Kathimerini.gr
Ανατολικό Πήλιο
Μεταξύ δάσους και θάλασσας
Έχοντας επισκεφτεί πολλές φορές τη Μαγνησία για χειμωνιάτικες εξορμήσεις, αναρωτήθηκα πώς θα ήταν το Πήλιο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Η απάντηση συνοψίζεται σε μία λέξη: δροσερά. Εκτός από τους θεούς του Ολύμπου, που λέγεται πως είχαν εδώ τη θερινή τους κατοικία, τα περισσότερα από τριάντα χωριά του διαθέτουν ό,τι χρειάζεται για τις καλοκαιρινές διακοπές όλων ημών των θνητών.
Οι ημέρες της άδειας αξιοποιήθηκαν στο έπακρο με βόλτες σε κατάφυτα χωριά όπως η Μακρυρράχη και ο Κισσός, διατηρητέους οικισμούς με ζηλευτή αρχιτεκτονική σαν αυτή της Δράκειας, ράθυμους καφέδες σε πλατείες που τις σκιάζουν γεροπλάτανοι, σαν αυτούς στο καφενείο του Φορλίδα, στον Λαύκο, κι ακόμα με πεζοπορίες σε μονοπάτια που καταλήγουν σε μερικές από τις πιο όμορφες παραλίες της χώρας. Στο Ανατολικό Πήλιο, το μάτι μας χόρτασε πράσινο. Η Τσαγκαράδα έχει μερικούς πανέμορφους οικογενειακούς ξενώνες, που παρέχουν στους επισκέπτες τους προσωποποιημένη φροντίδα,‒δηλαδή σε μαθαίνουν οι ιδιοκτήτες με το όνομά σου και σε θυμούνται αν ξαναπάς.
Πεζοπορία στην καταπράσινη Τσαγκαράδα. (Φωτογραφία: ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΕΡΑΚΟΣ)
Γι’ αυτή την υπεραξία ξαναγυρίσαμε στον αραιοκατοικημένο οικισμό, που είναι χτισμένος μέσα σε ένα δάσος. Έχει τέσσερις συνοικίες, τέσσερις πλατείες και τέσσερις εκκλησίες, με όλες τις γειτονιές να συνδέονται μεταξύ τους με μονοπάτια. Η μέρα στο χωριό περνάει σε αυτές τις πλατείες, όπου συγκεντρώνονται επισκέπτες και ντόπιοι απολαμβάνοντας την παρέα, τα μεζεδάκια και, φυσικά, το τσίπουρο. Τα βράδια αρκεί να περπατήσεις λίγα μόνο μέτρα μακριά από τους φωτισμένους δρόμους, για να δεις τον ουρανό κατάστικτο με αστέρια και να ακούσεις φωνές πουλιών με εναλλαγές στο ηχόχρωμα.
Την πρώτη κιόλας ημέρα μετά το υπέροχο πρωινό και την περιποίηση στον ξενώνα του Φιλάρετου, «Αμανίτα», σε περίπου 15 λεπτά ήμαστε στην παραλία. Ο Μυλοπόταμος είναι αγαπημένη ντόπιων αλλά και των Βολιωτών που έχουν εξοχικά στην περιοχή. Χωρίζεται στα δύο με έναν υπερμεγέθη βράχο και έχει τιρκουάζ νερά να τη βρέχουν. Στη δροσερή σπηλιά στην πλάτη της παραλίας πήραμε έναν μεσημεριανό υπνάκο πάνω στη νοτισμένη άμμο και έκτοτε αυτή είναι μια ανάμνηση στην οποία επιστρέφω συχνά για να ξεκουράσω το μυαλό μου. Η έτερη κοντινή παραλία είναι η Φακίστρα, όπου φτάσαμε πιο δύσκολα, μέσα από ένα βατό αλλά μακρύ μονοπάτι. Στα νερά της Φακίστρας αντικατοπτρίζονται τα δέντρα που σκεπάζουν σχεδόν τον μισό κόλπο. Κυπαρισσί θάλασσα.
