ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Απαντά στον Χάρη ο Παπαπέτρου

Τι αναφέρει ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος της διακυβέρνησης Κληρίδη Μιχάλης Παπαπέτρου με αφορμή το άρθρο του Χ. Γεωργιάδη στην «Κ»

Kathimerini.com.cy

info@kathimerini.com.cy

Απάντηση στο άρθρο του αναπληρωτή προέδρου του ΔΗΣΥ Χάρη Γεωργιάδη έδωσε ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος της διακυβέρνησης Κληρίδη Μιχάλης Παπαπέτρου, σε ανάρτησή του στο facebook. Ο κ. Γεωργιάδης είχε γράψει σχετικό άρθρο για τον νέο ρεαλισμό και το κυπριακό, αναφερόμενος στον Γλαύκο Κληρίδη και τα περί δογματισμού στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία.

Η σχετική ανάρτηση του κ. Παπαπέτρου:

ΓΙΑ ΤΟΝ κ. ΧΑΡΗ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ. Μια οφειλόμενη απάντηση.

Πριν ακόμα στεγνώσει το σάλιο απο τις διαψεύσεις του Προέδρου και του Κυβερνητικού Εκπροσώπου στα όσα απεκάλυψε ο Αρχιεπίσκοπος για τα δύο κράτη, άρχισαν τα κελαηδήματα. Τις κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις του Ν. Αναστασιάδη, πως ποτέ δεν μίλησε για δύο κράτη και πως αυτά τα διαδίδουν ο κακός Άιντε, διάφοροι ψεύτες απο τον χώρο της αντιπολίτευσης και κάποιοι άνοες, που άλλα τους έλεγε και άλλα καταλάβαιναν, ακολούθησε,την περασμένη Κυριακή, ο στενός συνεργάτης του Προέδρου Χάρης Γεωργιάδης, που με άρθρο του στην Καθημερινή, επαναφέρει την λύση των δύο κρατών, την οποία βαφτίζει « νέο ρεαλισμό». Προφανώς για να μην μας πέσει βαρετή. Το περίεργο είναι ότι την ίδια μέρα ο Διονύσης Διονυσίου, με άρθρο του στον Πολίτη, ουσιαστικά λανσάρει και εκείνος τα δύο κράτη, διανθισμένα με καμπόσα στοιχεία απο το τελευταίο βιβλίο του Πόλυ Πολυβίου για την λύση του κυπριακού κατά φάσεις και τμηματικά. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι υποκρύβεται πίσω απο αυτή την αρθρογραφία, αλλά ο Διονύσης με το χθεσινό του άρθρο, συγκρούεται με την κριτική που, πολύ σωστά εδώ και πολύ καιρό, άσκησε στον Πρόεδρο. Οσον αφορά τον Χάρη Γεωργιάδη, αρμόδιος να μας διευκρινίσει τι συμβαίνει, είναι ο Αβέρωφ Νεοφύτου, γιατί άλλα νομίζαμε ότι πρεσβεύει ο ΔΗΣΥ και άλλα διαβάζουμε απο τον Αν. Πρόεδρο του.

Λίγα λόγια για το άρθρο του Χ. Γεωργιάδη.

1.Είναι φανερή η προσπάθεια του να εμπλέξει τον Γλαύκο Κληρίδη στους διχοτομικούς του ακροβατισμούς. Εγώ καταθέτω την δική μου μαρτυρία, ότι ο Γλ. Κληρίδης θεωρούσε την διχοτόμιση ως την καταστροφή της Κύπρου. Και αντιτάχθηκε σθεναρά, στις συνομιλίες με τον Ντεκτάς σε μια τέτοια λύση. Πίστευε, και σωστά, πως τα δύο κράτη δημιουργούν ένα τεράστιο σύνορο με την Τουρκία , που θα διασχίζει την Κύπρο και θα φέρει την Τουρκία μέχρι την οδό Λήδρας και που θα αποτελεί μόνιμη εστία έντασης και προστριβών, και θα δημιουργεί τεράστιους κινδύνους για την Κύπρο. Οταν ο Κληρίδης εισηγήθηκε αποδοχή της ομοσπονδίας στην Αργώ, ήταν γιατί ήθελε να αποφύγει την διχοτόμιση, που μετα την εισβολή φάνταζε απειλητική και την οποία θεωρούσε ως τον μέγιστο κίνδυνο. Ολα αυτά είναι καλά γνωστά στα στελέχη του ΔΗΣΥ και το Προεδρικο. Ο λόγος, λοιπόν, που προτάσσουν τον Κληρίδη, είναι για να δημιουργήσουν μια γραμμή κάλυψης και να προσδώσουν στην ακραία και επικίνδυνη εισήγηση τους, τον μανδύα του ρεαλισμού και της λογικής.

