Kathimerini.gr
ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΖΩΗ
Πρέπει να είναι γλυκιά η έξαψη ή και η αγωνία που νιώθει ένας μουσικός όταν βρίσκεται στις υποψηφιότητες των βραβείων Grammy. Ακόμη και αν δεν είναι ο ίδιος ή η ίδια που το διεκδικεί, αλλά ένα εγχείρημα στο οποίο συμμετέχει. Οπως συμβαίνει με την Ελένη Αράπογλου: η 31χρονη ερμηνεύτρια και μουσικός, που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη, είναι μέλος του γυναικείου φωνητικού συνόλου Rosa, το οποίο συμβάλλει με το βαλκανικό του ηχόχρωμα στο τραγούδι «Ona», από τον ομώνυμο δίσκο της Αμερικανοκροάτισσας Thana Alexa, που την Κυριακή διεκδικεί το Grammy καλύτερου άλμπουμ φωνητικής τζαζ.
Περίπλοκες μουσικές σχέσεις, θα πει κανείς, όμως η Ελένη Αράπογλου τουλάχιστον έχει κατασταλάξει ανάμεσα στη χαρά για μια συνεργασία που ευοδώθηκε και στην προσδοκία για ένα πιο προσωπικό κατόρθωμα: «Αισθάνομαι και τα δύο, γιατί στη διάρκεια των ηχογραφήσεων δεθήκαμε πολύ με τη Thana Alexa», λέει στην «Κ». «Το πρότζεκτ της έχει να κάνει με τη γυναικεία ενδυνάμωση. Στα κροατικά “ona” σημαίνει “αυτή”. Επίσης, η Ελλάδα με την Κροατία διαθέτουν παρόμοια θερμότητα. Παρόλο λοιπόν που συμμετείχαμε σε ένα κομμάτι του άλμπουμ, όταν μάθαμε για την υποψηφιότητα την αισθανθήκαμε σαν επιτυχία της ομάδας, νιώσαμε ότι βρισκόμαστε ένα βήμα πιο κοντά σε κάτι δικό μας».
Χωρίς τίτλο
Το φωνητικό σύνολο Rosa είναι αφιερωμένο στην έρευνα των παραδοσιακών τραγουδιών της Σερβίας και των Βαλκανίων, και τα μέλη του γνωρίστηκαν στο Berklee College of Music της Βοστώνης. Δεν είναι, πάντως, αυτή η μόνη ενασχόληση της Ελένης Αράπογλου. Εκτός από φωνητική ερμηνεία στο Berklee, έχει σπουδάσει θέατρο και χορό στο Tufts της Μασαχουσέτης, είναι καλλιτεχνική εκπαιδεύτρια στο Carnegie Hall, συνεργάζεται με το El Sistema Greece, ενώ έχει δώσει παραστάσεις σε χώρους όπως το Lincoln Center, το Park Avenue Armory κ.ά. Εκείνο το πιο προσωπικό της κατόρθωμα ίσως έρθει μέσα από το άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει στο τέλος της χρονιάς, σε συμπαραγωγή με τον συνθέτη και πιανίστα Τζέικ Σέρμαν. Ο δίσκος δεν έχει ακόμη τίτλο. Αν γινόταν, η δημιουργός του θα ήθελε να μην τον εντάξει καν σε κάποια μουσική κατηγορία.
«Λόγω των επιρροών μου, έχω αποδεχθεί ότι το άλμπουμ δεν θα ανήκει σε ένα είδος και αυτό είναι πολύ απελευθερωτικό», λέει στην «Κ». «Βέβαια, άνθρωποι που εμπιστεύεσαι μπορεί να πουν ότι χρειάζεται μια ετικέτα, ώστε το άλμπουμ να παραχθεί, να πουληθεί, να ανεβεί στο iTunes. Αν έπρεπε, λοιπόν, θα χρησιμοποιούσα τους όρους world, jazz και soul. Υπάρχει, πάντως, ένας φόβος, όταν τελειώνεις το Berklee, για το αν κάνεις τα πράγματα σωστά. Οσο και αν μαθαίνεις τέχνες, υπάρχει μια φόρμουλα μεταξύ σωστού και λάθους. Υπάρχει και μια κλίκα, της τζαζ ειδικά, η οποία θα ρωτήσει αν η μουσική σου είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, περίπλοκη. Το θέμα όμως δεν είναι να εντυπωσιάσεις, αλλά να γράψεις τραγούδια που θα σου φέρουν χαρά και γαλήνη».
Διεθνείς «μείξεις»
Αλλες συνεργασίες της, όπως με τον Μεξικανό Λεονέλ Γκαρσία στο κομμάτι «Ella», καθώς και οι αναφορές της στα fados, στο flamenco, στην αργεντίνικη chacarera και στην ελληνική παραδοσιακή μουσική, επιβεβαιώνουν το μείγμα που επιδιώκει η Ελένη Αράπογλου και στο οποίο, βέβαια, δεν ομνύει μόνο η ίδια. «Με τόσες πλατφόρμες που προσφέρουν μουσικές όλου του κόσμου χωρίς καμία προσπάθεια, επόμενο είναι να έχει ο καθένας μέσα του μια κουζίνα από ήχους», εξηγεί και συμπληρώνει: «Βλέπω πολλούς καλλιτέχνες να έρχονται σε επαφή με άλλους ατομικά, μέσα από τα social media, και όχι με πρωτοβουλία των δισκογραφικών. Ετσι, συγχωνεύονται σήμερα πολλοί διαφορετικοί καλλιτεχνικοί κόσμοι».
Οσο για εκείνη τη χαρά και τη γαλήνη, η Ελένη Αράπογλου τη λαμβάνει και από τις εκπαιδευτικές δράσεις στις οποίες συμμετέχει και που απευθύνονται σε νέες μητέρες, πρόσφυγες, αστέγους, άτομα με τραυλισμό, αυτισμό κ.ά. «Το να βοηθάς έναν νέο που τραυλίζει ή μια μητέρα που θέλει να νανουρίσει το μωρό της, σε κάνει να βγαίνεις λίγο από τον εαυτό σου», σημειώνει. «Προφανώς μερικά από αυτά τα εγχειρήματα είναι ένας τρόπος να εργάζομαι. Αλλά έχω αποφασίσει ότι όπου μπορώ να βοηθάω με τη φωνή μου, με τις ιδέες μου, θα είμαι εκεί».
