Τα Ιουλιανά
«Μόνο χαρές!» ευχήθηκε η Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον στη φιλενάδα της. Ήταν η πιο γλυκιά ώρα, στην ωραιότερη βεράντα του νησιού, με τον ήλιο να δύει μεγαλοπρεπής στη θάλασσα του Ακάμα. Η Κουλλίτσα Κυριακού, φορώντας ένα κόκκινο καφτάνι, χαμογέλασε πλατιά. «Οι φίλοι είναι τα μέλη της οικογένειας που δεν μας έδωσε ποτέ ο Θεός» παπαγάλισε το κινέζικο τσιτάτο κι έπειτα έσβησε το κεράκι των ογδοηκοστών γενεθλίων της.
Η αλήθεια είναι πως αλλιώς τα είχαν προγραμματίσει αυτά ταγενέθλια. Οι τρεις κυρίες του καρέ, με την ευγενική χορηγία του γενναιόδωρου Τζάστιν καθότι «η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή», θα απολάμβαναν τις περιποιήσεις του ξενοδοχείου Anassa με πρωινά μπάνια στη θάλασσα, χαλαρωτικά spa και απογευματινά κοκτέιλ στη βεράντα. Οι πυρκαγιές, όμως, που μαίνονταν στην άλλη άκρη της Κύπρου, τους μαύρισαν την ψυχή.
Η Κυριακή κύλησε κάπως δύσθυμα, αφού δεν προλάβαιναν να διαβάζουν στα κινητά τους τα νέα από το μέτωπο της πυρκαγιάς. Σαν να μην έφτανε το βαρύ κλίμα, τον αλλόκοτο τόνο στην παραλία έδωσε η εορτάζουσα, καθώς παρακολουθούσε, σε live streaming ΚΑΙ στη διαπασών, το συνέδριο του ΑΚΕΛ. Ποτέ άλλοτε κάτω από τις ομπρέλες του πολυτελούς ξενοδοχείου δεν ακούστηκε τόσες φορές η προσφώνηση «σύντροφοι και συντρόφισσες». Τη γενικότερη αμηχανία ενέτεινε η αγωνία που εξέπεμπε η κόκκινη χήρα, ενώ περίμενε να βγει άσπρος καπνός για την εκλογή του νέου γενικού γραμματέα.
«Τι είδους αριστερή είναι η κυρία Κουλλίτσα;» τόλμησε να ρωτήσει ο ανυποψίαστος περί τα πολιτικά Τζάστιν. «Με την καλή έννοια», απάντησε με φυσικότητα η Ιουλία. «Δηλαδή;». «Η Κουλλίτσα Κυριακού είναι η πρώτη Κύπρια champagne socialist» είπε, αρκετά δυνατά ώστε να το ακούσουν και οι πάλαι ποτέ κομσομόλοι στις διπλανές ξαπλώστρες.
Αναγκαία παρένθεση, για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία που στα παλαιολιθικά χρόνια της δεκαετίας του ’60 συντάραξε την αστική Λευκωσία. Η Κουλλίτσα, μοναχοκόρη του Πολύδωρου και της Γαλάτειας Ελπιδοφόρου, ήταν ένα κορίτσι που μεγάλωνε στο συντηρητικό περιβάλλον του Αγίου Ανδρέα επί Αγγλοκρατίας. Το 1958, όταν αισίως αποφοίτησε από το Λύκειο Νεοκλέους, ο ευκατάστατος πατέρας της την έστειλε σε μια θεία της στο Λονδίνο για να παρακολουθήσει μαθήματα οικιακής οικονομίας, με την ελπίδα ότι θα γνώριζε τον «σωστό» γαμπρό. Δύο χρόνια αργότερα, όταν η Κύπρος γιόρταζε την ανεξαρτησία της, η Κουλλίτσα έκανε τη δική της επανάσταση: επέστρεψε στο νησί με έναν μακρυμάλλη Ιταλό ονόματι Ραφαέλε, τον οποίο σύντομα παράτησε για τα μάτια του ωραίου Άδωνη.
