Του Ονασαγόρα
Με μεγάλη αγωνία
Μια νέα εντυπωσιακή εμφάνιση αναμένεται να κάνει ο πρόεδρος αυτή την εβδομάδα, η οποία το δίχως άλλο θα συζητηθεί πολύ. Την Τρίτη θα εμφανιστεί ενώπιον την Ερευνητικής Επιτροπής για τις πολιτογραφήσεις. Πρόκειται για ένα ραντεβού που πολλοί το περιμένουν με μεγάλη αγωνία. « Όχι μόνο για όσα θα πει ο πρόεδρος και για όσα θα του ‘φύγουν’ αλλά και για όσα θα ερωτηθεί. Θα κριθούν πολύ και οι ερωτήσεις», έλεγε προχθές στέλεχος μεγάλου κόμματος της αντιπολίτευσης.
Δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι;
Μια ξεκάθαρη τάση καταγράφηκε χθες τόσο κατά την κωμικοτραγική διαδικασία της συζήτησης για τη Λίστα της διοικήτριας Γιωρκάτζη όσο και όσα ακολούθησαν το γλαφυρό διάγγελμα Αναστασιάδη. Μια τάση που άρχισε εβδομάδες πριν αλλά κορυφώθηκε χθες και αφορά την έντονη προσπάθεια όλων των πολιτικών χώρων να μας πείσουν ότι «δεν είμαστε όλοι ίδιοι». Είναι μια φράση που την είπαν και την έγραψαν σχεδόν όλοι οι πολιτικοί αυτές τις ημέρες σε μια... εκρηκτική στήριξη της πολυμορφίας και της ιδιαιτερότητας. Ακούγοντας τους πολιτικούς όλων των κομμάτων, ιδιαίτερα τους βουλευτές να επαναλαμβάνουν φορτικά το «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» άλλοι γελούν, άλλοι απορούν και κάποιοι διατυπώνουν δύο διαπιστώσεις. Η μία διαπίστωση αφορά το ότι η φράση «δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι» ενώνει τελευταία όλους τους πολιτικούς μας, κάθε παράταξης όσο καμία άλλη φράση, όσο κανένα άλλο αίτημα.
Ούτε η λύση του Κυπριακού και το «έξω ο κατοχικός στρατός» δεν ενώνει τόσους πολιτικούς χώρους όσο το «δεν είμαστε όλοι ίδιοι». Ακόμα και ΑΚΕΛικοί και ΕΛΑΜίτες το ασπάζονται το ίδιο... φανατικά το «δεν είμαστε όλοι ίδιοι». Η δεύτερη διαπίστωση είναι μια απορία που διατυπώνεται όλο και από περισσότερους, ψύχραιμους παρατηρητές της θλιβερής μας πραγματικότητας, με το ερώτημα: καλά αφού δεν είναι όλοι οι ίδιοι, τότε ποιοι είναι τελικά οι «ίδιοι»; Ποιοι είναι αυτοί που τα φάγανε και ίσως συνεχίζουν ακόμα να τα τρώνε; Ποια είναι τα λαμόγια που μας έκαναν διεθνώς ρεζίλι, απομυζούν το κράτος και κρύβονται πίσω από τη θέση ισχύος που κατέχουν για να κινούν ως αόρατοι σκηνοθέτες τα νήματα; Γιατί περί αόρατων πρόκειται, κανένας δεν τους είδε και δεν τους εντόπισε ποτέ.
Να τους πάρει μια κατάθεση, να τους οδηγήσει στο δικαστήριο και ίσως στη φυλακή. Τελικά αυτοί οι «ίδιοι» είτε ξέρουν πολύ καλά να κρύβονται, είτε είναι αόρατοι, είτε απλά δεν υπάρχουν. Μπορεί όμως να είναι μια φανταστική κάστα αλλά ιδιαίτερα χρήσιμη σε όσους τους επικαλούνται, που να εξυπηρετεί πολλαπλές, πολιτικές ανάγκες. Ιδιαίτερα σε όσους βγαίνουν κατά διαστήματα στο κυνήγι τους και την εναγώνια αλλά πάντα αποτυχημένη αναζήτησή τους. Μη σας πω ότι τελικά οι αόρατοι «ίδιοι» είναι πιο χρήσιμοι στο σύστημα από αυτούς που καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να τονίσουν τη διαφορετικότητά τους.
Η ατάκα του γόη
Είχε κάτι από το παλιό καλό ελληνικό σινεμά η παρουσίαση του προέδρου με την Έμιλυ και τον Σεντώνα για τα μέτρα πάταξης της διαφθοράς. Σε ένα κρίσιμο σημείο που ο Βικέτος ρωτούσε την Έμιλυ κατά πόσο μετά την ακύρωση από το Ανώτατο του εντάλματος έρευνας σε σπίτι πολίτη για τον λογαριασμό-παρωδία στο Twitter, θα πρέπει να αναλάβει την πολιτική ευθύνη και να παραιτηθεί, ο πρόεδρος προέβη σε μία κίνηση γοητείας. Από αυτές που οφείλω να ομολογήσω ότι απουσιάζουν απελπιστικά από τη σύγχρονη εποχή και δη την πολιτική σκηνή της πατρίδας μας. Αφού προέταξε τη δική του παχυδερμία σε αυτά τα θέματα παραδέχθηκε πως δεν αντιδρούν όλοι με τον ίδιο τρόπο και άπλωσε την πολιτική του ομπρέλα γύρω από την ελεγχόμενη υπουργό. «Δεν αναλαμβάνω ως δικηγόρος υπεράσπισης της υπουργού, εξάλλου δεν με χρειάζεται. Εγώ είμαι πρόεδρος, εγώ τη διόρισα και της έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Δεν τίθεται θέμα ανάληψης ευθυνών. Απλούστατα, τελεία και παύλα», είπε και καθάρισε, θυμίζοντας ταυτόχρονα τους Φούντα, τον Κούρκουλο, τον Παπαμιχαήλ και τον Αλεξανδράκη σε ένα. «Εγώ τη διόρισα, της έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και μιλώ εκ μέρους της. Τελεία και παύλα» θα μπορούσε να είναι η νέα, βελτιωμένη και πιο ακριβής έκδοση της ατάκας.
ΚΟΥΙΖ: Αληθεύει ότι στο πριγκιπάτο σημειώθηκε νέο, έντονο αλλά συγκαλυμμένο επεισόδιο μεταξύ δύο συγκεκριμένων στελεχών που αν μπορούσαν ούτε καλημέρα δεν θα έλεγαν;
