Ακούγοντας για την έκθεση «Ρώγες» στην «Αποθήκη», στη Λευκωσία δίπλα από την Παλαιά Πινέζα (25 μέχρι τις 27 Οκτωβρίου) ενθουσιάστηκα. Ιδιαίτερα όταν έμαθα ότι θα είναι από νεαρούς καλλιτέχνες με φρέσκες ιδέες. Μια έκθεση σύγχρονης τέχνης στην Κύπρο με διαφορετικά μέσα όπως print, ζωγραφική, performance, installation ακόμα και τατουάζ. Το θέμα «Ρώγες» θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι κάτι αμφιλεγόμενο ίσως και «ταμπού» για κάποιους άλλους.
Μπαίνοντας στον χώρο μας καλωσόρισε με ένα γλυκό χαμόγελο, μία από τις συντελεστές της έκθεσης και μας καθοδήγησε από πού μπορούμε να ξεκινήσουμε να βλέπουμε τα έργα. Προχωρώντας, είδαμε όντως διαφόρων ειδών μορφές τέχνης, κάτι που ήταν πολύ ενδιαφέρον, διότι έδειξαν διαφορετικές τεχνοτροπίες που ίσως δεν είναι τόσο «συνηθισμένες» σε μία εικαστική έκθεση –όπως το τατουάζ. Αυτό το πάντρεμα μου έβγαλε φρεσκάδα και έναν καινούργιο τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης για το πώς μπορεί μια εικαστική πρόταση να εντάξει και μη «αναμενόμενες» μορφές τέχνης.
Έχοντας στα χέρια μου το κείμενο που συνόδευε την έκθεση ένιωσα ότι δεν συνδεόταν με την εικαστική πρόταση που είχα μπροστά μου. Για παράδειγμα, στο κείμενο των Ναταλίας Πεχλιβάνη και Λέανδρου Σαββίδη σημειωνόταν: «Η γυναικεία ρώγα στη σημερινή καπιταλιστική κοινωνία είναι προϊόν κατανάλωσης, του οποίου η αξία πρέπει να διαφυλαχτεί», και συνέχιζε με την επισήμανση ότι στην έκθεση «Καλούμαστε λοιπόν να αναστοχαστούμε, να επαναπροσδιορίσουμε και να επανανοηματοδοτήσουμε το γυμνό σώμα γενικότερα και συγκείμενα τη θέαση της γυναικείας ρώγας, για να εκφράσουμε την ανθρώπινη ολότητα, πολυπλοκότητα και διαφορετικότητα των σημερινών γυναικών».
Ακόμη, ένα σημείο εξίσου σημαντικό αλλά και καταλυτικός παράγοντας που δεν βοήθησε την έκθεση να δώσει ό,τι ήθελα ήταν και το θέμα χώρου και ειδικότερα ο φωτισμός των έργων. Αντί, λοιπόν, το φως να ανεβάσει τα έργα, τα «κατέβασε» και δεν τα ανέδειξε όπως θα έπρεπε. Τα φώτα αντανακλούσαν πάνω σε μερικά από τα έργα έτσι το φιλότεχνο κοινό δυσκολευόταν να τα δει. Έφυγα με μια γλυκόπικρη γεύση και εντύπωση. Διότι από τη μία χαίρομαι να βλέπω νέους καλλιτέχνες και δημιουργούς να εκθέτουν, αλλά και να εκτίθενται οι ίδιοι. Από την άλλη, όμως, απογοητεύτηκα και ανέμενα περισσότερα από το νέο αίμα στον χώρο της τέχνης, με εμπνευσμένες ιδέες που να έχουν άποψη και να μπορούν να περάσουν ξεκάθαρα τα μηνύματά τους, ακόμη και με «γροθιά», να θέτουν προβληματισμούς. Η ρώγα (το θέμα της έκθεσης) δεν λειτούργησε σαν αφορμή/αφετηρία για τη δημιουργία ενός έργου τέχνης σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Λειτούργησε μάλλον σαν παγίδα που κράτησε στάσιμους τους καλλιτέχνες και κατ’ επέκταση το κοινό.
Η επιλογή του χώρου, το μήνυμα, το αποτέλεσμα, τα τεχνικά κομμάτια, οι καλλιτέχνες, τα έργα αλλά και η επιμέλεια της έκθεσης είναι η αρχή και το τέλος μιας εικαστικής πρότασης. Ξεκινάς από την ιδέα και καταλήγεις στο αποτέλεσμα, στην εκτέλεση που είναι όλα τα κομμάτια μαζί που προανέφερα. Θα ήθελα η εικαστική πρόταση να είχε θέσει ξεκάθαρα το ζήτημα της ρώγας σαν ένα θέμα ευαισθητοποίησης, αλλά και τονίζοντας θέματα όπως ο σεξισμός κάτι που είδα στο κείμενό, που όμως μου έλειπε από τα εκτιθέμενα έργα. Θα έβλεπα ακόμα και τη ρώγα σε θέματα υγείας όπως στον καρκίνο του μαστού.
Στην Κύπρο υπάρχει πολύ ταλέντο, απλά χρειάζεται πολύ δουλειά και συνεχής μάθηση ώστε να μπορέσουμε να εξελιχθούμε. Και φυσικά, οι καλλιτέχνες να αντιληφθούν ότι είναι και δική τους ευθύνη να κάνουν τις σωστές επιλογές διότι αυτοί είναι οι δημιουργοί είναι και αυτοί, που καλλιεργούν τον πολιτισμό.
* Συμμετείχαν οι καλλιτέχνες: Άννα Μιλτιάδου, Ερμίνα Εμμανουήλ, Σουζάνα Πέτρη, Φάνη Αγησιλάου, Στέφανη Μουρούζη, Νικόλ Δημητρίου, Ειρήνη Στυλιανού, Λουκία Σεργίου, Λουίζα Βραδή, Ζωή Ζιώγα, Σιμώνη Φιλίππου, Παναγιώτα Κωνσταντή, Art_Dose404