2. Ο Χάρης Γεωργιάδης μας παρουσιάστηκε και ως υποστηρικτής των δήθεν τριών σχολών σκέψης στο κυπριακό. Τους ακραίους, που απορρίπτουν τα πάντα, τους ενδοτικούς, που αποδέχονται ότι θέλει η Τουρκία και τους αγωνιστές που ακολουθούν τον τρίτο δρόμο για να σώσουν την Κύπρο. Η πατρότητα αυτής της αβάσιμης και γεμάτης σκοπιμότητες, θεωρίας ανήκει στον Νίκο Κατσουρίδη και είναι ενδιαφέρον, που τώρα την υιοθετεί ο Αν. Πρόεδρος του ΔΗΣΥ. Αυτή είναι η σανίδα κύκλων, και στα δύο μεγάλα κόμματα, που στον βωμό ιδεοληψιών, αντιμάχονται την συμπόρευση ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ για λύση του κυπριακού. Κάτι που, αν δεν επιτευχθεί, λύση δεν μπορεί να υπάρξει. Κατα την διάρκεια της τελευταίας προσπάθειας του ΓΓ , και τις συνομιλίες με τον Ακκιντζί, μέχρι και πριν ένα χρόνο, το ΑΚΕΛ ανταποκρίθηκε θετικά σ αυτή του την υποχρέωση. Οι θεωρίες, όμως του Χάρη Γεωργιάδη, δημιουργούν αμφιβολίες για το τι σκέφτονται γι αυτό το θέμα στην Πινδάρου.

3. Ισχυρίζεται ο κ. Γεωργιάδης ότι χάθηκαν ευκαιρίες με ευθύνη της Τουρκίας. Εμείς κάναμε απλώς μερικά λάθη. Η απόρριψη του Σχεδίου Αναν έγινε λόγω Τουρκίας? Η αποτυχία να κλειδώσει το εδαφικό, όταν στο Μον Πελεράν, ο Ακκιντζί μας πρότεινε Μόρφου και την Αμμόχωστο και η διαφορά μας ήταν το 1%, οφείλεται στην Τουρκία? Η μήπως στον Πρόεδρο μας, που σηκώθηκε και έφυγε απο τις συνομιλίες, διότι τάχατες του ζήτησε ο Αντρος Κυπριανού να συζητηθεί πρώτα το εδαφικό στο Εθνικό Συμβούλιο , πριν απαντήσουμε στην τουρκική πλευρά. Κάτι που ο ΓΓ του ΑΚΕΛ διέψευσε επανειλημμένα. Οσο για το Κρανς Μοντανά, διαβάστε τις Εκθέσεις του ΓΓ και θα καταλάβετε. Αθωώνει και επαινεί την Τουρκία και κατακρίνει την στάση του Προέδρου. Ασφαλώς και η Τουρκία έχει ευθύνες, τις περισσότερες. Ομως και εμείς ας μην το παίζουμε αθώες περιστερές.

