Της Έλενας Αποστόλου
Είναι τέτοιες οι επιλογές στη ζωή που καμιά φορά σε οδηγούν σε μονόδρομο. Να πάρεις αποφάσεις δραστικές, να καταγράψεις τι ακριβώς θέλεις εσύ, παραμερίζοντας τα ταμπού, τα όχι και τα μη μιας στενόμυαλης πατριαρχικής κοινωνίας, τα στεγανά και τις ξεπερασμένες αντιλήψεις. Να σταματήσεις να τρέχεις πίσω από ένα ρολόι. Έχεις το δικαίωμα. Κάτι τέτοιο έκανε η Σάβια. Αψήφησε τον δηθενισμό, ύψωσε ανάστημα. Το τόλμησε και πανευτυχής το μοιράζεται. Αποφάσισε να φέρει στον κόσμο ένα παιδί. Είναι μόνη. Κατέφυγε σε εξωσωματική γονιμοποίηση και σε ένα ειδικό κέντρο, χρησιμοποιώντας κάποιον από τους άγνωστους δότες μιας τράπεζας σπέρματος. Επιθυμία της να νιώσει την ευλογία της μητρότητας. Και να δώσει αυτό το δικαίωμα από την πολιτική της θέση και σε πολλές άλλες γυναίκες που καταπιέζονται. Να γίνει η φωνή τους.
«Παιδί από Τράπεζα Σπέρματος» κάνω αναζήτηση στο Google, 87.100 αναζητήσεις στα Ελληνικά. Στις 6.380.000 οι αναζητήσεις στα Αγγλικά. Τεράστια η διαφορά που καταδεικνύει ενδεχομένως το «κόλλημα» της κοινωνίας. Ανατρέχω σε τίτλους και σκέφτομαι. Γυναίκες, απορροφημένες από την καριέρα τους – σε ελεύθερα και ανταγωνιστικά επαγγέλματα χωρίς καθόλου χρόνο να διαθέσουν σε σχέσεις και στον εαυτό τους. Γυναίκες άτυχες που δεν κατάφεραν να γνωρίσουν τον κατάλληλο σύντροφο. Ομοφυλόφιλες γυναίκες. Ή γυναίκες μόνες που συνειδητά πήραν αυτήν την απόφαση, να νιώσουν το θαύμα της ζωής με τη βοήθεια μονάδας υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και τράπεζας κρυοσυντήρησης. Έχουν δικαίωμα στη μητρότητα.
Είναι έτοιμη, ωστόσο, η κοινωνία μας να δεχθεί κάτι τέτοιο; Έχουν ωριμάσει οι συνθήκες; Ο νόμος βοηθά και στην Κύπρο τις γυναίκες που θέλουν να τεκνοποιήσουν χωρίς σύντροφο, να το τολμήσουν. Η κοινωνία μας το αποδέχεται, το στηρίζει; Όνομα πατρός; Κενό στην ταυτότητα. Ποιήματα, διηγήματα, εκθέσεις γύρω από την πατριαρχική κοινωνία και ένα παιδί στη μέση που δεν ερωτήθηκε αν ήθελε να ζήσει σ’ έναν κόσμο που διαιωνίζει βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις.
Παιδιά άνευ «γονέως προτύπου», μου λέει μια φωνή που δεν είναι έτοιμη να δεχθεί τις αλλαγές αφού το παιδί δεν θα μεγαλώσει με τα κοινωνικώς αποδεκτά πρότυπα, μητέρας και πατέρα. Οι βιολογικοί πατέρες αγνοούν φυσικά την ύπαρξη των παιδιών που γεννιούνται με το σπέρμα που έχουν δώσει, υπογραμμίζει, και τα ίδια τα παιδιά δεν έχουν νομικά τη δυνατότητα να αναζητήσουν τη ρίζα προέλευσής τους αφού ενηλικιωθούν, εκτός και εάν γεννήθηκαν στη Σουηδία.
Μια άλλη φωνή, άψογα καταρτισμένη σε θέματα ψυχολογίας του παιδιού, μου παραθέτει στοιχεία. Σε έρευνες με χιλιάδες παιδιά, τα παιδιά από ομοφυλόφιλους γονείς ή που μεγαλώνουν μόνο με ένα γονιό δεν έχουν περισσότερες πιθανότητες από άλλα παιδιά να έχουν συναισθηματικά προβλήματα. Παιδιά, μου αναφέρει, που μεγαλώνουν από ένα γονιό και δεν έχουν πατέρα, αν έχουν τη ζεστασιά και καλύπτονται οι ανάγκες τους, θα μεγαλώσουν φυσιολογικά χωρίς περισσότερες πιθανότητες για προβλήματα. Μάλιστα, μου αναφέρει εμφαντικά, αυτά που μεγαλώνουν στις ούτω καλούμενες φυσιολογικές οικογένειες θα έχουν πολλά περισσότερα θέματα αν έχουν κακούς γονείς.
Σημαντικός παράγοντας για μια ανύπαντρη γυναίκα που θέλει να κάνει παιδί, μου εξηγεί, είναι να είναι οικονομικά ανεξάρτητη, να έχει τη στήριξη της οικογένειάς της. Βαρύνουσα σημασία έχει, επίσης, να είναι καλά προετοιμασμένη για τον διπλό της ρόλο, ως μητέρας και πατέρα, και να μπορεί μια μέρα να μιλήσει με αλήθειες στο παιδί της ώστε να μπορέσει να του δώσει να καταλάβει την αναγκαιότητα της ύπαρξής του.