Η παραλία του Λημνιώνα κάτω από το Ξουρίχτι, ανοιχτή προς το Αιγαίο και συνήθως ήσυχη, ακόμα και τον Αύγουστο. ©ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΚΑΛΙΔΗΣ
Την άλλη μέρα κολυμπήσαμε κοντά στο Κάτω Ξουρίχτι, στην αμμουδιά του Λημνιώνα, με τα κρυστάλλινα νερά, ενώ την επομένη συναντήσαμε φίλους με τις οικογένειές τους στην πιο φιλική για παιδιά παραλία Παπά Νερό, μια ακτή περίπου 2 χλμ. με ταβέρνες και καφέ. Στον Άη Γιάννη αφήσαμε το αυτοκίνητο και περπατήσαμε ως την Πλάκα, μια παραλία με φυσική σκιά, με δρυς και πλατάνια στις άκρες και σπηλιές με ωραίους χρωματισμούς. Προς τα νότια, βουτήξαμε στη Λαμπινού και στο Καλαμάκι και στην επιστροφή φάγαμε καλοψημένο κρέας στη διάσημη ταβέρνα του «Γερμανού» στο Νιοχώρι. Φτάσαμε την καλύτερη ώρα, πριν από το ηλιοβασίλεμα, και μέχρι να τελειώσουμε το φαγητό είδαμε στον ουρανό σχεδόν όλες τις αποχρώσεις του μοβ και του μπλε.
Μια μέρα που ξυπνήσαμε πολύ νωρίς μεν, χορτάτοι δε από καλό ύπνο, οδηγήσαμε μέχρι τους Αγίους Σαράντα, το Χορευτό και την παραλία της Παρίσαινας. Η τελευταία για πολλούς campers αποτελεί «υπαίθρια» θερινή κατοικία. Εδώ μείναμε σχεδόν μέχρι το βράδυ και κολυμπήσαμε δίπλα σε πλαγκτόν που φωσφορίζει. Ανεβαίνοντας, σταματήσαμε στη Ζαγορά για φαγητό στο μικρό μπαλκονάκι που διαθέτει η ταβέρνα της Νίκης (γνωστή και ως το «Μεϊντάνι»).
Μια άλλη μέρα, με συννεφιά, αποφασίσαμε να περπατήσουμε το πιο γνωστό μονοπάτι της περιοχής, αυτό που ενώνει την Τσαγκαράδα με το παλιό επίνειό της και μοναδικό φυσικό λιμάνι του Ανατολικού Πηλίου, τον κόλπο της Νταμούχαρης. Η διαδρομή είναι περίπου 4,5 χλμ. και μας πήρε περίπου 90 λεπτά να τη διανύσουμε με άνετο ρυθμό. Είναι καλά σηματοδοτημένη, περνά μέσα από ψηλά δέντρα, κισσούς και βελανιδιές και διαθέτει δύο πηγές με πόσιμο νερό.
Ολοήμερη ήταν η εκδρομή που κάναμε μέχρι την Αγία Κυριακή, που βρίσκεται στην άκρη του βραχίονα της χερσονήσου της Μαγνησίας. Ο οικισμός έχει ιδιότυπη αρχιτεκτονική, σπίτια με χρωματιστές προσόψεις, δίπατα, με ή χωρίς μπαλκόνια, αλλά και χαμηλά ψαρόσπιτα. Δεν μοιάζει να είναι μέρος του Πηλίου, η διαδρομή όμως έως εδώ είναι καταπράσινη, δίπλα στη θάλασσα, και έτσι δεν ξεφεύγει το μάτι από την πηλιορείτικη ομορφιά. – Ν.Δ.
