Kathimerini.gr
ΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΠΟΥΡΝΑΡΑ
Το πορτρέτο της καραντίνας είναι διαφορετικό για τον καθέναν από εμάς. Οταν θα περάσουν τα χρόνια, οι ατομικές μνήμες θα ξεβάψουν μέσα στις συλλογικές. Θα φέρνουμε στο μυαλό εικόνες των έρημων πόλεων, στιγμές με τους αγαπημένους, τα αντικείμενα στα ράφια μας που μας περιτριγύριζαν και ξαφνικά ανακαλύψαμε την υπόστασή τους. Ολο αυτό το διάστημα, ο κόσμος μας γύρισε σαν φόδρα: το σπίτι, η γειτονιά, οι άνθρωποι και τα ζώα μας πρωταγωνίστησαν στο Facebook και στο Instagram. Βγήκαμε ο ένας στο μπαλκόνι του άλλου, είδαμε πιτσιρίκια να κοιμούνται σε καναπέδες και καρβέλια να φουσκώνουν στον φούρνο δίχως να ανταλλάξουμε μια επίσκεψη.
Τους ίδιους περιορισμούς βιώνουν και οι επαγγελματίες φωτογράφοι, αυτοί που πριν όργωναν το άστυ και τη φύση, ως θηρευτές της αξιομνημόνευτης λήψης. Η εμβέλειά τους έγινε προκλητικά μικρή, από το σαλόνι ώς την κουζίνα και από την εξώπορτα ώς το φαρμακείο και το σούπερ μάρκετ. Πως κατέγραψαν οι ίδιοι τον εγκλεισμό τους; Η «Κ» ζήτησε από τον Γιώργη Γερόλυμπο, τον Στράτο Καλαφάτη και τον Πάνο Κοκκινιά να αφηγηθούν τη δική τους εμπειρία του εγκλεισμού.
Γιώργης Γερόλυμπος
Πού κρύβαμε τόση υπευθυνότητα;
Είμαι σε καραντίνα με τη γυναίκα μου και τα δύο μας παιδιά από τις 10 Μαρτίου. Η ζωή έχει αλλάξει. Καθώς η δουλειά μου απαιτεί φυσική παρουσία και ταξίδια, η εργασία μου έχει μηδενιστεί, ως εκ τούτου κρατώ εγώ τα παιδιά για να δουλέψει η Ερατώ, όσο, τέλος πάντων, μπορεί να δουλέψει υπό αυτές τις συνθήκες.
Αρα, όχι δουλειά, τα παιδιά δεν πάνε στο σχολείο, τους φίλους και τους συγγενείς τούς βλέπω μόνο σε οθόνες. Και όμως, συμβαίνει κάτι παράξενο: έχω την αίσθηση, για να μην πω τη βεβαιότητα, ότι θα βγούμε από όλο αυτό με απερίγραπτη δύναμη, κουράγιο και, κυρίως, αυτοπεποίθηση. Επειτα από δέκα και πλέον χρόνια αυτολύπησης, μεμψιμοιρίας, πόνου και σύγκρουσης, η γονατισμένη από ό,τι έχει περάσει χώρα μας αποδεικνύεται σώφρων, πειθαρχημένη και, κυρίως, δυνατή. Δεν γνωρίζω πώς ακριβώς συνέβη, αλλά φαίνεται ξαφνικά ότι έχουμε σοβαρή διοίκηση, καταρτισμένους επιστήμονες γιατρούς και υπεύθυνους πολίτες.
Οταν μου ζητήθηκε να φωτογραφίσω για το αφιέρωμα της «Καθημερινής» είπα στον εαυτό μου ότι δεν θα φωτογραφίσω τους άδειους δρόμους. Δεν θέλω να μείνω στην αποτύπωση της στιγμής, αλλά στην ερμηνεία της. Ανέβηκα στην ταράτσα μας για να φωτογραφίσω την πόλη. Απογείωσα το drone μου, σκεπτόμενος ότι αποτελεί προέκταση της ματιάς μου λίγα πόδια ψηλότερα από το σπίτι μου και έκανα λίγες λήψεις ώσπου, από λάθος, γύρισα την κάμερα κάθετα, προς τα κάτω. Και τότε είδα εμένα, σε ένα απολύτως νέο σκηνικό. Οπως βλέπω τα παιδιά μου καλύτερα όλες αυτές τις μέρες ή τους συμπολίτες μου όλο αυτό το διάστημα, τη χώρα και τους θεσμούς της με καθαρότητα, προσοχή και μεγαλύτερη ευκρίνεια καθ’ όλη τη διάρκεια της καραντίνας.
Θα τα καταφέρουμε, θα ξεπεράσουμε τον κίνδυνο με τέτοια έκρηξη αισιοδοξίας, πίστης στις ικανότητές μας και δυναμισμό, που δεν θα το φανταζόμασταν ποτέ, θα απογειωθούμε. Ολα θα πάνε καλά, καλή αντάμωση!
