Kathimerini.gr
Νικόλας Ζώης
Δυτικό Χόλιγουντ, 22 Απριλίου του 2019. Μια ομάδα διαδηλωτών φωνάζει συνθήματα έξω από το δημαρχείο που, ενώ μεταδίδονται και από ορισμένα διεθνή μέσα, δεν βγάζουν νόημα σε όλους: «Ελευθερώστε την Μπρίτνεϊ», «Η αλήθεια θα την απελευθερώσει», «Ο Λάρι Ρούντολφ πρέπει να φύγει».
Όσοι παρακολουθούν την υπόθεση, γνωρίζουν ότι ο Ρούντολφ είναι ο μάνατζερ της δημοφιλούς ποπ τραγουδίστριας Μπρίτνεϊ Σπίαρς και ότι οι διαδηλωτές υποστηρίζουν την προσπάθειά της να αυτονομηθεί από την κηδεμονία του πατέρα της: τέθηκε σε ισχύ το 2008, όταν η Σπίαρς, έπειτα από μια νευρική κατάρρευση και μερικές αποτοξινώσεις και νοσηλείες σε ψυχιατρικές κλινικές, κρίθηκε ακατάλληλη να αποφασίζει για τη ζωή όχι απλώς των παιδιών της, αλλά και τη δική της.
Λονδίνο, 24 Απριλίου του 2005. Ο τραγουδιστής Τζάρβις Κόκερ εμφανίζεται σε ραδιοφωνική εκπομπή του BBC, όπου λέει: «Δεν έχει τόση σημασία το πού συμβαίνουν τα πράγματα, αλλά το τι συμβαίνει στο μυαλό σου που κάνει τη ζωή σου ενδιαφέρουσα». Ηταν μάλλον μια συνοπτική εξήγηση (συνοπτικότερη από τις αντίστοιχες του Φρόιντ) του τρόπου που οι φαντασιώσεις επηρεάζουν την αντίληψή μας για την πραγματικότητα. Προήλθε μάλιστα από έναν σταρ, έναν σελέμπριτι, συχνό πεδίο προβολής αρκετών φαντασιώσεων και ο ίδιος.
Ό,τι περίπου ήταν και η Μπρίτνεϊ Σπίαρς, ιδίως στο ξεκίνημά της, στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Όταν μιλάμε βέβαια για φαντασιώσεις, δεν χρειάζεται να πάει ο νους μας αμέσως στο πονηρό: εκτός από τις ιλιγγιώδεις πωλήσεις της, κυρίως των άλμπουμ «…Baby one more time» και «Oops!… I did it again», η Σπίαρς θα καταγραφόταν και ως φαινόμενο τόσο επιδραστικό πολιτισμικά, που για χάρη της θα γράφονταν έρευνες όπως το «The Exile of Britney Spears» του Κρίστοφερ Σμιτ και το «Britney Spears as a brand», του Ντάμιαν Κέρλιν.
Το ζήτημα ίσως βρισκόταν στη λέξη «brand». Γεννημένη το 1981 σε μια πόλη στη «Ζώνη της Βίβλου» των νότιων ΗΠΑ, η Μπρίτνεϊ Σπίαρς τραγουδούσε από μικρή στην τοπική εκκλησία και επιδίωξε μια καριέρα στη σόουμπιζ με παρότρυνση των γονιών της. Πρώτα ήρθε μια συμμετοχή στο «The Mickey Mouse Club» και σύντομα ένα συμβόλαιο για την Jive Records. Από τις πρώτες εμφανίσεις της, όπου παρουσιαζόταν πότε ως συγκρατημένη μαθήτρια καθολικού σχολείου, πότε ως απελευθερωμένη έφηβη του μέλλοντος, η Σπίαρς προκαλούσε μεν εκνευρισμό σε όσους τραβούσαν ξεκάθαρες γραμμές ανάμεσα στην ερωτική αθωότητα και ενοχή, ταυτόχρονα όμως γινόταν και ένα από τα πρώτα icons της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.
Όταν βέβαια άρχισε να μεγαλώνει, το «branding» έπρεπε να αλλάξει. Το άλμπουμ «Britney» παρουσίαζε, υποτίθεται, μια ωριμότερη εκδοχή της. Μόνο που δεν ήταν βέβαιο αν αυτή συνιστούσε ένα ρόλο που τον είχε κατακτήσει ή της είχε αποδοθεί. Ο πρώτος της γάμος διήρκεσε δύο ημέρες. Ο δεύτερος περισσότερο, όμως τα κάποτε δοξαστικά media έκαναν πλέον λόγο για μια ανεπαρκή μητέρα. Ισως χάρηκαν όταν το 2007 την έβλεπαν να ξυρίζει δημοσίως τα μακριά μαλλιά της, αλλοτινό σύμβολο θηλυκότητας, ή όταν χτυπούσε το αμάξι ενός παπαράτσι με μια ομπρέλα.
Όσο πάντως και αν δεν ήταν πια μέρος του νόμιμου γούστου, συνέχιζε να δισκογραφεί, τουλάχιστον έως το 2016. Εδώ και λίγο καιρό δεν δίνει συναυλίες και η τελευταία δημόσια εμφάνισή της προ ημερών, μέσα από μια σειρά selfies, ήταν κάπως ακατανόητη. Η βασικότερη κατηγορία του «κινήματος» «Ελευθερώστε τη Μπρίτνεϊ» είναι ότι ο πατέρας της, Τζέιμι Σπίαρς, όχι απλώς διαχειρίζεται τα οικονομικά της, αλλά και το ποιους θα συναντά, πότε θα βγαίνει από το σπίτι. Προ ολίγων εβδομάδων, ένα δικαστήριο έκρινε ότι η κηδεμονία του θα συνεχιστεί. Το ενδιαφέρον είναι ότι η ίδια δεν ζητάει πλήρη αυτονομία: αισθάνεται την ανάγκη επιτήρησης, απλώς από κάποιον άλλο διαχειριστή. Πώς το έλεγε σε ένα παλιότερο τραγούδι της; «I’m not a girl, not yet a woman».
