Του Βασίλη Νέδου
Το αποψινό - διαφαινόμενο -εκλογικό αποτέλεσμα υποδηλώνει μια πολύ σημαντική εξέλιξη: Την επαναφορά του δικομματικού εκκρεμούς που χαρακτήριζε τις αναμετρήσεις στην Ελλάδα κατά την περίοδο 1974-2009. Υπάρχουν δύο σαφείς πόλοι, παρά το γεγονός ότι η διαφορά ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο κόμμα είναι εμφατική.
Υπάρχουν ορισμένα δεδομένα, τα οποία σκιαγραφούν την κατάσταση που ξημερώνει αύριο στην Ελλάδα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής μιας εκλογικής αναμέτρησης που, μέχρι και πριν λίγους μήνες νωρίτερα, κρινόταν ως σχεδόν ήδη ολοκληρωμένη πριν ακόμη δοθεί. Δεν είναι νίκη της ΝΔ, είναι νίκη δική του, προσωπική. Στη ΝΔ δεν στράφηκαν μόνον οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της κεντροδεξιάς παράταξης, αλλά πολύ περισσότεροι, όπως υποδηλώνει το αποτέλεσμα. Υπενθυμίζεται ότι η ΝΔ είχε να επιτύχει τέτοιου επιπέδου επίδοση από το 2007. Ως εκ τούτου, το στοίχημα που πρέπει να κερδίσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης την επόμενη ημέρα είναι εξαιρετικά σημαντικό: Θα πρέπει να αλλάξει τη μορφή μιας χώρας η οποία έχει ένα πολύ γνωστό πρόβλημα το οποίο την οδήγησε και στην χρεοκοπία του 2009-10: την μεταρρύθμιση ενός δημοσίου τομέα που αποτελεί πραγματικό απολίθωμα. Κάτι που δεν αφορά μόνο τον αναγκαίο ψηφιακό μετασχηματισμό του Δημοσίου, αλλά, κυρίως τη νοοτροπία. Επιπλέον, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναλαμβάνει σε μια περίοδο που η γνωστή, ιστορική μείζων απειλή για την εθνική ανεξαρτησία αποκτά αυξημένο περιφερειακό ρόλο διεκδικώντας την αναθεώρηση παραμέτρων του Διεθνούς Δικαίου που επηρεάζουν ευθέως την Ελλάδα. Ως εκ τούτου η αυριανή κυβέρνηση δεν θα πρέπει απλά να τρέξει, αλλά να... καλπάσει.
Ο Αλέξης Τσίπρας, πληγωμένος μεν από το αποτέλεσμα, ζωντανός δε την επόμενη ημέρα, θα έχει άπειρο χρόνο στην αντιπολίτευση για να αναλογιστεί πως λειτουργούν σε συνθήκες κανονικότητας οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, όπως και η Ελληνική, παρά τα προβλήματα που την διατάραξαν την προηγούμενη δεκαετία. Άλλωστε κόμμα κανείς δεν έφτιαξε ως πρωθυπουργός. Αν στο ΣΥΡΙΖΑ ερμηνεύσουν αυτή την ήττα με τη λογική «αντέξαμε», η οποία ταυτίζεται με την ψυχολογική κατάσταση του «σκληρού» κομματικού πυρήνα του 3%, τότε απλά στις επόμενες εκλογές θα ανακαλύψουν ότι το κόμμα τους μπορεί να πέσει ακόμα πιο χαμηλά. Εν ολίγοις η στροφή προς την Κεντροαριστερά ή όχι αποτελεί για τον ΣΥΡΙΖΑ προϋπόθεση για την διατήρηση σε ποσοστά άνω του 20%. Πολάκης και Κεντροαριστερά δεν συμβιβάζονται.
Το ΚΙΝΑΛ δυστυχώς υπέκυψε στον πλέον θανάσιμο εχθρό που μπορεί να έχει ένα κόμμα υπό αυτές τις συνθήκες: Είχε απολύτως ασαφές πολιτικό στίγμα και παρέμεινε έτσι από την πρώτη ημέρα μετά τις ευρωεκλογές. Τίποτα δεν είναι εύκολο για το ΚΙΝΑΛ, ωστόσο από αύριο, τα πράγματα θα γίνουν ακόμα δυσκολότερα. Την καταβαράθρωση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής συνοδεύει μια αρχική ικανοποίηση. Ωστόσο μια ματιά στην Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου, υποδεικνύει ότι η ακροδεξιά διατηρεί τα ποσοστά της, χωρισμένα σε δύο κόμματα που συγκεντρώνουν περίπου 7%. Το ΚΚΕ κινείται ανοδικά, παραμένει όμως στα όρια του δικού του εκκρεμούς (4 με 7% τις τελευταίες δύο δεκαετίες). Η επιστροφή του Γιάνη Βαρουφάκη από την κύρια πόρτα του Ελληνικού Κοινοβουλίου, οφείλεται στην κόπωση των αριστερών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και αρκετών που θεωρούν ότι πρώην υπουργός Οικονομικών είχε δίκιο το 2015. Πεντακομματική, εξακομματική ή επτακομματική, καλό θα ήταν η Βουλή να παραμείνει έτσι έως το 2023. Η χώρα χρειάζεται σταθερότητα.
