ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ποιητική βραδιά για τον ποιητή Μάριο Αγαθοκλέους

Η τελευταία συλλογή του πολεμάει τη λήθη του θανάτου, μιλάει για πολλά, ο ίδιος ως αίτιο μπαίνει μπροστά και δείχνει έναν άλλον ποιητικό δρόμο

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Οι φίλοι του ποιητή Μάριου Αγαθοκλέους διοργανώνουν ποιητική βραδιά αφιερωμένη στην τελευταία του ποιητική συλλογή «Θάνατος σε ανοικτή ζώνη» (εκδ. Περί λύχνων αφάς, Λευκωσία 2018), φιλοξενούμενοι από το ΜΙΤΟΣ κέντρο παραστατικών τεχνών. Είναι σημαντικό αυτό που μου είπε ο Μάριος Αγαθοκλέους για τη συνάντηση αυτή, το πόσο σημαντικό πράγμα είναι η φιλία, για τη μαγεία που βγαίνει από τη φιλία. Κύριος ομιλητής στην εκδήλωση θα είναι ο Χρίστος Μελίδης, με θέμα «Υφαίνοντας το 'σάβανο του θανάτου' – Μια περιδιάβαση στα δεκαεν(νέα) ποιήματα του Μάριου Αγαθοκλέους», με μουσικές επιλογές από τον Τάσο Ζαχαρίου. Ποιήματα κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης θα διαβάσουν οι Έλενα Αγαθοκλέους, Κυριάκος Αναγιωτός, Πάμπης Αναγιωτός, Τάσος Ζαχαρίου, Κώστας Μακρίδης, Μίμης Σοφοκλέους και Νένα Φιλούση.

Για τη συλλογή του «Θάνατος σε ανοικτή ζώνη» ο Αγαθοκλέους σημειώνει ότι μπορεί τα ποιήματά του να μελετούν το ζήτημα του θανάτου, όμως δεν είναι απαισιόδοξα ποιήματα. «Πιστεύω πώς ό,τι και αν λέει το ποίημα, ή αν θέλεις, όποια αλήθεια καταθέτει, έστω και μικροσκοπική, όσο φοβερή κατάθεση κάνει, όσα λυπημένα πράγματα κι αν λέει, ή είναι επαναστατικό το ποίημα. Τι κάνει η αλήθεια; Αναγνωρίζει το γεγονός, κάνει μία διάγνωση, και έπειτα μένει στον καθένα μας να προστρέξει στη θεραπεία.»

Η ποίηση του Μάριου Αγαθοκλέους, ο οποίος έχει έως σήμερα εκδώσει πέντε συλλογές (Εολίθια [1983], Ηδονοβλεψίας [1988], Η Γυναίκα με τα μαύρα [2003], Άπτερος λύπη [2012], Θάνατος σε ανοικτή ζώνη [2018]), όπως λέει ο Χρίστος Μελίδης όσα γράφει ο Μάριος είναι αποκλειστικά από δικά του βιώματα και εμπειρίες, δεν χρησιμοποιεί ποτέ σπάνιες λέξεις, ούτε επιδιώκει να εντυπωσιάσει με το λεξιλόγιό του. Η περιδιάβαση που θα κάνει ο κ. Μελίδης με τον τίτλο του είναι ενδεικτική και του ποιητικού αποτυπώματος του Αγαθοκλέους, «το σάβανο, που υφαίνεται, προορίζεται για τον θάνατο, αυτός είναι που πεθαίνει». Είναι σημαντικό επίσης, όπως μου εξηγεί ο κ. Μελίδης, ότι ο Μάριος Αγαθοκλέους δεν εκβιάζει συναισθηματικά τον αναγνώστη και δεν τον ενδιαφέρει να εντυπωσιάσει. «Και εγώ και ο Μάριος πιστεύουμε ότι ο κάθε ποιητής λέει τα πράγματα με τον δικό του μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο, και θεωρώ ότι το ποιητικό αποτέλεσμα στην ποίηση του Μάριου, και φυσικά στην κάθε καλή ποίηση αναδύεται μέσα από τον τρόπο που λέγεται κάτι, και όχι από αυτό που εννοείται από το ποίημα. Νομίζω ότι η ποίηση του Αγαθοκλέους είναι αληθινή και έντονα βιωματική».

