Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ξεθεμελίωμα του κόσμου
«Άκου τους πώς χαρχαλούν και χαλούν τον κόσμο, έτοιμοι είναι να τον ξεθεμελιώσουν... ευτυχώς που έκρυψα καλά όλα τα γλυκά, και το ψωμί το φρέσκο, και το αλεύρι καλά το σφάλισα. Ας κάνουν όση φασαρία θέλουνε, ποτέ δεν τους φοβήθηκα, τις δουλειές που μου ’βγαζαν δεν ήθελα»... έλεγε και ξαναέλεγε, σχεδόν επαναλάμβανε τις παραπάνω λέξεις και κάθε τόσο τίναζε την ποδιά της, και μετά έπλεκε τα δάκτυλά της και έμοιαζε σαν να περίμενε κάτι, άγνωστο τι. Την άκουγαν να το λέει και να το ξαναλέει, κανείς δεν της θύμωνε, απλώς περίμεναν να τους πει πώς έφτιαχνε εκείνους τους καταπληκτικούς λουκουμάδες. Νύφες και κόρες ποτέ δεν τα κατάφεραν όπως εκείνη! Μαστόρισσα μεγάλη, στους λουκουμάδες, και όλοι είχαν να λένε με τέτοια γλώσσα γλυκιά, αλλοίμονο να μην έφτιαχνε και τα καλύτερα γλυκά».
Χαρακτικό του Χαμπή: «Καλικάντζαροι κόφκουν κορμόν δέντρου»
Φοβού τους μπουνταλάδες
«Πολλά έχω δει, αλλά σαν και τούτους τους αφιλότιμους, ποτέ μου. Ήξερα όμως κι εγώ τι έπρεπε να κάνω κι έτσι προστατευόμουνα, όχι σαν κάτι άλλους, που νόμιζαν πως μπορούσαν να ξεμπερδέψουν εύκολα με δαύτους. Ε, τι; Αυτοί περιμένουν πώς και πώς να έρθουν οι μέρες, για να ξεκινήσουν τη δουλειά, αλλά είναι και μπουνταλάδες... Να τους φοβάσαι όμως τους μπουνταλάδες, γιατί φαίνονται άκακοι και αγαθοί, αλλά όταν θέλουν και του βελονιού η τρύπα τους χωράει»... επαιρόταν κάθε φορά αυτές τις μέρες, και έμοιαζε τόσο σίγουρος για ό,τι έλεγε και κανείς δεν ήθελε να τον αντικρούσει και να του πει ότι αυτά που λέει είναι παραμύθια της Χαλιμάς, γιατί μέσα στο ψέμα του, υπήρχαν και πολλές αλήθειες, σε ό,τι έλεγε έβρισκες αυτό που λέει ο ποιητής και “ο μύθος κρύπτει νουν αληθείας”».
Χριστουγεννιάτικο mood
«Άντε ρε, τι ωραίο που είναι! Κάνεις θαύματα, κι ας γκρινιάζεις ότι όλα είναι μια καλοστημένη εμπορική παγίδα των παγκόσμιων καπιταλιστικών κέντρων... Πως είναι όλα για το κέρδος, είναι, τι να λέμε τώρα, αρπάζουν ένα καλό κομμάτι λουκάνικο και κάμποσους λουκουμάδες, αλλά okay, είναι ωραίο έστω και για μερικές μέρες να αισθάνεσαι αλλιώς το σπίτι και την καθημερινότητά σου, ψάχνοντας ταυτόχρονα αυτό το app, που ανάβει δέντρο, λαμπάκια μπαλκονιού και φτιάχνει βασιλόπιτα με μόλις μερικά ευρώ για το download. Και εκείνες οι ώρες ήθελαν να κρατήσουν χρόνια και το ευχόντουσαν και ήλπιζαν ότι αυτές τις ημέρες που είναι οι ουρανοί ανοιχτοί θα εισακουστούν, γιατί είναι όμορφο να μοιράζεσαι γλυκές στιγμές και να τσακώνεσαι για το σουσάμι από το ξεροτήγανο που πέφτει στο ριχτάρι του καναπέ και να φοβάσαι και καλά τον καλικάντζαρο!».