Δυτικό και Κεντρικό Πήλιο
Στα χωριά με θέα τον Παγασητικό
Πάντα ανυπομονώ να φτάσω στην ανηφοριά πάνω από τον Βόλο, να αρχίσουν τα δέντρα να ρίχνουν τη σκιά τους στον δρόμο και ο αέρας να δροσίζει. Τα καλοκαίρια ο δρόμος με οδηγεί στα ορεινά χωριά. Λίγο έξω από την πόλη είναι η ώρα που πρέπει να πάρω την απόφαση: Δυτικό Πήλιο για θέα και καλό φαγητό ή Κεντρικό Πήλιο για εκδηλώσεις και δραστηριότητες;
Πρωινό στη Φάρμα Καραΐσκος με πρώτες ύλες από το μποστάνι τους. © ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΚΑΛΙΔΗΣ
Αν στρίψω αριστερά, η πρώτη στάση είναι στην Πορταριά, η οποία ονομάστηκε έτσι μάλλον γιατί είναι από τα πιο κοντινά χωριά στο Βόλο και αποτελεί την «πόρτα» για το Πήλιο. Η μεγάλη πλατεία με τα θεόρατα πλατάνια αποτελεί το κέντρο του χωριού. Το εστιατόριο «Κριτσά» που βρίσκεται εδώ σερβίρει κάτω από τα δέντρα νόστιμο φαγητό, με υλικά από τον δικό τους λαχανόκηπο, τη Φάρμα Καραΐσκος. Πρόκειται για ένα αγροτουριστικό κτήμα με λαχανόκηπο και ζώα, όπου διοργανώνονται και μαθήματα μαγειρικής, και από εκεί προμηθεύονται τις πρώτες ύλες για το εστιατόριο. Κάτω από τα πλατάνια της πλατείας παίρνω πρωινό με ζυμωτό ψωμί, γαλοτύρι, χορτόπιτα και γλυκά του κουταλιού, αλλά και πηλιορείτικο λουκάνικο, χόρτα τσιγαριαστά με αυγά και σπετζοφάι. Μετά το φαγητό, περπατάω στο Μονοπάτι των Κενταύρων.
Το γεφυράκι στο Μονοπάτι των Κενταύρων, ένα σκηνικό βγαλμένο από παραμύθι. © ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΚΑΛΙΔΗΣ
Στον δρόμο προς Μακρινίτσα, συναντώ την πηγή της Αδάμενας. Από εκεί ξεκινάει το μονοπάτι (υπάρχει και πινακίδα), διασχίζει ρυάκια και γέφυρες, περνάει από πηγές και επιστρέφει στον οικισμό, στη σκιά των δέντρων, για να καταλήξει στο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας. Κάποιοι επιλέγουν την αντίθετη διαδρομή, ξεκινώντας από Αγία Μαρίνα, αλλά εγώ προτιμώ να μπαίνω κατευθείαν στο δάσος.
Η Μακρινίτσα έχει δικαίως χαρακτηριστεί «το μπαλκόνι του Πηλίου», αφού η θέα στον Βόλο και στον Παγασητικό Κόλπο είναι μοναδική. Στην πλατεία με τα πλατάνια βρίσκεται μια μαρμάρινη κρήνη με τέσσερις χάλκινες λεοντοκεφαλές. Ο μύθος λέει πως από αυτές τρέχει αθάνατο νερό. Εδώ βρίσκεται και το ξακουστό καφενείο «Θεόφιλος», που πήρε το όνομά του από τον ζωγράφο Θεόφιλο Χατζημιχαήλ, ο οποίος το 1910 δημιούργησε εντός την τοιχογραφία με τίτλο «Μάχη στην Κρύα Βρύση».
Το τρενάκι του Πηλίου κινείται πάνω σε γραμμές 60 εκ., διάσταση που τις καθιστά από τις πιο στενές στον κόσμο. (Φωτογραφία: ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΕΡΑΚΟΣ)
Σχεδόν κάθε φορά παίρνω το τρενάκι από Άνω Λεχώνια προς Μηλιές, ένα από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς στην περιοχή. Η διαδρομή διαρκεί μιάμιση ώρα, με αναχώρηση Σάββατο και Κυριακή στις 10.00 και επιστροφή από Μηλιές στις 15.00. Ο Μουτζούρης, όπως το λένε, περνάει από σήραγγες και γέφυρες, όπως αυτή λίγο πριν από τις Μηλιές, έργο του Ντε Κίρικο, πατέρα του γνωστού ζωγράφου.
Τελευταία στάση στο χωριό Άγιος Λαυρέντιος, όπου κάθε Αύγουστο τα καλντερίμια πλημμυρίζουν μουσικές. Για δέκα χρόνια διοργανώνεται εδώ το «Μουσικό Χωριό», ένα φεστιβάλ για μουσικούς με παράλληλες εκδηλώσεις για το κοινό. Φέτος, οι δράσεις θα είναι περιορισμένες, αλλά οι μουσικές και πάλι θα ακούγονται σε ανοιχτούς χώρους. Ραντεβού εκεί! – Λ.Κ.
