως, φαίνεται απρόθυμη να αντιδράσει πέρα από τα τετριμμένα. Σε ερώτηση στο Ράδιο Πολίτης, στην εκπομπή της Κατερίνας Ηλιάδη, ο υπουργός Εξωτερικών κ. Χριστοδουλίδης, αναρωτήθηκε τι άλλο έμεινε να κάνουν. Διαβήματα στα Ηνωμένα Έθνη, στην Αμερική, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πολιτικοί και ΜΜΕ που τόσο καιρό δαιμονοποιούσαν την όποια εξωτερική παρέμβαση υπέρ του συμφωνημένου πλαισίου λύσης διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας (ΔΔΟ) σήμερα ζητούν από τον διεθνή παράγοντα να παρέμβει για να αποτρέψει τα δεδομένα που η Τουρκία επιβάλλει.

Η προσήλωση στα ψηφίσματα των Η.Ε. όμως, δεν μπορεί να είναι «a la carte», όπως για άλλα ζητήματα αναφέρουν ο ΠτΔ και ο ΥΠΕΞ. Για χρόνια μετά την κατάρρευση της διάσκεψης του Κραν Μοντάνα, η κυβέρνηση απέφευγε κάθε αναφορά στη ΔΔΟ με πολιτική ισότητα, που τα ψηφίσματα αναφέρουν. Το πλαίσιο Γκουτιέρες που τώρα επικαλούμαστε, δαιμονοποιήθηκε. Η φαταλιστική προσέγγιση λοιπόν ότι όσα βιώνουμε ήταν προδιαγεγραμμένα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα βολικό αφήγημα για να μην αναγνωρίσουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης σε όσα ζούμε και σε όσα έρχονται. Κυρίως, όμως, είναι μια παραλυτική σκέψη που δεν μας επιτρέπει να σκεφτούμε τρόπους αντίδρασης, πέρα από την πεπατημένη.

Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να αποφασίσουμε συλλογικά, τι θέλουμε και κυρίως πού θέλουμε να πάμε. Αυτό γίνεται ακόμα πιο δύσκολο όταν το κάλεσμα στους Ελληνοκύπριους για προσφυγή στην επιτροπή αποζημιώσεων, μας φέρνει μπροστά στο ενδεχόμενο νέου διχασμού και περιρρέουσας. Δυστυχώς, ο ΠτΔ με την αναφορά του σε «συνεργούς της Τουρκίας» σέρνει τον χορό. Ας μην τον ακολουθήσουμε στην πόλωση. Πριν να βιαστούμε να καταδικάσουμε, ας προσπαθήσουμε να συναισθανθούμε το δύσκολο δίλημμα μπροστά στο οποίο βρίσκονται οι Βαρωσιώτες, μετά από τόσα χρόνια φρούδων ελπίδων και τις ευθύνες της πολιτικής μας ηγεσίας για τη διχοτόμηση.

Είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι η λύση του Κυπριακού, πέρα από τον τερματισμό της κατοχής, θα φέρει μαζί της και την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δημοκρατία, που αποτελείτο από δύο πολιτικά ίσες κοινότητες. Αφοσίωση στα ψηφίσματα των Η.Ε., λοιπόν, σημαίνει ότι ο τερματισμός της κατοχής είναι όσο σημαντικός όσο η αποκατάσταση της πολιτικής ισότητας.

Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει, αν στην κάθε πρόκληση της Τουρκίας και του ελεγχόμενου από αυτήν κ. Τατάρ, επιλέγουμε να αντιμετωπίζουμε όλους τους Τουρκοκύπριους ωσάν να είναι απέναντί μας. Τη στιγμή που κατά την επίσκεψη του Τούρκου προέδρου, το κόμμα της αντιπολίτευσης και πρώην ηγέτες στην τουρκοκυπριακή κοινότητα μποϋκόταραν την ομιλία του, ενώ Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι διαδήλωναν μαζί στην Αμμόχωστο απέναντι στα σχέδια Ερντογάν, η απάντηση της ηγεσίας μας δεν μπορεί να είναι η αδιαφορία. Η πλειοψηφία των Τουρκοκυπρίων που σήμερα αντιστέκονται και φωνάζουν ότι τους πνίγει η Άγκυρα, είναι αυτοί που με Ελληνοκύπριους εργάζονται για ειρήνη και λύση ΔΔΟ. Αυτοί δηλαδή που το κατεστημένο πάντα βλέπει με επιφύλαξη. Χωρίς τους Τουρκοκύπριους δίπλα μας, όμως, δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε ελεύθερη, επανενωμένη χώρα. Σε αυτούς πρέπει να αποταθούμε έστω και αν αυτή η αντίληψη έχει δαιμονοποιηθεί. Αυτή είναι η μόνη μας διέξοδος για να αποδείξουμε ότι όντως, τα ψηφίσματα δεν τα βλέπουμε «a la carte», αλλά κυρίως για να επανακτήσουμε τη χαμένη μας αξιοπιστία στη διεθνή κοινότητα. Η όποια ελπίδα για το νησί έρχεται μόνο μέσα από κοινή δράση και πορεία με τους Τουρκοκύπριους, με τη βοήθεια και της Ε.Ε. Όσο δεν το αντιλαμβανόμαστε, αυτή θα είναι η απάντηση κάθε φορά που αναρωτιόμαστε «τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε;».

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Προσωπικότητες στην ''Κ'': Τελευταία Ενημέρωση

X