Στράτος Καλαφάτης
Πέρασε ευχάριστα όλο αυτό το διάστημα
Είμαι από εκείνους που άντλησαν τα θετικά από το καθεστώς της καραντίνας. Ηταν μια παύση που με έκανε να χαρίσω στον εαυτό μου πράγματα που του στερούσα, μιας και το «πρωτόκολλο» της πρότερης καθημερινότητας ήταν πραγματικά ασφυκτικό εργασιακά. Αν και έκανα πρωταθλητισμό στα νιάτα μου –ήθελα να γίνω ολυμπιονίκης ο έρμος– είχα ξεχάσει σχεδόν κάθε φυσική δραστηριότητα και άρχισα ξανά να γυμνάζομαι. Με τη γυναίκα μου Λία Ναλμπαντίδου, η οποία είναι επίσης φωτογράφος, μεταφέραμε όλα τα απαραίτητα της δουλειάς, από το εργαστήριό μας στο σπίτι μας. Ολοι μαζί με τη μία από τις δύο θυγατέρες μας –η άλλη είναι στο εξωτερικό– τρώγαμε και βλέπαμε ταινίες. Θα ήταν ψέματα να πω ότι αυτό το διάστημα δεν πέρασε πολύ ευχάριστα για εμάς.
Στράτος Καλαφάτης: Βαλσαμωμένα πουλιά από κάποιο παλιό σχολείο, κύπελλα από την εποχή που έκανα στίβο, η εγκυκλοπαίδεια που είχα παιδί.
Η φωτογραφία που στέλνω στην «Κ» είναι τραβηγμένη στο ημιυπόγειο του σπιτιού μας, που είχε μετατραπεί εδώ και χρόνια σε αποθήκη. Τα βαλσαμωμένα πουλιά διασώθηκαν από κάποιο παλιό σχολείο, νομίζω στη Θάσο. Στα δικά μου μαθητικά χρόνια είχαμε πολλά τέτοια για το μάθημα της Φυσικής Ιστορίας. Τα κύπελλα είναι δικά μου από τη μακρινή εποχή που έκανα στίβο. Οσο για την εγκυκλοπαίδεια, είναι και αυτή από τότε που ήμουν παιδί. Δεν μου πήγε να την πετάξω· είναι σαν να πετάς την παλιά σου γραφομηχανή. Εγώ πάντα φωτογράφιζα από την απόσταση που μπορείς να απλώσεις το χέρι σου και να αγγίξεις τον άλλο. Τη λεγόμενη touchingdistance. Θα δούμε πώς θα είναι από εδώ και στο εξής...
Πάνος Κοκκινιάς
Δεν άλλαξε και πολύ το πρόγραμμά μου
Είχα ξαναπεράσει άλλη μία περίοδο που έμεινα για καιρό κλεισμένος στο σπίτι μου. Σπούδαζα στο Γέιλ και με είχε καταλάβει μια κρίση αγοραφοβίας. Ελλείψει άλλων θεμάτων προς φωτογράφιση, στράφηκα στον εαυτό μου. Η αλήθεια είναι ότι με την τωρινή καραντίνα δεν άλλαξε πολύ το πρόγραμμα που είχα κάθε μέρα, εκτός από το γεγονός ότι δεν μπορώ να κάνω μάθημα διά ζώσης με τους φοιτητές μου στη Σχολή Καλών Τεχνών.
Το πρωί κάνω το καθιερωμένο μου ωριαίο περπάτημα και ύστερα κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μέχρι το βράδυ.
Tα δύο παιδιά του που έχουν αποκοιμηθεί στον καναπέ του σπιτιού επέλεξε να φωτογραφίσει και να στείλει στην «Κ» ο Πάνος Κοκκινιάς.
Πολλοί θεώρησαν ότι ο κατ’ οικον περιορισμός είναι έναυσμα για μια νέα καλλιτεχνική δουλειά. Δεν σνομπάρω την επικαιρότητα, αλλά εγώ δεν λειτουργώ έτσι. Κινούμαι πιο αργά από αυτά που συμβαίνουν γύρω μου.
Ούτε μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασαν οι εικόνες των άδειων δρόμων. Αν πάει κανείς Κυριακή πολύ νωρίς το πρωί στο Σύνταγμα, άδειο θα το βρει. Αντιθέτως, εντυπωσιάστηκα από τα τηλεοπτικά πλάνα που έδειχναν τον Πάπα μόνο του στην άδεια πλατεία του Βατικανού, αυτό θα μείνει. Μου λείπουν τρομερά η φύση, η θάλασσα, το βουνό. Θα τα ξαναβρούμε σύντομα.