Ένας δίσκος μελομακάρονα
«Καθόταν και κοιτούσε πότε την τηλεόραση που έπαιζε αδιάφορα εορταστικά προγράμματα, και πότε προς την πόρτα, ελπίζοντας ότι θα χτυπούσε, ότι τελικά θα δεχόταν έστω κάποια επίσκεψη, ας ήταν και από τη Στατιστική Υπηρεσία, ας ήταν και ένας καλικάντζαρος. Κι αν όντως ερχόταν ένας καλικάντζαρος; Πού είναι τα λουκάνικα, τα ξεροτήγανα, οι λουκουμάδες; Εντάξει, αυτό είναι ανεπίτρεπτο, από τη μία να μελαγχολείς και από την άλλη και να έλθει ένας άνθρωπος ή έστω ένα ξωτικό πλάσμα και εσύ να μην έχεις να κεράσεις τίποτα. Έχοντας τότε εκνευριστεί με τον εαυτό του, αποφάσισε να ντυθεί κάπως καλά και να πάει μέχρι σ’ ένα ζαχαροπλαστείο να πάρει ένα δίσκο μελομακάρονα, ένα γλυκό άλλο, βρε αδελφέ! Τελικά, κανείς καλικάντζαρος δεν τον επισκέφθηκε, αλλά ούτε και άνθρωπος, είχε όμως τα γλυκά, είχε ντυθεί ωραία και είχε δει την πόλη στολισμένη!».
Καλικάντζαροι παντού!
«Ξέρεις, έχει πλάκα, λένε πως έρχονται και τρώνε κουραμπιέδες και μελομακάρονα το βράδυ. Προσπαθούνε, λένε, να καταστρέψουν τον κόσμο, να τον εξαφανίσουν, αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνουν, αφού πέφτουν με τα μούτρα στα γλυκά... και ξεχνάνε τη δουλειά τους τη βασική, να καταστρέψουν τον κόσμο...» και απαντούσε ο άλλος, «καλά, και όλοι οι άλλοι τι δουλειά κάνουν όλον τον υπόλοιπο χρόνο; αυτό δεν κάνουν; Και στο βάζο με το μέλι βάζουν το δάκτυλο και τον κόσμο πάνε να διαλύσουν»... Κοίτα να δεις πως μοιάζουν και με τους αρνητές του εμβολίου, τους αρνητές της μάσκας, όλους αυτούς που τέλος πάντων βλέπουν μια συνωμοσία πίσω από κάθε τι! Σύμπτωμα του κόσμου μας διαχρονικό, σε όλα να βλέπουμε καλικάντζαρους, και όταν αυτοί είναι μπροστά μας να μην τους αναγνωρίζουμε, ίσως επειδή φοράνε κοστούμια!».
Επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία (Λουκ 2, 14)
«Ήξεραν πολύ καλά τι είναι τα φώτα που αναβοσβήνουν και γιατί όλοι ξαφνικά είναι πολύ καλύτεροι αυτές τις μέρες, και αν δεν ήξεραν το καταλάβαιναν από τη θέρμη των αξιωματούχων και των άλλων επισήμων που τους επισκέπτονταν... δεχόντουσαν πολλές περισσότερες επισκέψεις, και ακόμη περισσότερες υποσχέσεις εκείνες τις ημέρες. Μάλιστα, όλα τα παιδιά, σαν να το διαισθανόντουσαν, περίμεναν εναγωνίως ένα κομμάτι αγάπης από τον οποιονδήποτε, από την οποιαδήποτε, έστω και αν αυτοί οι οποιοιδήποτε και αυτές οι οποιεσδήποτε το έκαναν για χάρη των φλας και των δηλώσεων, δεν τα ενδιέφερε ποσώς. Μοιάζουν τα δώρα σαν το τραγουδάκι, κομμάτι ξεροτήγανο... άλλωστε κάποιοι τα έκαναν εικόνα να βρίσκονται σε μια ταράτσα, και με κομμάτια ξεροτήγανα τα εξόρκιζαν! Έτσι τα έβλεπαν πολλοί και ας μην τα είχαν γνωρίσει, και εκείνα που δεν ήταν μπουνταλάδικα, και μέσα στην αθωότητά τους, έπεφταν με τα μούτρα στον κουραμπιέ και στο μελομακάρονο, και πιστέψτε με δεν είχαν κανένα σκοπό ούτε τον κόσμο να χαλάσουν, ούτε να τον εξιλήψουν».
