Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τους Αγίους και του ήρωες σαν κάτι πιο πάνω από το ανθρώπινο! Αυτό πιστεύω μας βολεύει. Κάνουμε καλή συνείδηση. Δεν είναι στα μέτρα μας και ξεμπερδεύουμε. Τους θεωρούμε έξω από τα μέτρα μας και συνεχίζουμε να ζούμε στο μικρόκοσμο μας. Μικρά όντα και κατατρεγμένα από φόβους, εμπάθειες, οργή, μίσος και ζήλεια έναντι όσων έχουν κάτι που εμείς δεν έχουμε και επιθυμούμε. Ο φθόνος καλώς έχει λεχθεί είναι δείκτης της επιθυμίας. Και όμως αυτό που μας χωρίζει από αυτές τις δύο κατηγορίες ανθρώπων είναι η επιλογή. Καταναλώνουμε, καταναλώνουμε αγνοώντας ότι το τελικό προϊόν κατανάλωσης είμαστε εμείς οι ίδιοι και τα παιδιά μας. Δεν ρουφάμε της ζωής το μεδούλι με την κατανάλωση. Μας ρουφά στη δίνη της. Και συνεχίζουμε αυτάρεσκα στον δρόμο της φθοράς.
Κοινοί, συνηθισμένοι, σαν εμάς άνθρωποι οι ήρωες και οι άγιοι απλώς συχνά επώδυνα κάνουν την επιλογή στο σταυροδρόμι της ζωής. Κάθε μας βήμα, δεν είναι παρά ένα πόδι στη γη και ένα στον αέρα της επιλογής. Επιλέγουν αντί τον εγωισμό την κοινότητα. Επιλέγουν ζωή με νόημα και όχι την απλή επιβίωση. Η επιβίωση μας ρίχνει μόνιμα στο φόβο της απώλειας! Πού τοποθετούμε το νόημα ύπαρξης; Τι νοηματοδοτεί τη ζωή μας; Κάθε πράξη ζωής που υπερβαίνει τον εγωισμό είναι πράξη Αγία και ηρωική! Δεν χρειάζεται να βρεθούμε στο σταυροδρόμι της αυτοθυσίας. Φτάνει να θυσιάσουμε τον εγωισμό, απόρροια της ατομικότητας.
Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος μόνο εν κοινωνία! Ο αυτόβουλος θάνατος του εγωισμού μας οδηγεί στην αθανασία.
Του εγωισμού ο θάνατος είναι ζωή χαράς! Είναι συνάντηση με τον άλλο, τον άλλο που είναι ο άλλος μας εαυτός.
Πόσο κοστίζει ένα χαμόγελο; Ακόμα και με τη μάσκα γελούν τα μάτια! Πόσο κοστίζει μια αγκαλιά; Αθάνατη Σατίρ...! Από το ‘80 μας καλεί στην... επανάσταση της αγκαλιάς! Για να επιβιώσουμε χρειαζόμαστε 4 αγκαλιές τη μέρα, 8 για να συντηρήσουμε και 12 για να αναπτυχθούμε! Σε βαθιές θεραπευτικές δουλειές, όσους θεραπευόμενους ρώτησα και ρώτησα πολλούς, τι τους χρειάζεται για να νιώσουν καλύτερα, ανεξάρτητα ηλικίας και φύλου, όλοι απάντησαν με δυο λέξεις: μια αγκαλιά! Είναι οι ίδιοι που στην εισαγωγική διαδικασία, όταν μιλούσαμε για χάδι και σωματική επαφή στην οικογένεια, σχεδόν όλοι είχαν ένα λόγο αδιάφορο, αν όχι υποτιμητικό για το χάδι και την αγκαλιά. Ποιος αγκάλιαζε τότε, απαντούν; Κανένας! Άστε που για πολλούς η μόνη σωματική επαφή ήταν ξύλο. Θυμάστε, αυτό που βγήκε από τον παράδεισο και έστειλε πολλούς στη κόλαση! Και τι πάθαμε που δεν μας αγκάλιαζαν; Μια χαρά δεν είμαστε; Δεν ξέρω «πώς είμαστε», αλλά χαρά, απλή χαρά, γέλιο αβίαστο δεν έχουμε. Δείτε γύρω σας, εάν δεν σας είναι εύκολο να δείτε τον εαυτό σας. Αλλοι βρισκουν αποκούμπι στα αντικαταθλιπτικά, άλλοι στα τάπλετ και τα έξυπνα τηλέφωνα και άλλοι αναζητούν στις ουσίες την ουσία της ζωής.
Πού ανθρώπινο χέρι να πιαστείς; Πού να βρεις χάδι να απαλύνει τον πόνο σου; Και ας επιβεβαιώνουν οι έρευνες του λόγου το αληθές! Η αγκαλιά ρίχνει κατακόρυφα την κορτιζόλη, την ορμόνη του στρες!
Αυτά τα απλά και απαραίτητα μας κάνουν ανθρώπους. Αυτά εξανθρωπίζουν τις κοινωνίες μας. Δεν θα κληθούμε όλοι στο σταυροδρόμι της ζωής να αναμετρηθούμε με τα μεγάλα και την αυτοθυσία. Καλούμαστε όμως όλοι, κάθε μέρα, να είμαστε άνθρωποι που νοιαζόμαστε για αυτούς, που μαζί μοιραζόμαστε το ίδιο σπίτι τον πλανήτη. Μας πέφτει μεγάλο; Ας δούμε τα παιδιά μας και τον/την σύντροφο μας. Τον διπλανό μας, τον γείτονα τον συνάδελφο, αυτόν που συναντούμε στο δρόμο. Λίγη ευγένεια, κανένα, δεν έβλαψε!
Κάποιος, σίγουρα, έχει ανάγκη το χέρι μας! Και όταν και εμείς έχουμε ανάγκη από ένα χέρι, ας μην ντραπούμε να το ζητήσουμε. Ο δυνατός άνθρωπος είναι αυτός που ξέρει πότε να δώσει ένα χέρι βοήθειας και πότε να ζητήσει χέρι βοήθειας. Μπορούμε να γίνουμε ήρωες και άγιοι ο καθένας στο σπίτι του. Η ποιότητα των σχέσεων μας μας εξαγιάζει και όχι η πληθώρα των λάικ στα μέσα κοινωνικής αποσάρθρωσης! Δεν χρειάζονται πολλά για να αλλάξει ο κόσμος! Φτάνει να αλλάξουμε τον εαυτό μας! Έχουν δείξει τον δρόμο οι σοφοί του κόσμου και οι μύστες!
Δρ Βασίλης Χριστοδούλου
Κλινικός Ψυχολόγος-Σωματικός ψυχοθεραπευτής
