Kathimerini.gr
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ
Το πρώτο μέρος της διακυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, το εφιαλτικό πρώτο εξάμηνο του 2015, χαρακτηρίστηκε από επικίνδυνους πειραματισμούς που έφεραν τη χώρα μία ανάσα από την απόλυτη καταστροφή. Στο δεύτερο μέρος, από το Σεπτέμβριο του 2015 έως χθες, ο ΣΥΡΙΖΑ επέμεινε στη διχαστική ρητορική που ήταν το σήμα-κατατεθέν του από τότε που αναδείχθηκε σε κόμμα που διεκδικούσε την εξουσία αλλά συνδύασε τη ρητορική αυτή με πολιτικές που αναπαρήγαγαν τις χειρότερες παθογένειες της περιόδου της μεταπολίτευσης: υπερφορολόγηση συνεπών φορολογούμενων (που εντείνει το κίνητρο για φοροδιαφυγή), συγκεντρωτισμός και εξίσωση προς τα κάτω στην παιδεία, ανοχή στην ανομία, πελατειακές πρακτικές στη δημόσια διοίκηση, απόπειρα χειραγώγησης της δικαιοσύνης, στήριξη συντεχνιών και φίλα προσκείμενων επιχειρηματιών εις βάρος του ελεύθερου ανταγωνισμού.
Ένα από τα δύο κόμματα που εδραίωσαν αυτό το καθεστώς της εσωστρεφούς μετριοκρατίας, το οποίο οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία, ήταν η Νέα Δημοκρατία. Το καθεστώς αυτό έσπρωξε εκατοντάδες χιλιάδες ταλαντούχους Έλληνες στο εξωτερικό στα χρόνια της κρίσης. Η έξοδος αυτή, εκτός από το μεγάλο οικονομικό της κόστος, είχε και ιδιαίτερα αρνητικές πολιτικές συνέπειες. Ένα μπλοκ ψηφοφόρων μορφωμένων, εξοικειωμένων με τις νέες ψηφιακές τεχνολογίες, θιασωτών της αξιοκρατίας και της αξιολόγησης, βρέθηκε εκτός παιχνιδιού. Η προσπάθεια οικοδόμησης κοινωνικής συναίνεσης για τα απαραίτητα μέτρα αναμόρφωσης του κράτους και ανανέωσης της οικονομίας έγινε σημαντικά πιο δύσκολη.
Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αρχηγός αυτής της ίδιας (περίπου) Νέας Δημοκρατίας, γιος πρωθυπουργού, αδελφός υπουργού Εξωτερικών, να αλλάξει το καθεστώς αυτό; «Η Ελλάδα που ξυπνάει νωρίς. Η παραγωγική, η δημιουργική, η σκληρά εργαζόμενη Ελλάδα. Αυτή μας εμπνέει», έγραφε σε ένα tweet στα τέλη του 2016. Η χαμηλών τόνων ρητορική του, η τεχνοκρατική του προσέγγιση στην πολιτική και η πίστη του στις αρετές των ανοιχτών θεσμών και της ελεύθερης οικονομίας ταιριάζουν απόλυτα στη λογική των Ελλήνων που τα κατάφεραν στο εξωτερικό αλλά ψάχνουν λόγους για να επιστρέψουν.
Τα tweets, φυσικά, δεν αρκούν για να αλλάξουν βαθιά ριζωμένες συνήθειες και πρακτικές. Ο Μητσοτάκης θα βρει απέναντί του εχθρικούς ολιγάρχες, μπαρουτοκαπνισμένες ομάδες συμφερόντων, αλλά και πολλά στελέχη του κόμματός του που δεν συμμερίζονται το όραμά του. Ωστόσο η μεγάλη αποψινή του νίκη, που πιστώνεται σχεδόν αποκλειστικά στον ίδιο, του δίνει την ευχέρεια να κινηθεί δυναμικά, να εκπλήξει θετικά - τόσο σε επίπεδο προσώπων όσο και πολιτικών.
Ίσως έτσι να δώσει τον λόγο που αναζητούν πολλοί Έλληνες για να γυρίσουν πίσω. Και να αρχίσει ο φαύλος κύκλος των τελευταίων ετών να μετατρέπεται σε ενάρετο.
