ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Έκανε κάλεσμα στην ευρύτερη Αριστερά το ΑΚΕΛ

Η αναφορά Άντρου στον Πλουτή Σέρβα, η εσωκομματική κρίση του 80 και σε ποιους απευθύνονται

Της Μαρίνας Οικονομίδου

Της Μαρίνας Οικονομίδου

economidoum@kathimerini.com.cy

Πριν από λίγα χρόνια, ο τέως δήμαρχος Λεμεσού και πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΑΚΕΛ Ανδρέας Χρίστου αναλάμβανε την πρωτοβουλία να ανασύρει από τα υπόγεια, την προτομή του πρώην δημάρχου και ιδρυτικού στελέχους του ΑΚΕΛ Πλουτή Σέρβα και να την τοποθετήσει σε περίοπτη θέση στη Λεμεσό. Αυτό προκάλεσε σχετική αμηχανία στους διαδρόμους του κόμματος, ιδιαίτερα αν λάβει κανείς τα όσα αφήνονταν να νοηθούν για τη δράση Σέρβα στη «Διασκεπτική» του Ρολάνδου Κατσιαούνη. Όλο αυτό εντάθηκε, βεβαίως, όταν πέρασε από την επαρχιακή γραμματεία του ΑΚΕΛ Λεμεσού η απόφαση τοποθέτησης της φωτογραφίας του μαζί με τους υπόλοιπους επαρχιακούς γραμματείς στον τοίχο του οικήματος. Ήταν ένα πράγμα η συνάντηση Χριστόφια με Πλουτή Σέρβα μετά τη ρήξη και άλλο η αίσθηση αποκατάστασής του ως μέλους του κόμματος.

Το ΑΚΕΛ, βέβαια, δεν πέρασε ποτέ μία κατάσταση που να θυμίζει για παράδειγμα την κομμουνιστική Πράγα, όταν ο Γκότβαλντ εξαφάνισε από όλες τις φωτογραφίες τον άλλοτε πιστό του σύντροφο Κλεμεντίς, όσο και αν τα κεφάλαια Σέρβας και τα γεγονότα του 1988 είχαν στιγματίσει για χρόνια το κόμμα. Όσο όμως και αν το κόμμα δεν επιχειρεί μία οργουελική λήθη, από τότε μέχρι σήμερα μπήκε πολύ νερό στο αυλάκι. Τόσο νερό, ώστε το «μέλος της φράξιας» και κυβερνητικός εκπρόσωπος του Κληρίδη, Μιχάλης Παπαπέτρου, να παρακάθεται στην πρώτη σειρά της διάσκεψης του ΑΚΕΛ για τα 80 χρόνια του κόμματος, και να ακούει τον Άντρο Κυπριανού να χαρακτηρίζει εσωκομματική κρίση τα γεγονότα του 1988 και όχι προδοσία, όπως άλλωστε έκανε ο προκάτοχός του μέχρι το τέλος.

Μία τοποθέτηση που έχει τη δική της σημασία για τρεις λόγους. Πρώτο, ο Άντρος Κυπριανού επιχειρεί να επουλώσει τις πληγές της Αριστεράς από κόντρες που ανήκουν σε μία άλλη εποχή και δεν αφορούν πολλούς πέραν του σκληρούς ΑΚΕΛικούς, να κάνει άνοιγμα στην ευρύτερη Αριστερά και να δώσει για πρώτη ίσως φορά το σημάδι της διαφοροποίησης από τον Δημήτρη Χριστόφια. Η αλήθεια είναι πως η επούλωση των πληγών του παρελθόντος έχει ξεκινήσει δειλά εδώ και λίγο καιρό. Δεν ήταν μόνο οι πρωτοβουλίες Χρίστου στη Λεμεσό για τον Σέρβα. Όταν για παράδειγμα το 2017, ο γ.γ. της ΠΕΟ Πάμπης Κυρίτσης, είχε παρευρεθεί στην εκδήλωση μνήμης των 20 χρόνων από τον θάνατο του πρώην γ.γ. της ΠΕΟ Ανδρέα Ζιαρτίδη για πολλούς θεωρήθηκε μία κίνηση αποκατάστασής του, όπως επίσης και η ανακοίνωση του κόμματος μετά τον θάνατο του βετεράνου πολιτικού της Αριστεράς Παύλου Δίγκλη. Για κάποιους σκληρούς ΑΚΕΛικούς αποτελούσε σοβαρό συμβιβασμό και έκπτωση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι για δεκαετίες υπήρχε η αντιπαλότητα περί φράξιας και προδοσίας, που ανέθρεψε μία ολόκληρη γενιά ΑΚΕΛικών και ενίοτε λειτουργούσε πολωτικά για το κόμμα λίγο πριν από τις εκλογές.