4. Σε μια εποχή που ο Πρόεδρος αγωνίζεται να πείσει και εντος και εκτός, ότι μόνη εφικτή λύση είναι η ομοσπονδία, τι θα πρέπει να σκεφτούν οι τούρκοι, όταν ακούν τον Αρχιεπίσκοπο και τον Χάρη Γεωργιάδη; Οταν ακούν όλους αυτούς που καλύπτουν τον Αναστασιάδη και συμπεριφέρονται ως να μην συμβαίνει τίποτε περίεργο. Σ αυτούς τους τελευταίους πρωτοστατούν οι εξτρεμιστές του ενδιάμεσου χώρου. Μήπως τους στέλλουμε το μύνημα να κάνουν υπομονή και όπου νάναι θα αποδεχτούμε τις επιδιώξεις τους;

5. Ο Χ. Γεωργιάδης θεωρεί ότι η Τουρκία ακολουθεί μια αναθεωρητική και συγκρουσιακή πολιτική. Η διάγνωση είναι σωστή. Το λάθος του είναι ότι η θεραπεία δεν είναι η διχοτόμιση, αλλά η Λύση της ΔΔΟ. Οταν όμως ο Νίκος Αναστασιάδης, όπως και ο Χ. Γεωργιάδης, δεν έχουν χωνέψει την πολιτική ισότητα, για ποιά ΔΔΟ και για ποιές εξελίξεις μπορούμε να μιλούμε;

. ΓΙΑ ΤΟΝ κ. ΧΑΡΗ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ. Μια οφειλόμενη απάντηση. Πριν ακόμα στεγνώσει το σάλιο απο τις διαψεύσεις του...

Posted by Michalis Papapetrou on Monday, 4 January 2021

To άρθρο του Χάρη Γεωργιάδη όπως δημοσιεύθηκε στην «Κ» υπό τον τίτλο «Νέος ρεαλισμός» :

Στις 4 Νοεμβρίου 1974, μιλώντας στην γκαλερί «Αργώ», ο Γλαύκος Κληρίδης έγινε ο πρώτος πολιτικός που τόλμησε δημοσίως να αναγνωρίσει ότι η υιοθέτηση ομοσπονδιακού συστήματος ήταν αναπόφευκτη. Ο Κληρίδης, στην ιστορική αυτή του ομιλία, ανέφερε συγκεκριμένα ότι η συνταγματική διάρθρωση του κράτους ως ενιαίου, ήταν εκτός πραγματικότητας και ότι «η μόνη λύσις που δύναται σήμερον να προκύψει είναι λύσις βασισμένη επί της αρχής του ομοσπόνδου κράτους». Η ξεκάθαρη αναφορά στην ομοσπονδία λίγες μόλις εβδομάδες μετά την κατάπαυση του πυρός ήταν πράξη πολιτικού θάρρους και ευθύνης. Ήταν αποτέλεσμα μιας ρεαλιστικής αποτίμησης της κατάστασης, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί μετά την εισβολή, και η οποία ερχόταν σε αντίθεση με τις πάγιες θέσεις της ελληνικής κυπριακής πλευράς και με το λαϊκό αίσθημα. Έβλεπε, όμως, ο Κληρίδης ότι μόνο μέσω μιας ομοσπονδιακής διευθέτησης θα μπορούσαν να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στα σπίτια τους και μόνο έτσι θα υπήρχε η πιθανότητα απόσυρσης των κατοχικών δυνάμεων.

