Η Σιμόνη Συμεωνίδου δημιουργεί ατμοσφαιρικούς χώρου με κύριο υλικό τη σκιά και το φως. Μια καλλιτέχνιδα με πείσμα, ποιότητα και που δεν τα παρατάει ευκολά, τα έργα της μιλούν βαθιά στις ψυχές των ανθρώπων με μια ευαισθησία και αθωότητα. Με αφορμή την εναλλασσόμενη έκθεση στο στούντιό της στην Παλιά Λευκωσία μιλήσαμε με την καλλιτέχνιδα για την τέχνη της, την ανθρωπότητα αλλά και για τα εικαστικά δρώμενα στην Κύπρο.
Από το στούντιο της καλλιτέχνιδος
Όπως μας είπε η Σιμόνη ο χώρος παίζει γι’ αυτήν ένα πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι στην δουλειά της, «Ο χώρος έχει μεγάλη σημασία για το πώς φαίνεται ένα έργο. Γενικά αποφεύγω τους παραδοσιακούς εκθεσιακούς χώρους, προτιμώ τους εναλλακτικούς. Από την αρχή της πορείας μου, διοργανώνω μόνη μου τις ατομικές μου εκθέσεις, βρίσκοντας χώρους εγκαταλειμμένους τους οποίους διαμορφώνω σε εκθεσιακούς για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Πιστεύω πολύ στις δεύτερες ευκαιρίες, και αυτό είναι κάτι που εκφράζεται και μέσα από τη δουλειά μου, τόσο με τα υλικά που χρησιμοποιώ όσο και με την παρουσία της σκιάς, η οποία δείχνει μια άλλη όψη της υλικότητας του έργου». Η σκιά και το φως στα έργα της είναι το δικό της μέσο έκφρασης και χρησιμοποιώντας το έκανε τις φιγούρες που παρουσιάζει στην τέχνη της να είναι σύγχρονες αλλά και σύναμμά διαχρονικές. «Η εξερεύνηση της φιγούρας μέσα από την αφηρημένη φόρμα ήταν αυτό που μου έδωσε το έναυσμα να πειραματιστώ με τις σκιές. Όλα ξεκίνησαν από μια διαφωνία κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού μου, όπου οι συμφοιτητές και ο καθηγητής μου φαίνονταν να θεωρούν τη φιγούρα στην τέχνη ξεπερασμένη και τετριμμένη. Το πείσμα μου να υπερασπιστώ τη φιγούρα με ώθησε στο να βρω τρόπους να την καμουφλάρω μέσα σε αφηρημένες φόρμες. Από κει και πέρα άρχισα να γνωρίζομαι με τη σκιά, και ακόμα το κάνω. Γι’ αυτό και ακόμα, 12 χρόνια μετά, εξακολουθώ να δουλεύω με αυτό το μέσο. Γιατί θεωρώ ότι έχει πολλά ακόμα να μου πει», είπε η Σιμόνη.
Χωρίς το σκοτάδι δεν μπορεί να υπάρξει το φως, η φύση από μονή της σου δίνει αυτή την απόλυτη ισορροπία, η καλλιτέχνιδα τόνισε ότι «σκιά και φως είναι δύο έννοιες αντίθετες, μα και εντελώς εξαρτώμενες η μία από την άλλη. Όπως σε όλες τις περιπτώσεις μεγάλων αντιθέσεων: του καλού και του κακού, του μικρού και του μεγάλου, της ομορφιάς και της ασχήμιας, της παρουσίας και της απουσίας, του υλικού και του άυλου, η μία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άλλη. Όπως συμβαίνει από την αρχή του κόσμου, μόνο η ύπαρξη και των δύο δημιουργεί ισορροπία. Για εμένα η σκιά και το φως είναι υλικά».
