ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Χωρίς συνοχή η εξωτερική πολιτική Τραμπ

Η έλλειψη στοιχειώδους συνεκτικότητας στην εξωτερική πολιτική Τραμπ αφήνει ένα τεράστιο κενό, που καλύπτεται από τους «ιέρακες» του επιτελείου

Kathimerini.gr

«Πραγματοποιήσαμε ριζική στροφή σε σχέση με την εξωτερική πολιτική του κατεστημένου, που θυσίαζε την κυριαρχία μας, εγκατέλειπε τις θέσεις εργασίας και μας δέσμευε σε ατέλειωτους πολέμους», δήλωσε πρόσφατα, κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης των Ρεπουμπλικανών, ο πρόεδρος Τραμπ – τοποθέτηση συνεπής με την προεκλογική του εκστρατεία, όπου τασσόταν υπέρ της εξόδου «από τον φαύλο κύκλο των επεμβάσεων και του χάους» και εναντίον των προσπαθειών «ανατροπής καθεστώτων για τα οποία δεν γνωρίζουμε τίποτα».

Οπως επισημαίνει, όμως, ανάλυση που δημοσίευσαν οι New York Times, δυόμισι χρόνια μετά την εγκατάστασή του στον Λευκό Οίκο, ο Ντόναλντ Τραμπ πράττει το αντίθετο από αυτό που διακήρυξε, τουλάχιστον σε δύο σημαντικές περιπτώσεις: τη Βενεζουέλα και το Ιράν. Στην πρώτη περίπτωση, υποστηρίζει ανοικτά την ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο από τον ηγέτη της αντιπολίτευσης Χουάν Γκουαϊδό, ενώ στη δεύτερη, αν και δεν μιλάει ανοικτά για αλλαγή καθεστώτος, υπονομεύει την Ισλαμική Δημοκρατία μέσω δρακόντειων κυρώσεων.

Οπως σημειώνει, ωστόσο, η ίδια ανάλυση, η εξωτερική πολιτική του Τραμπ δεν έχει καμία συνοχή. Ο Αμερικανός πρόεδρος δεν είχε δυσκολία να πραγματοποιήσει δύο συνόδους κορυφής με τον ηγέτη του απολυταρχικού καθεστώτος της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ουν, ενώ στη Συρία αποδέχθηκε ως τετελεσμένο γεγονός την επικράτηση του προέδρου Μπασάρ αλ Ασαντ, που υποστηρίζεται από τη Ρωσία. Ο μόνος κοινός παρονομαστής στην εξωτερική πολιτική του φαίνεται να είναι η αναζήτηση πραγματικών ή επικοινωνιακών επιτυχιών που θα μπορούσαν να εξαργυρωθούν πολιτικά στο εσωτερικό της χώρας, χωρίς να τον υποχρεώνουν να αναλάβει μεγάλα ρίσκα.

Αυτή η έλλειψη συνοχής από την πλευρά του Αμερικανού προέδρου άφησε τεράστιο κενό, το οποίο έσπευσαν να γεμίσουν δύο «ιέρακες» σε θέμα εξωτερικής πολιτικής, οι οποίοι κατέλαβαν καίριες θέσεις, υποστηρίζει ο αρθρογράφος: ο πρόεδρος Εθνικής Ασφαλείας Τζον Μπόλτον και ο υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο. Και οι δύο είναι υποστηρικτές της σκληρής γραμμής τόσο έναντι του Μαδούρο όσο και έναντι των αγιατολάχ, αλλά τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα υπολείπονται κατά πολύ των φιλοδοξιών τους.

Ερωτηθείς αν ταυτίζεται με τις επιθετικές απόψεις Μπόλτον, ο Τραμπ δήλωσε πρόσφατα: «Συχνά μετριάζω τις θέσεις του και είμαστε Ο.Κ. με αυτό. Τελικά, όμως, εγώ είμαι εκείνος που παίρνει τις αποφάσεις». Η αλήθεια είναι ότι ο Τραμπ δεν δίστασε να αλλάξει, στα δύο πρώτα χρόνια της προεδρίας του, έναν υπουργό Εξωτερικών, έναν υπουργό Αμυνας και δύο συμβούλους Εθνικής Ασφαλείας. Επιμένει να έχει την τελευταία λέξη σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, για το καλύτερο ή το χειρότερο.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Kathimerini.gr

Κόσμος: Τελευταία Ενημέρωση

X