Kathimerini.com.cy
Μοναδική παραφωνία στη «στολή» τα χρωματιστά ρούχα των καθηγητών. Ίσως είμαστε μοναδικό φαινόμενο παγκοσμίως οι γέροι στο χρώμα, οι νέοι στο μαύρο. Κάθε χρόνο μου περνά απ’ το μυαλό πως θάβουνε το κουφάρι της εκπαίδευσης μέσα σε τόσο μαύρο τα παιδιά μας.
Έχω την εντύπωση πως τώρα ξεκαθαρίζει λίγο - λίγο στην συνείδηση της κοινωνίας η φωνή των εκπαιδευτικών. Μια φωνή που ξεκίνησε ως αντίδραση στον ετσιθελισμό των κυβερνώντων να αποφασίζουν και να διατάζουν χωρίς διάλογο. Κορυφώθηκε ως διαμαρτυρία για την απαξίωση και τη λοιδορία που γίνεται στους εκπαιδευτικούς από δημόσια πρόσωπα. Έγινε ποτάμι φουσκωμένο για όλες τις στρεβλώσεις στην εκπαίδευση και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Στρεβλώσεις υπάρχουν πολλές και πρέπει να εξορθολογιστούν αλλά με μια σοβαρή διαβούλευση εφ’ όλης της ύλης ακόμα και σε θέματα ταμπού, όπως η μονιμότητα ακατάλληλων εκπαιδευτικών. Αν θέλουμε εξυγίανση θα πρέπει να τα βάλουμε όλα κάτω. Τουλάχιστον για ένα χρόνο. Όχι με γνώμονα λογιστικές προσθαφαιρέσεις αλλά με γνώμονα την πνευματική καλλιέργεια και την τεχνοκρατική κατάρτιση των παιδιών μας.
Αυτά τα δύο θα έπρεπε να είναι τα ζητούμενα από όλους: γονείς, παιδιά, εκπαιδευτικούς, πολιτεία. Αντί αυτού, η κοινωνία χάθηκε σε μια πρωτοφανή ισοπέδωση. Μοιάζει οι άνθρωποι γύρω μας να χωρίστηκαν σε αυτούς που «δεν έχουν», οι οποίοι είδαν στο πρόσωπο του εκπαιδευτικού τα δικά τους ελλείμματα ως προς αυτά που οι ίδιοι ανέχονται και από την άλλη σε αυτούς «που έχουν», οι οποίοι φοβούνται ίσως έναν ευρύτερο ξεσηκωμό εργαζομένων, δημοσίων και ιδιωτικών, οι οποίοι θα διεκδικήσουν διάλογο και θα έρθουν σε ρήξη με την όποια εξουσία.
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα φάνηκε πως ο κοινωνικός ιστός έχει προ πολλού διαρρηχθεί. Σχεδόν υποκριτικά κρύβουμε όλοι «ράμματα για τη γούνα» του άλλου και τους βάζουμε όλους στο ίδιο καζάνι όταν οι συγκυρίες το επιτρέψουν. Με μεγάλη ευκολία μπορούμε να ισχυριστούμε πως «οι γιατροί είναι λαμόγια γιατί χρυσοπληρώνονται, οι δικηγόροι είναι φοροφυγάδες, οι αστυνομικοί υπόκοσμος, οι λογιστές ξεπλένουν μαύρο χρήμα, οι άνεργοι τεμπέληδες» και πάει λέγοντας. Από την άλλη, ο εκπαιδευτικός κόσμος περιέπεσε σε κάποιες περιπτώσεις σε έναν συναισθηματισμό ακριβώς γιατί το συναίσθημα είναι ένα βασικό εργαλείο στη δουλειά του.
Ο εκπαιδευτικός λειτουργεί τόσο με γνώση όσο και με συναίσθημα αλλιώς δεν είναι παιδαγωγός. Είναι διεκπεραιωτής. Δεν έλειψαν βεβαίως και οι αυστηρά συνδικαλιστικοί όροι οι οποίοι μετατόπιζαν το κέντρο βάρους του προβλήματος από ζήτημα αρχής σε ζήτημα περιόδων διδασκαλίας και απαλλαγών. Αν ζούσα σε έναν κόσμο μαγικό θα ήθελα τα παιδιά να έρθουν στις 7 Σεπτεμβρίου φορώντας ό,τι θέλουν γιατί τους διδάσκω την αποδοχή και όχι μόνο την πειθαρχία. Θα έβαζα μουσική, θα τους κερνούσα γιατί η γνώση είναι γιορτή δεν είναι κάτεργο. Θα περνούσαμε στις τάξεις μας οι οποίες θα διέθεταν κλιματιστικό για να τους δείξω πως τους σέβομαι και πως θέλω να κάνω τη μέρα τους πιο εύκολη. Θα είχα μπροστά μου 15 παιδιά και όχι 25 έτσι ώστε να προλαβαίνω να τους κοιτώ όλους στα μάτια την ώρα που μου μιλάνε χωρίς να αγχώνομαι αν μιλά ο άλλος πιο δίπλα.
Ως φιλόλογος θα αποφάσιζα μαζί τους ένα πλαίσιο ύλης, μεθόδους ανακάλυψης της γνώσης, τρόπους εξέτασης και αξιολόγησης μέσα από πρότζεκτ που θα παρουσίαζαν οι ίδιοι στην τάξη κ.λπ. Ο βαθμός δεν θα ήταν το ζήτημα. Ας είχαμε και 7η για όσους θέλουν να περάσουν στο πανεπιστήμιο. Ας έμενα μαζί τους ώς το απόγευμα. Αρκεί την ώρα που θα πήγαινα σπίτι, να έβλεπα τα δικά μου παιδιά, χωρίς να χρειάζεται να τα πηγαινοφέρνω στα φροντιστήρια. Η κ. Μαρίνα Αρμεύτη είναι φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση.
**Η κ. Μαρίνα Αρμεύτη είναι φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση.