Όπως έγραψε και διαδικτυακή αναγνώστρια του Μάριου Αγαθοκλέους «Θέλω η ποιητική φλόγα να με φωτίζει όχι από δάδες και πανθεϊστικά κάτοπτρα, όχι από μεταλαμπαδεύσεις και ιερούς βωμούς, αλλά από τα σπασμένα γυαλιά σε σκουπιδότοπο» και αυτό είναι σημαντικό, διότι η απλότητα του ύφους του Αγαθοκλέους έχει φως, δεν καίει τον αναγνώστη, ούτε η πυρά των λέξεών του τον κρατάει μακριά. Όπως σημειώνει και ο κριτικός λογοτεχνίας και φιλόλογος Παναγιώτης Νικολαΐδης: «Η ποίηση του Μάριου Αγαθοκλέους και αυτό το θεωρώ σημαντικό, θετικό στοιχείο της δουλειάς του, ακόμα και όταν πρόκειται για ποιήματα ποιητικής, πείθουν με την αλήθεια τους. Κι αυτό γιατί αφενός ο ποιητικός πυρήνας διαποτίζεται, βυθίζεται στο βίωμα και αφετέρου γιατί αυτό το βίωμα πραγματώνεται συχνά σε αισθητικά λειτουργική ποίηση». Ο Γιώργος Φράγκος σε κριτική του γράφει για τη συλλογή: «Σε όλο το βιβλίο ο Μ.Α. πραγματεύεται τρεις θεμελιώδεις έννοιες, το θάνατο, τη θλίψη και την μοναξιά. Μάλιστα, διαχειρίζεται αισθητικά αυτές τις έννοιες με έκδηλο πεσιμισμό και ιδιαίτερα προσωπικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις» και χαρακτηρίζει την ποίησή του «ποίηση δωματίου», και δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε, ωστόσο, ακόμα και αν νομίζει ο Αγαθοκλέους ότι οι κραυγές του δεν κυκλοφορούν στο αναβαθμισμένο κέντρο της πόλης ούτε καν έξω απ’ το σκοτεινό του δωμάτιο αισθάνομαι ότι κάνει λάθος. Όποιος θέλει να ακούσει, θα ακούσει, ο Μάριος κάνει το χρέος του, γράφει, μπορεί να θέτει εαυτόν στην ποιητική κλίνη και να φαίνεται ότι το ποιητικό υποκείμενο είναι περιχαρακωμένο, αλλά σκεφτείτε πόσα ποιητικά υποκείμενα είναι κλεισμένα σε σκοτεινά δωμάτια…

Ο Χρίστος Μαυρής παρατηρεί ότι στο σύνολό της η ποίηση του Μάριου Αγαθοκλέους είναι υπαινικτική, έχει υποδόρια ένταση και διαθέτει πολλά υπαρξιακά ερωτήματα, και καταλήγει: «όπως διαπιστώνω, υπάρχουν πολλές κραυγές, δάκρυα και στεναγμοί. Υπάρχει το άσπρο και το μαύρο. Υπάρχει η χαρά και η λύπη. Υπάρχει, με μία λέξη, η χαρμολύπη». Επιστρέφω στους στίχους του Μάριου Αγαθοκλέους, ««Οι κραυγές μου δεν κυκλοφορούν / στο αναβαθμισμένο κέντρο της πόλης / ούτε καν έξω / απ’ το σκοτεινό μου δωμάτιο», δεν κρύβονται πίσω από αυτούς τους στίχους ένταση, λύπη, ειρωνεία; Η συλλογή του Αγαθοκλέους πολεμάει τη λήθη του θανάτου, μιλάει για πολλά, μπαίνει μπροστά ως ποιητικό υποκείμενο και δείχνει έναν άλλον ποιητικό δρόμο. Πολλά ποιήματα της τελευταίας αυτής συλλογής του Μάριου Αγαθοκλέους είναι αφιερωμένα σε φίλους του και αυτό δίνει στην εκδήλωση μία έντονη συναισθηματική διάσταση. «Είναι σημαντικό να σε τιμούν οι φίλοι σου», μου λέει ο Μάριος Αγαθοκλέους.

Πληροφορίες:
Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου, ώρα 8:00 μ.μ. Παλιό Ξυδάδικο, Γενεθλίου Μιτέλλα 34, Λεμεσός.

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Βιβλίο: Τελευταία Ενημέρωση

X