Από το στούντιο της καλλιτέχνιδος
Καμπυλωτοί άνθρωποι
Πέρα από το φως και τη σκιά στα έργα της δεν λείπει η ανθρώπινη παρουσία. Δείχνει πως παρόλο που είμαστε όλοι τόσο ξεχωριστοί ταυτοχρόνως είμαστε και τόσο όμοιοι. Για ακόμη μία φορά οι αντιθέσεις στην δουλειά της Σιμόνης φέρνουν την ισορροπία: «Είμαστε όλοι φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό και διανύουμε δρόμους παράλληλους σε διαφορετικές στιγμές. Μπορεί ο τρόπος που βρίσκει ο καθένας από μας να εκφραστεί και να συναναστραφεί να είναι διαφορετικός, δεν παύει όμως να κρύβει μέσα του την ίδια ακριβώς σύσταση. Περνάμε από διαφορετικές εμπειρίες, μεγαλώνουμε σε διαφορετικά περιβάλλοντα, άρα πλαθόμαστε διαφορετικά. Έχουμε όμως όλοι μέσα μας καλοσύνη, αγάπη, φόβο, χαρά, λύπη, απογοήτευση, ενθουσιασμό, θυμό, ηρεμία και όλα αυτά που μας κάνουν ευάλωτους. Και εκεί ακριβώς θεωρώ ότι βρίσκονται οι ομοιότητές μας. “Είμαστε άνθρωποι. Καμπυλωτοί άνθρωποι. Κι αυτό θα πει πως έχουμε άπειρες πλευρές’’».
Δεν είναι πολυτέλεια ο πολιτισμός
Ένας καλλιτέχνης όμως δεν σταματάει να βιώνει καταστάσεις που τον προβληματίζουν, τον στεναχωρούν ή τον θυμώνουν. Έτσι η Σιμόνη πέρα από μια πιο ρομαντική, ευαίσθητη πτυχή που παρουσιάζει στα έργα της δεν παύει να παρατηρεί τις καταστάσεις που έχουν τα εικαστικά δρώμενα στην Κύπρο, όπως είπε, «Όλοι γνωρίζουμε ότι ο πολιτισμός δυστυχώς δεν είναι προτεραιότητα των πολλών στην Κύπρο. Πολλοί θεωρούν την επαφή με την τέχνη πολυτέλεια, δεν βρίσκουν τον χρόνο ή τη διάθεση να την επιδιώξουν, ή ακόμη περισσότερο δεν είναι εξοικειωμένοι με αυτή την επαφή. Έτσι και οι καλλιτέχνες στην Κύπρο νιώθουν συχνά ότι παλεύουν μόνοι τους. Εγώ, όμως, πιστεύω πως και εμείς χρειάζεται να κατανοήσουμε τον ρόλο μας. Ο καλλιτέχνης είναι ενεργό και σημαντικό μέλος της κοινωνίας. Η τέχνη στην Κύπρο έχει αποκτήσει ελιτιστικό χαρακτήρα. Τα δρώμενα παρακολουθούνται από τους “λάτρεις της τέχνης” και τους “συλλέκτες”. Χρειάζεται –πιστεύω– να βρούμε τρόπους να προσελκύσουμε το ευρύτερο κοινό, να του κινήσουμε το ενδιαφέρον. Θεωρώ ότι αυτό είναι δική μας ευθύνη. Από την άλλη, ως γνωστόν η στήριξη της Πολιτείας είναι σχεδόν μηδενική. Η Πολιτεία έχει χρέος απέναντι στον πολιτισμό, γιατί αν τον εγκαταλείψει θα την εγκαταλείψει κι αυτός και τότε θα φτωχύνει ακόμα περισσότερο. Είναι επικίνδυνα αδιάφορη η κυπριακή Πολιτεία γι’ αυτό και γινόμαστε μάρτυρες βαθιάς αξιακής και ηθικής φθοράς».
Ολοκληρώνοντας η Σιμόνη Συμεωνίδου έδωσε τη δική απάντηση και στάση ζωής για το θέμα τα όρια στην τέχνη δηλώνοντας «Η τέχνη είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Δημιουργώ ακολουθώντας το ίδιο το έργο και το αφήνω να με οδηγήσει σε ένα αποτέλεσμα που ικανοποιεί τη δική μου αισθητική. Όρια δεν υπάρχουν. Φυσικά, το να είσαι επαγγελματίας καλλιτέχνης, δεν σημαίνει μόνο το να έχεις καθημερινά την απόλαυση της δημιουργίας αλλά το να καταφέρνεις να επικοινωνείς μέσω της τέχνης σου με τους ανθρώπους. Το μόνο όριο που βάζω είναι αυτό: το να γίνομαι κατανοητή».