«Ο Άδωνης Κυριακού ήταν ένας καλλονός!» συνέχισε η Ιουλία και ο Τζάστιν κρεμόταν από τα χείλη της. «Εργάτης στο εργοστάσιο του Πολύδωρου, ο οποίος, όταν ανακάλυψε πως η κόρη του νταραβεριζόταν μαζί του, έπαθε το μοιραίο εγκεφαλικό. Σαν να μην έφτανε το ταξικό χάος, ο εραστής μας προέκυψε και κομμουνιστής ώς το μεδούλι. Η Κουλλίτσα έκανε εντέλει το δικό της. Έγινε κυρία Κυριακού! Εκ παραλλήλου βάφτηκε κόκκινη, κρατώντας όμως κάποιες πολυτελείς συνήθειες του κύκλου μας, μαζί με τα ακίνητα που κληρονόμησε από τον γέρο Πολύδωρο στον Άγιο Ανδρέα και στους Αγίους Ομολογητές. Ο όρος champagne socialist ήταν σαν να επινοήθηκε γι’ αυτήν» έκλεισε θριαμβευτικά την αφήγησή της. «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» είπε εντυπωσιασμένος ο Τζάστιν, ο οποίος μπορεί να μη σκαμπάζει από πολιτικά, αλλά ξέρει απ’ έξω τα άπαντα της Βουγιουκλάκη. «Έξι χρόνια προτού το σκεφτεί ο Αλέκος Σακελάριος! Όλα είναι βγαλμένα μέσα από τη ζωή, μάνα μου…» είπε η χήρα.
«Ο Στέφανος!» αναφώνησε περιχαρής η Κουλλίτσα και η ομήγυρη χειροκρότησε τον νέο γενικό γραμματέα του ΑΚΕΛ. Μονάχα η Καλαμαρού παρέμεινε σιωπηλή, κοιτώντας με συννεφιασμένο πρόσωπο την οθόνη του κινητού της. «Οι πυρκαγιές;» ρώτησε η Ιουλία. «Η φωτιά στα μπατζάκια μας» απάντησε αινιγματικά η Ευγενία.
«Κάποιος να τους μαζέψει» ήταν η νότα που έστειλε η Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον στην Πινδάρου. Δεν χρειαζόταν καν να διευκρινίσει ποιους εννοούσε, αφού είχαν βουίξει τα social media για την… εξωστρεφή παρουσία τόσο της Φωτεινής Τσιρίδου όσο και του Ευθύμιου Δίπλαρου στα καμένα. Τίποτε φυσικά δεν μπορεί να συγκριθεί με το… επιτόπιο ρεπορτάζ του Αλέκου Τρυφωνίδη στον τόπο της καταστροφής. «Σαν να μην τους έφτανε τους ανθρώπους το δράμα τους» μουρμούρισε η χήρα.
«Ποιος είναι ο εχθρός του γελοίου;» έθεσε το φιλοσοφικό ερώτημα η Καλαμαρού. «Το γελοιωδέστερο» συνέχισε κι ευθύς παρέθεσε δύο διδακτικά παραδείγματα: Πρώτον το tweet της Ελένης Θεοχάρους, η οποία ανακάλυψε ξανά τουρκικό δάκτυλο («Η Τουρκία βυσσοδομεί, έχει μπάσει πολλούς φανατικούς στις ελεύθερες περιοχές!») και δεύτερον το «θαύμα», για την εμφάνιση του Αγίου Εφραίμ ανάμεσα στις φλόγες (η οποία αν και αποδείχτηκε… καμινάδα, συγκέντρωσε χιλιάδες likes αθεράπευτα ψεκασμένων, ενδυναμώνοντας το κίνημα «Πάτα το, ρε Κιμ, πάτα το!»).
Αργά το απόγευμα αποσύρθηκαν οι κυρίες στα δωμάτιά τους. Μόνο η Κουλλίτσα Κυριακού παρέμεινε στην παραλία, απολαμβάνοντας τη σιγαλιά του δειλινού. Τότε έβγαλε από το πορτοφόλι της μια παλιά φωτογραφία... Ο Άδωνης, με ένα λευκό φανελάκι, στεκόταν μπροστά στον ναό του Απόλλωνα, έχοντας στην αγκαλιά του την αγαπημένη του. «Πορεία Ειρήνης, Ιούνιος 1979», ανέγραφε στο πίσω μέρος της φωτογραφίας. Ένας κόμπος συγκίνησης έφραξε τον λαιμό της Κουλλίτσας. Αλλά, έστω κι έτσι, κατάφερε να χαμογελάσει. «Α ρε χρόνε αλήτη, που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς…» ψιθύρισε.
