Η πανδημία του covid-19 συνεχίζει να κτυπά ανελέητα την ανθρωπότητα. Η ραγδαία εξάπλωση του κορωνοϊού πραγματικά τρομάζει. Κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμοί προσπαθούν να περιορίσουν, με τα μέσα που διαθέτουν, τις απώλειες. Υπάρχουν περιπτώσεις χωρών όπως η Ιταλία, η Ισπανία και οι ΗΠΑ, που όσο και αν προσπαθούν, είναι δυστυχώς ανήμπορες να αναχαιτίσουν την καταστροφή.
Οι σκηνές που βλέπουμε είναι εφιαλτικές. Όταν βλέπεις νοσοκομεία σε τέντες στο Central Park της Νέας Υόρκης τότε διερωτάσαι αν έφτασε το τέλος του κόσμου. Οι εικόνες που βιώνουμε καθημερινά με έρημες μεγαλουπόλεις, με παραμελημένους ασθενείς στο πάτωμα και καμιόνια φορτωμένα φέρετρα, θυμίζουν έργα επιστημονικής φαντασίας.
Ο γ.γ. των Η.Ε. Αντόνιο Γκουτιέρες χαρακτήρισε την κατάσταση ως την χειρότερη από τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Η δραματική διάσταση της πανδημίας δικαιώνει την εκτίμηση του επικεφαλής του ΟΗΕ. Είναι πραγματικά μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Είναι από τις περιπτώσεις που οι διάφορες εκτιμήσεις, σωστές ή λανθασμένες καταντούν να είναι ταυτόσημες.
Είναι όμως ο covid-19 θανατηφόρος ιός; Σίγουρα είναι. Κατά την περίοδο από την 1η Ιανουαρίου μέχρι την 25η Μαρτίου του 2020, 21.297 άνθρωποι έχουν καταλήξει λόγω του κορωνοϊού. Όμως οι αριθμοί φέρνουν στο φως και άλλες πραγματικότητες. Την ίδια περίοδο, 113.034 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από την εποχιακή γρίπη. Ακόμα ,πάντα κατα την ίδια περίοδο, 228,095 πέθαναν από μαλάρια και 249.904 έθεσαν μόνοι τους τέρμα στη ζωή τους.
Συνεπώς οι πιο πάνω αριθμοί δείχνουν ότι, με η χωρίς κορωνοϊό, εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως θα πεθαίνουν κάθε χρόνο.
Αυτό όμως που κάνει τον covid-19 να χαρακτηρίζεται ως η χειρότερη πανδημία του αιώνα δεν είναι η θνητότητα αλλά το άγνωστο και η ραγδαία του μετάδοση. Πολλοί ισχυρίζονται ότι η ανακάλυψη εμβολίου θα είναι η λύση. Όμως, μήπως δεν υπάρχει εμβόλιο κατά της εποχιακής γρίπης και παρά την ύπαρξη του χάνονται εκατοντάδες χιλιάδες ζωές;
Όπως ήταν αναμενόμενο έχουν αναπτυχθεί αντικρουόμενες απόψεις όσον αφορά την κρίση του κορωνοϊού. Μάλιστα ο καθηγητής Ιατρικής, Επιδημιολογίας και Υγείας του Πληθυσμού και Στατιστικής στο Πανεπιστήμιο του Stanford, Γιάννης Ιωαννίδης, διερωτάται αν τα όσα συμβαίνουν σήμερα αποτελούν το φιάσκο του αιώνα. Αν και χαρακτηρίστηκε αιρετικός, η άποψη του στηρίζεται στο γεγονός ότι πολλές χώρες έχουν αποφασίσει να πάρουν σκληρά μέτρα χωρίς ουσιαστικά να έχουν αξιόπιστα στοιχεία για την πανδημία. Στην ουσία πήραν τα μέτρα γιατί τα πήραν και άλλοι.
Το ποια σχολή σκέψης έχει δίκαιο και πια άδικο θα φανεί κατόπιν εορτής. Ίσως στο τέλος της ημέρας, όταν θα κάνουμε ταμείο, όταν θα έχουμε τον τελικό λογαριασμό, θα αποδειχθεί ποιοι είναι οι συμβατικοί και ποιοι οι αιρετικοί. Είτε πρόκειται μια πραγματική πανδημία είτε για ένα φιάσκο, ένα είναι το δεδομένο. Ό κόσμος στη μετά κορωνοϊό εποχή θα είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Επόμενη μέρα σίγουρα θα υπάρξει. Στην ουσία δεν θα πρόκειται για επόμενη μέρα αλλά για μια άλλη μέρα, εντελώς διαφορετική από αυτές που βιώσαμε. Δεν θα είναι η συνέχεια της κατάστασης πραγμάτων πριν από την πανδημία, αλλά μια νέα. Την άλλη μέρα θα κληθούμε να τη ζήσουμε σε έναν άλλο κόσμο εντελώς διαφορετικό από αυτό που γνωρίζαμε.
Οι γεωπολιτικές ισορροπίες θα αλλάξουν άρδην. Οι συμμαχίες θα ανατραπούν. Οι μέχρι πρότινος εχθροί θα γίνουν φίλοι και οι φίλοι εχθροί. Ίσως για μεγάλο χρονικό διάστημα να μην υπάρχουν φίλοι. Το κάθε κράτος θα προσπαθήσει να επουλώσει τις δικές του πληγές. Το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» θα υπερισχύσει της εταιρικής και συμμαχικής αλληλεγγύης. Δεν θα υπάρχουν πλέον οι δυνατοί για να βοηθήσουν τους αδύνατους. Απλώς θα υπάρχουν οι αδύνατοι και οι πολύ αδύνατοι.
Ο παραλληλισμός της πανδημίας του covid-19 με τις συνέπειες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μπορεί να είναι σωστός ως προς το εύρος της καταστροφής. Όμως υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος άφησε πίσω του νικητές και ηττημένους. Δυστυχώς, ο κορωνοϊός θα αφήσει μόνο ηττημένους.
Το μεγάλο ερωτηματικό είναι το πού θα βρεθεί την άλλη μέρα η μικρή μας μοιρασμένη πατρίδα. Το ότι αποτελούμε και εμείς ένα κρούσμα του κορωνοϊού είναι δεδομένο. Το θέμα είναι αν θα είμαστε στο ποσοστό αυτών που θα «καταλήξουν». Αυτό είναι το τραγικό της επόμενης, ή καλύτερα της άλλης μέρας. Μιλώντας με ιατρικούς όρους, ας μην ξεχνούμε ότι έχουμε ήδη ένα αρχικό υποκείμενο νόσημα, αυτό της κατοχής και των τετελεσμένων της εισβολής. Εκτός αυτού πολλαπλά και τα χρόνια νοσήματα. Οι μακροχρόνιοι αγώνες, οι προτάξεις και τα διαχρονικά Όχι, δακρύβρεκτα ή μη, συνθέτουν μια τραγική κλινική εικόνα. Παρακολουθώντας καθημερινά τους ειδικούς να ανακοινώνουν κρούσματα και θανάτους, ένα είναι το δεδομένο. Οι πιθανότητες να επιβιώσουν, οι έχοντες υποκείμενα και χρόνια νοσήματα, είναι αμυδρές μέχρι ανύπαρκτες.
*Ο κ. Θεόδωρος Θεοδώρου είναι ειδικός προγραμμάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών.
