ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ανάβυσσος: Επιτέλους βοριάς!

Δεκάδες windsurfers σήκωσαν πανιά το περασμένο Σάββατο μπροστά από τις Αλυκές, δαμάζοντας τα κύματα του Σαρωνικού.

Kathimerini.gr

Δεκάδες windsurfers σήκωσαν πανιά το περασμένο Σάββατο μπροστά από τις Αλυκές, δαμάζοντας τα κύματα του Σαρωνικού.

Το δελτίο καιρού ήταν ξεκάθαρο: καθαρός βοριάς που κατά το μεσημεράκι του περασμένου Σαββάτου θα έφτανε τα 6 μποφόρ. Έπειτα από περίπου τέσσερις μήνες, με μια ωραιότατη καραντίνα στο ενδιάμεσο, είχα τις ιδανικές συνθήκες για να ξαναμπώ στο νερό. Να ξεχάσω για λίγες ώρες την απρόσμενη τούμπα που πήρε η ζωή μας με την πανδημία και να γεμίσω τις «μπαταρίες» μου με άνεμο και θάλασσα.

Το δρομολόγιο ήταν γνωστό: κέντρο Αθήνας-Αλυκές Αναβύσσου, μια διαδρομή 50 χλμ., που διασχίζει όλη τη Ριβιέρα της Αττικής, Φάληρο, Ελληνικό, Γλυφάδα, Βούλα, Βουλιαγμένη, Βάρκιζα, Σαρωνίδα. Όσες φορές κι αν περάσω από τα Λιμανάκια της Βάρκιζας, η θέα με μαγεύει. Η ακτογραμμή, αλλά και ο αέρας θυμίζουν έντονα Κυκλάδες. Σκληρός ήλιος πάνω στις πέτρες και «προβατάκια» στη θάλασσα.

Ορτσάρισμα και το τέλειο πλανάρισμα, η αδρεναλίνη στο κόκκινο και η ταχύτητα στο μάξιμουμ. © ΠΕΛΑΓΙΑ ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑ

Περίπου μία ώρα αφότου ξεκίνησα, έφτασα στο σερφ-κλαμπ στην Ανάβυσσο. Γύρω στις 12 το μεσημέρι είχαν ήδη μαζευτεί στην παραλία γύρω στα 30 άτομα κάθε ηλικίας. Από μικρά παιδιά που μάθαιναν μέχρι 60άρηδες που ανυπομονούσαν να πλανάρουν ξανά. Τα πανάκια είχαν απλωθεί και ένας ένας αρμάτωνε τον εξοπλισμό του. Η κουβέντα όλων είχε ένα και μόνο θέμα: τον άνεμο. Οι σημαίες του κλαμπ δεν ανέμιζαν όσο θα θέλαμε ακόμα. Θα μας κάνει το χατίρι ο Αίολος να φυσήξει το «εξαράκι» που ονειρευόμασταν το περασμένο βράδυ ή θα κάναμε... βαρκάδα; Ευτυχώς, οι προσευχές μας εισακούστηκαν, «έχω ειδοποίηση στο smartwatch ότι έρχεται δυνατός άνεμος τώρα», μου λέει ο διπλανός σερφίστας. Στο μεταξύ ήμασταν ήδη μέσα στο νερό και περιμέναμε τον αέρα για να μας «πάρει και να μας σηκώσει» στην κυριολεξία, αφού για την ιστιοσανίδα είναι ό,τι η βενζίνη για το αυτοκίνητο.

Οι επόμενες ώρες μέχρι τις επτά το απόγευμα ήταν εξαιρετικές. Ο αέρας «έστρωσε» και περισσότεροι από 60 windsurfers αλώνιζαν πάνω κάτω την παραλία στις Αλυκές. Μέσα στη θάλασσα και ενώ ο αέρας λυσσομανούσε, άκουγες πού και πού κάποιους να φωνάζουν δυνατά, με κραυγές ικανοποίησης λόγω της έντασης που ένιωθαν.

Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να βλέπεις τους ανθρώπους να πλανάρουν για πρώτη φορά», λέει η Εύα, δασκάλα του windsurfing. (Φωτογραφία: ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑΣ)

Τι είναι, όμως, αυτό που κρατάει για δεκαετίες τόσους ανθρώπους παθιασμένους με το windsurf; Τι είναι αυτό που έκανε τον Σωτήρη, 54 ετών, να συνεχίζει να κάνει windsurfing –και όχι μόνο– έχοντας ξεπεράσει μια επώδυνη δισκοπάθεια έπειτα από χειρουργική επέμβαση; Η Εύα, δασκάλα του windsurfing, μου λέει ότι «δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να βλέπεις τους ανθρώπους να πλανάρουν για πρώτη φορά». Πρόκειται για ένα μοναδικό συναίσθημα. Μοιάζει, ίσως, με την αίσθηση της τσουλήθρας που έκανες όταν ήσουν παιδί, μόνο που αυτή τη φορά απογειώνεσαι στην επιφάνεια της θάλασσας, το γαλάζιο του ουρανού γίνεται ένα με αυτό της θάλασσας και η αδρεναλίνη ανεβαίνει στο κόκκινο. Δεν σκέφτεσαι τίποτα, πετάς από πάνω σου όλο το άγχος και τα προβλήματα της καθημερινότητας. Απλώς πλανάρεις όσο αντέχεις, δεμένος με τα γαντζόσχοινα στη μάτσα του σκάφους και όσο βέβαια ο άνεμος γεμίζει το πανί σου. Είσαι ελεύθερος.

Ελεύθερος σε ένα σπορ που απαιτεί ταυτόχρονα μεγάλες δόσεις πειθαρχίας, όπως όλες οι δράσεις στη φύση. Γιατί για να έχεις τον έλεγχο της σανίδας όταν κάποιες φορές έχει βγει απαγορευτικό απόπλου από τα λιμάνια για τα νησιά, σημαίνει ότι σέβεσαι τη θάλασσα, έχεις τσεκάρει τον εξοπλισμό σου πριν μπεις στο νερό, ξέρεις τις αντοχές σου και πόσο σε παίρνει να πας μέσα, για να μη βρεθείς πέντε μίλια στα ανοιχτά εξαντλημένος, παίζοντας κορώνα ή γράμματα την επιστροφή στην παραλία.

Ξέπλυμα του εξοπλισμού με γλυκό νερό και τακτοποίηση στο σερφ κλαμπ. (Φωτογραφία: ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑΣ)

Ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει, είναι η ώρα του πλυσίματος και της παρέας για χαλάρωση. Ξέπλυμα με γλυκό νερό της σανίδας, του άλμπουρου, της μάτσας και ό,τι έχει βουτήξει στη θάλασσα για να φύγει το αλάτι και μετά τακτοποίηση στις θήκες, ώστε να είναι όλα έτοιμα για την επόμενη φορά. Τα χαμόγελα περισσεύουν. «Κάναμε και σήμερα», μου λέει ο Χρήστος, «ο καιρός ήταν τέλειος». «Είναι τα πρώτα μελτέμια, παιδιά», μας λέει ο Καπέλος, η ψυχή του σερφ κλαμπ, το οποίο το καλοκαίρι έχει περίπου 200 μέλη και τον χειμώνα 150.

 

Kαιρός να βγαίνουμε. Χαμόγελα και ένα μοναδικό συναίσθημα «θαλασσινής» ευφορίας. (Φωτογραφία: ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑΣ)

Μαζεύω τα πράγματά μου, κάποιοι τυχεροί θα μείνουν μέχρι αργά το βράδυ με μια μπίρα στο χέρι στην ξαπλώστρα, δίπλα στη θάλασσα. Ρίχνω μια τελευταία ματιά στο μπλε και μπαίνω στο αμάξι. Ο γυρισμός έχει όπως συνήθως κίνηση. Χιλιάδες Αθηναίοι επιστρέφουν στα σπίτια τους, αλλά δεν με ενοχλεί. Έχω για λίγες ώρες αποτοξινωθεί, ένα μικρό ταξίδι μιας μεγάλης απόδρασης. Και επιπλέον αριστερά μου έχω θέα το ηλιοβασίλεμα στα βράχια και στα νησάκια της Σαρωνίδας. Αυτή την εικόνα, τον αέρα της θάλασσας και κάτι αχινούς που πάτησα στην παραλία κουβαλάω μαζί μου όλη την εβδομάδα. Μέχρι να ξαναφυσήξει αρκετά…

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Ταξίδια: Τελευταία Ενημέρωση

X