Άλλοι καιροί, άλλα δεδομένα θα πει κάποιος. Από τη διάσπαση του 1988 έχουν περάσει και 35 χρόνια και από τη δημιουργία του ΑΚΕΛ 80 χρόνια. Πλέον οι προτεραιότητες είναι άλλες και σίγουρα το ΑΚΕΛ θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται πως δεν έχει την ευχέρεια επιλογών να διώχνει κόσμο, ο οποίος δεν συμμορφώνεται σε κανόνες και ρήτρες άλλης εποχής. Η προτεραιότητα, όπως λένε στελέχη, είναι να γίνει πράξη το σύνθημα της αλλαγής και αυτό μπορεί να γίνει μόνο στο ενδεχόμενο που η ευρύτερη Αριστερά και η Κεντροαριστερά συνασπιστεί. Στόχος είναι η συλλογή κινημάτων, κάποιων με ταξικό χαρακτήρα, άλλων με περιβαλλοντική δράση και άλλων που εργάζονται για την επανένωση. Όλοι αυτοί δεν θυμούνται, δεν έζησαν ή αδιαφορούν για «φράξιες» και δηλωσίες. Καθόλου τυχαία η ομιλία του Άντρου Κυπριανού που απευθύνει έκκληση σε όλες τις κοινωνικές ομάδες και ανακαλεί τους αγώνες και την ιστορία του ΑΚΕΛ. Ήδη το κόμμα έχει, βάσει δημοσκοπήσεων, εισροές από την ΕΔΕΚ και τη Συμμαχία Πολιτών, ωστόσο, το μεγάλο στοίχημα είναι να κερδίσει την ευρύτερη Αριστερά. Υπενθυμίζεται ότι από το 2016, 42.000 πολίτες που ψήφισαν το ΑΚΕΛ το 2011, του γύρισαν την πλάτη. Εκείνοι οι ψηφοφόροι που απογοητεύτηκαν από τη διαχείριση της κυβέρνησης Χριστόφια ή τις πολιτικές που ακολούθησε την τελευταία δεκαετία το κόμμα. Ανάμεσα σε αυτούς είναι πρόσωπα που βγήκαν στους δρόμους και διαδήλωσαν κατά της διαφθοράς με ένα καθαρά ταξικό αφήγημα. Οι «Ως Δαμέ» και οι υποστηρικτές τους είναι μία μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων, τους οποίους θέλει είτε να επαναπατρίσει, είτε να φέρει κοντά το ΑΚΕΛ. Ιδιαίτερα σε μία περίοδο που πολλά ακούγονται περί διάσπασης της Αριστεράς και δημιουργίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου, την ώρα που το ΑΚΕΛ έχει διαρροές προς τους Οικολόγους και την Άννα Θεολόγου. Μία τέτοια αποκατάσταση προσώπων της Αριστεράς, που έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους, είτε στον συνδικαλισμό είτε στη Λεμεσό, θεωρείται πως θα απαλείψει την εικόνα του αγκυλωμένου στο παρελθόν κόμματος. Το κατά πόσο θα τα καταφέρει να κερδίσει το στοίχημα επανάκτησης της εμπιστοσύνης των απογοητευμένων προσώπων είναι ένα ζήτημα ανοικτό. Το σίγουρο είναι πως πολλά διακυβεύονται από αυτή τη μάχη. Το γεγονός για παράδειγμα ότι το καλύτερο σενάριο για το ΑΚΕΛ είναι να λάβει τα ποσοστά του 2016, της χρονιάς που είχε το χαμηλότερο ποσοστό είναι από μόνο του κάτι που πρέπει να προβληματίσει.

Το μοιραίο πρόσωπο

Προβληματίζει παράλληλα την Εζεκία Παπαϊωάννου το χαμηλό ποσοστό που καταγράφει ο γ.γ. του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού στις δημοσκοπήσεις. Η απάντηση στελεχών είναι πως μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά σε μία περίοδο καθολικής απαξίωσης του πολιτικού συστήματος. Ωστόσο, είναι απορίας άξιο πως το κόμμα και ο ηγέτης του δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει, όπως άλλωστε έκανε ο ΔΗΣΥ και ο Αναστασιάδης επί διακυβέρνησης Χριστόφια. Οι απαντήσεις ποικίλλουν. Ο Άντρος Κυπριανού θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και άτυχος. Ήταν ένας ιδιαίτερα δημοφιλής πολιτικός το 2008, όταν ανέλαβε το πηδάλιο του κόμματος επί διακυβέρνησης Χριστόφια, όμως η μία κρίση μετά την άλλη τον έφθειρε, αν κρίνει κανείς τα σημερινά δημοσκοπικά αποτελέσματα. Ήδη κάποιοι του προσάπτουν πως η μετριοπάθειά του είναι καλή, ωστόσο, δεν κατάφερε να φύγει από τη σκιά του Δημήτρη Χριστόφια. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, για πολλούς θεωρείται εγκλωβισμένος σε μία προσπάθεια αναγνώρισης του πολιτικού του έργου. Είτε αυτό αφορά το Κυπριακό με την τολμηρή του απόφαση να στηρίξει τη διαχείριση Αναστασιάδη το 2017, είτε αυτό αφορά τους χειρισμούς του εντός του κόμματος. Σήμερα, είναι η πρώτη φορά που δίνει το δικό του στίγμα με την αποκατάσταση προσώπων της Αριστεράς που χαρακτηρίζονταν για χρόνια προδότες. Θα διαφανεί, ωστόσο, στην πορεία αν όλο αυτό μπορεί να πείσει πως το κόμμα απεγκλωβίζεται από εμμονές του παρελθόντος και πως λειτουργεί ως ένα κόμμα προοδευτικό και διαλεκτικό. 

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS
ΑΚΕΛ  |  Εκλογές  | 
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Μαρίνας Οικονομίδου
X