Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΥΡΙΑΚΟΥ
Στο γυμνάσιο ήταν ένας μαθητής, που καλό δεν τον έλεγες. Απουσίες, αποβολές, ταραξίας κτλ. Είχαμε, τότε, έναν καθηγητή, ο οποίος ήθελε να το «γεμίσει» κάπως το σχολείο. Να το κάνει ένα κλικ πάνω από το τσιμεντένιο κτήριο που όλοι ξέρουμε. Είχε, λοιπόν, την ιδέα να μαζέψει όλους τους μαθητές «της αποβολής» να τον βοηθήσουν, για να μην περιφέρονται άσκοπα. Ξεκίνησαν, τότε, όλοι, να βοηθούν στη δημιουργία διαφόρων κατασκευών, όπως αγάλματα, ανάγλυφα, installations κτλ. Αυτό ιντρίγκαρε τον συγκεκριμένο μαθητή, ο οποίος ζήτησε από τον καθηγητή να ξεκινήσει ιδιαίτερα μαθήματα τα Σάββατα. Στο πρώτο μάθημα, ο μαθητής ρωτούσε επίμονα «τι είναι Τέχνη». Ο καθηγητής απάντησε «δεν ξέρω. Όλα, υποθέτω». Τα μαθήματα συνεχίζονταν κανονικά τα Σάββατα και ο μαθητής μάθαινε. Καλός, δεν ήταν, αλλά του άρεσε. Χανόταν, έβλεπε αλλιώς τον κόσμο σιγά-σιγά. Παράλληλα ο μαθητής, άρχισε να διαβάζει βιβλία για τους «-ισμούς». Τι είναι Κομμουνισμός, Φασισμός, Μαρξισμός κτλ. Μια μέρα ρώτησε και τον καθηγητή του, ο οποίος είχε σπουδάσει στην πρώην Σοβιετική Ένωση, τι είναι Αριστερά, Δεξιά κτλ. Ο καθηγητής του είπε «δεν θα σου πω εγώ τι είναι τι. Αν τόσο σε νοιάζει, θα το ανακαλύψεις μόνος σου. Μπορώ, όμως να σου πω ότι στη σχολή μου για να μάθουμε την ανατομία του ανθρώπινου σώματος και πώς το ζωγραφίζεις, πηγαίναμε σε νεκροτομεία». Παράλληλα του έδειξε και τον κλασικό πίνακα του Ρεμπράντ με το «Μάθημα Ανατομίας». Ο μαθητής μαγεύτηκε από αυτόν τον κόσμο και ένιωσε ακόμα περισσότερο την ανάγκη να ασχοληθεί με την «Τέχνη». Τα μαθήματα γίνονταν κανονικά για δύο χρόνια μέχρι που μια μέρα ο μαθητής λέει στον καθηγητή «τι άλλο να ζωγραφίσω; Θέλω κι εγώ να κάνω τέχνη αλλά δεν ξέρω πώς να το κάνω. Τι άλλο να ζωγραφίσω;». Ο καθηγητής, τότε, με το πράο χαμόγελο και την ήρεμη φωνή που τον χαρακτήριζε απάντησε: «Εγώ δεν είμαι εδώ για να σου πω ΤΙ να κάνεις. Είμαι, όμως, εδώ για να σου μάθω να κάνεις αυτό που θα επιλέξεις ΕΣΥ να κάνεις». Τα χρόνια πέρασαν και ο μαθητής ενηλικιώθηκε. Τυχαία, μια μέρα, συνάντησε τον καθηγητή και τότε με χαρά του είπε «κύριε, ακόμη το θυμάμαι εκείνο που μου είπατε». Τότε, ο κύριος George Gavriel Painter απάντησε: «Παναγιωτάκο μου, ελπίζω να συνεχίζεις να αμφισβητείς και να εξελίσσεσαι».
Υγ.: Τυχαία, θυμήθηκα τη φασολάδα της μητέρας μου. Προσωπικά, τη θεωρώ καλλιτέχνημα. Τέχνη δοσμένη με αγάπη. Την ίδια γνώμη ΔΕΝ την έχει ένας φίλος, ο οποίος μια μέρα που πέρασε από το σπίτι του βάλαμε να φάει από την ίδια κατσαρόλα που τρώγαμε κι εμείς, αλλά την «έβγαλε». Δε βαριέσαι. Ακάλεστος ήρθε. Έφαγε. Δεν την άντεξε. Την απέβαλε. Δεν λες καλά που δε μας πήγε και δικαστικά…
Ο κ. Παναγιώτης Κυριάκου είναι ηθοποιός