Ο Κληρίδης κατηγορήθηκε και λοιδορήθηκε ως ενδοτικός, ως αυτός που μέσω της ομοσπονδίας αποδεχόταν τα τετελεσμένα της εισβολής, ως αυτός που θα χάριζε τις κατεχόμενες περιοχές μας στην Τουρκία. Αφού πέρασαν κάποια κρίσιμα χρόνια, η ομοσπονδία έγινε τελικά αποδεκτή ως η επιδιωκόμενη μορφή λύσης του Κυπριακού. Στηρίχθηκε από όλες τις κυπριακές και ελληνικές κυβερνήσεις, αποτέλεσε τη βάση για ψηφίσματα και αλλεπάλληλους γύρους διαπραγματεύσεων, χωρίς όμως ποτέ να καταστεί εφικτή η κατάληξη σε συμφωνία. Οι ευκαιρίες χάθηκαν, με ευθύνη ασφαλώς της Τουρκίας, χωρίς όμως αυτό να απαλλάσσει τη δική μας πλευρά για κατά καιρούς σοβαρότατα λάθη. Επισήμως, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων εξακολουθεί να στηρίζει την επιλογή της ομοσπονδίας. Πόσο ειλικρινής είναι όμως αυτή η στήριξη; Προκύπτει μέσα από μια ορθολογική ανάλυση των σημερινών δεδομένων και επιλογών; Λαμβάνει υπόψη τις δραστικές μεταβολές που έχουν προκύψει μετά από μισό σχεδόν αιώνα διαχωρισμού; Στο ένα άκρο, είναι αυτοί που κατά βάθος διαφωνούν με την ομοσπονδία, αλλά αντί της έντιμης έκφρασης της αντίθεσής τους, προσφέρουν ανέξοδη λεκτική στήριξη, απορρίπτοντας όλους τους δύσκολους συμβιβασμούς που η ομοσπονδία συνεπάγεται. Αποφεύγοντας, επίσης, την ανάγκη κατάθεσης κάποιας εφαρμόσιμης εναλλακτικής πρότασης. Στο άλλο άκρο είναι εκείνοι για τους οποίους η ομοσπονδία έχει μετατραπεί σε δόγμα. Οι εκφραστές αυτής της προσέγγισης, αγνοώντας πλήρως ποια είναι η Τουρκία που έχουμε σήμερα απέναντί μας, θεωρούν περίπου ως «εκσυγχρονιστική» υποχρέωση την ικανοποίηση κάθε τουρκικού αιτήματος και την πραγματοποίηση κάθε υποχώρησης σε όλο το εύρος των ελληνοτουρκικών σχέσεων, προκειμένου να διευκολυνθεί, όπως νομίζουν, η προοπτική της ομοσπονδίας. Είναι βεβαίως και άλλοι για τους οποίους η ομοσπονδία είναι απλώς η επίσημη, πολιτικά ορθή επιλογή, η οποία προκύπτει χωρίς ιδιαίτερη σκέψη και προβληματισμό

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η όποια ομοσπονδία σήμερα καμία σχέση δεν θα έχει με την ομοσπονδία που είχε στηρίξει ο Γλαύκος Κληρίδης το 1974 και την οποία θα μπορούσαμε να είχαμε πετύχει στις προηγούμενες δεκαετίες. Οι περισσότεροι πρόσφυγες έχουν φύγει, οι κατεχόμενες περιουσίες έχουν αναπτυχθεί, τα πληθυσμιακά δεδομένα έχουν αλλοιωθεί, η Μόρφου και η Αμμόχωστος δηλώνονται ως τουρκικό έδαφος και ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύει την πολιτική ισότητα η τουρκική πλευρά γίνεται όλο και πιο ακραίος. Ούτε, όμως, η διαιώνιση της υφιστάμενης κατάστασης είναι διατηρήσιμη. Η Τουρκία ακολουθεί μια πορεία αναθεωρητική και συγκρουσιακή, που σημαίνει ότι η μη λύση δεν θα είναι πλέον στατική, αλλά θα εξελίσσεται σε μια κατάσταση επικίνδυνη και απρόβλεπτη. Μπροστά σε αυτό το ζοφερό σκηνικό επιβάλλεται περίσκεψη και προβληματισμός. Είναι η ώρα για ένα νέο ρεαλισμό. Πρέπει να ζυγίσουμε σωστά τα δεδομένα, να αποφασίσουμε τι πρέπει οπωσδήποτε να διαφυλάξουμε, αλλά και τι μπορούμε ρεαλιστικά να διεκδικήσουμε. Πρέπει να λάβουμε δύσκολες αποφάσεις και να μιλήσουμε ξανά τη γλώσσα της αλήθειας. Μόνο έτσι θα διασφαλίσουμε τα συμφέροντα και την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού.

 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Kathimerini.com.cy

Πολιτική: Τελευταία Ενημέρωση

X